Roberto Juarroz, Κατακόρυφη ποίηση, εκδ. Τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη 1997, εισαγωγή – μετάφραση Αργύρης Χιόνης (Poèsie verticale, 1967)
1
Σκέφτομαι πως ετούτη τη στιγμή
κανένας δε με σκέφτεται μέσα στο σύμπαν,
πως μόνο εγώ με σκέφτομαι,
κι αν τώρα πέθαινα,
κανένας, ούτε ο εαυτός μου, δε θα με σκεφτόταν.
Κι εδώ αρχίζει η άβυσσος,
όπως όταν κοιμάμαι.
Είμαι το ίδιο μου το στήριγμα και μου το αφαιρώ.
Συμβάλλω στην επένδυση των πάντων με απουσία.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος
που το να σκέφτεσαι έναν άνθρωπο
είναι σα να τον σώζεις.
Στην Ρούλα Αλαβέρα
Πανδοχείο 
«το να σκέφτεσαι έναν άνθρωπο είναι σαν να τον σώζεις..»
ανθρώπινη ματιά..
αυτό ακριβώς που λείπει απ’ τη δική μας ποίηση, καθώς ο κάθε επίδοξος ποιητής πασχίζει να βρει το πιο πρωτότυπο και καινοτόμο σχήμα να χωρέσει τις λέξεις του, έχοντας όμως ξεχάσει την αναγκαία συνθήκη του αληθινού ποιητή, την ανάγκη του να μιλήσει και να μιλήσει ουσιαστικά μέσα απ’ τις λέξεις του,γιατί θα έχει κάτι να πει..