Ζυλιέν Γκρην, Μεσάνυχτα, εκδ. Μέδουσα, 1988, μτφ. Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, σ. 171 (Julien Green, Minuit, 1936)
Από λίγη ώρα τώρα, ένιωθε μια αόριστη στενοχώρια και ταυτόχρονα μια ευτυχία την αιτία των οποίων δεν μπορούσε να μαντέψει. Ήλπιζε ότι, στα χρόνια που θα ακολουθούσαν δεν θα ξεχνούσε αυτή την παράξενη στιγμή, όπου η χαρά και η μελαγχολία έμοιαζαν να γίνονταν ένα. Η ησυχία του σπιτιού, το μισοσκόταδο αυτού του μικρού δωματίου που πλενότανε και η χλιαρότητα της σάρκας της κάτω από το χέρι της, όλα αυτά της ήταν γνωστά. Σε ποιά στιγμή της ζωής της είχε νιώσει αυτήν την χαύνωση της σάρκας και της ψυχής; Ποιά φθινοπωρινή ημέρα όμοια με αυτήν εδώ, γεμάτη από ψιθύρους και κραυγές πουλιών; Έμεινε ακίνητη, προσπάθησε να θυμηθεί όμως η μνήμη της έμενε άφωνη, και ξαφνικά τα μάγια λύθηκαν. Γύρω της, τα αντικείμενα έχασαν την γνωστή τους όψη που είχαν για μερικά δευτερόλεπτα.
Στην Ελένη Γ. Ζαχαριάδου
Πανδοχείο 
Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να στείλω ένα μικρό ευχαριστήριο σημείωμα για τις τόσο πετυχημένες επιλογές σου στους αγαπημένους και για μένα χώρους του βιβλίου και της μουσικής.
Η πρώτη εκπληξη με την ανακάλυψη του Πανδοχείου έγινε πια γόνιμη απόλαυση στις συχνές επισκέψεις μου στο «φωταγωγημένο» με μουσικές και λέξεις δημιούργημα σου.
Νάσαι καλά,
Βασίλης Τσιμπούκης,
Συχνός Επισκέπτης σου