Πανδοχείο

ΔΙΣΚΟΙ

1. Bike For Three! – More heart than brains 
2. The Soundtrack Of Our Lives – Communion
3. Dan Deacon – Bromst 
4. Jason Lytle –   Yours truly, the commuter
5. The Maps – Turning the mind
6. Scott Matthew – There is an ocean that divides
7. The Mummers – Tale to tell
8. Edward Sharpe and The Magnetic Zero – From Below
9. Gustaf Spetz – Good Night Mr. Spetz
10. Fuck Buttons – Tarot Sport
11. Telephone Tel Aviv – Immolate yourself

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

1. The Further Adventures Of The Vietnam Veterans As The Gitanes – I Don’t Deserve You
2. Hidden Cameras – Colour Of A Man
3. In Flight Safety – Model Homes
4. Indochine – Little Dolls
5. Plushgun – Just Impolite
6. The Lovetones – Memory Lane
7. Atlas Sound (w/Laetitia Sader) – Quick Canal
8. John Frusciante – Dark/Light
9. Melodium -Dark Machine
10. Dan Auerbach – Mean Monsoon
11. Sole and the Skyrider Band – Pissing In The Wind

ΒΙΒΛΙΑ [αλφαβητικά]

1. 1. Γκιγιέρμο Καμπρέρα Ινφάντε – Τρεις ταλαίπωρες τίγρεις [Τόπος]
2. 2. Ρίτσαρντ Καπισίνσκι –  Έβενος. Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου. Ταξίδια με τον Ηρόδοτο [Συγκεντρωτική έκδοση] [Μεταίχμιο]
3. 3. Χανίφ Κιουρέισι – Κάτι έχω να σας πω [Καστανιώτης]
4. 4. Χούλιο Κορτάσαρ – Αξολότλ και άλλα διηγήματα [Πάπυρος]
5. 5. Ρομπέρτο Μπολάνιο – Οι άγριοι ντετέκτιβ [Καστανιώτης]
6. 6. Κλαούντιο Μάγκρις – Στα τυφλά [Διήγηση]
7. 7. Φίλιπ Ροθ – Φεύγει το φάντασμα [Πόλις]
8. 8. Γιόζεφ Ροτ – Το εμβατήριο Ραντέτσκυ [Ροές και Άγρα]
9. 9. Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ – Εχθροί. Μια ερωτική ιστορία [Καστανιώτης]
10. 10. Κάρλος Φουέντες – Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες [Καστανιώτης]
11.  Δανιήλ Χαρμς – Περιστατικά [Νεφέλη]

και τέσσερα του 2008 που απολαύσαμε φέτος:

12. Ρομπέρτο Αρλτ – Οι 7 τρελοί [Ροές]

13. Christopher Hitchens – Ο Θεός δεν είναι μεγάλος. Πώς η θρησκεία δηλητηριάζει τα πάντα [Scripta]

14. Εμίλ Καντούρ – Βάλτενμπεργκ [Πατάκης]

15. Ράσελ Μπανκς – American Darling [Πόλις]

Η ετήσια συγκομιδή στα μουσικά δεν ήταν τόσο καλή ή κακή, όσο ήταν κωμικότατη. Μιλάω για τα δήθεν ηλεκτρονικά πεδία όπου το κακό παράγινε. Ένας χαμός ονόματα, κι ένας σκασμός μπαρούφες. Μια λίμνη γεμάτη τρύπες στο νερό. Το ξεκαρδιστικό δεν είναι τόσο ότι όλοι αυτοί οι κυκλοφορούντες απλώς πατούν όποια πλήκτρα τους κατέβει, ηχογραφούν 3-4 στρώματα, τα βάζουν το ένα πάνω στο άλλο και ονομάζουν αυτό το πράμα ηλεκτρονική μουσική. Οι πιο έξυπνοι προτιμούν τον όρο experimental, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μη νοιώθει τουλάχιστο αποδεκτός όταν δηλώνει πειραματικές προτιμήσεις. Άλλοι αφήνουν τον αυτόματο πιλότο και αυτό βαφτίζεται ambient. Άλλοι πατούν τα πλήκτρα στο repeat κι αυτό καταχωρείται ως drone. Το αστείο είναι πως όλη αυτή η βιομηχανία έχει ένα μάτσο καταναλωτίσκους, πολύ περισσότερους απ’ όσο και η ίδια φανταζόταν. Ίσως ποτέ άλλοτε μια μουσική μπίζνα δεν είχε στηριχτεί σε τόσο μη – μουσική. Σε ένα μάτσο ήχους που βαφτίζονται με χίλιους δυο όρους για να αισθάνονται τα κοινά πως εδώ τρέχει κάτι. Για άλλη μια φορά κάποιοι μας δουλεύουν κανονικά και κάποιοι άλλοι μαζεύουν χοντρά λεφτά.

Το Wire συμπορεύτηκε ιδιαίτερα έξυπνα με όλη αυτή την επιχείρηση κατασκευής προτιμήσεων, νομιμοποιώντας ένα σύμπαν όπου όλοι αυτοί νοιώθουν πως ανήκουν σε μια ακουστική ελίτ. Τουλάχιστον αντιλήφθηκαν έγκαιρα το μάταιο κι έκτοτε βάζουν στο ίδιο πανέρι Laibach, Pan American, Pan Sonic και φυσικά κάθε νεόκοπο μιμητή του Eno, του Branca, του Ralf και του Florian. Α, και του …. Gahan. Εδώ ο Basinski, εδώ και ο O’ Rourke, μαζί με τους νέο χιπχόπερς και τους beck-ετιστές. Οκ ως εδώ, σου λέει αγκαλιάζουμε όλες τις μη ορθόδοξες ή mainstream προτάσεις (συζητήσιμο κι αυτό). Αλλά για μπείτε να ακούσετε τις εκάστοτε προτάσεις και προτιμήσεις του Boomkat. Αν αυτό λέγεται μουσική πρόταση, τότε κακώς όλοι καθόμαστε εδώ πέρα, γράφοντες και διαβάζοντες. Ας πάρουμε τα σύνθια κι ας βαράμε ό,τι μας κατέβει. Θα μας το βγάλουν και σε σιντί και σε βινύλιο, και σε mp3. Φτηνό κατεβαστήρι από δω, λίγο καλύτερο κατεβαστήρι από δίπλα. Και θα γράφουν οι άλλοι για μας. Ζήτω ο εναλλακτικός καπιταλισμός. Αλλά μουσική μηδέν. Όσο αυτοί οι τύποι δεν είναι ικανοί να φτιάξουν μια σύνθεση, εμείς θα τους βαριόμαστε θανάσιμα. Οτιδήποτε έχω ακούσει απ’ τους εγχώριους μουσικούς σε συγκεντρώσεις τύπου Yuria είναι πολυκατοικίες ανώτερο απ’ όλα αυτά. 

Άλλο μανίκι πάλι στις «πρωτότυπες» μουσικές που εξίσου προτείνονται ως μοντέρνες: τόνοι ηλεκτροπόπ της συμφοράς. Οποιοσδήποτε είχε ανοιχτά τα αυτιά του στα 80ς (για να μην πω οποιοσδήποτε άκουγε ακόμα και το μιζαδόρικο ελληνικό ραδιόφωνο, με τους απατεώνες διαμορφωτές του κοινού γούστου που τα τσέπωναν από τις εταιρείες στις οποίες άλλωστε δούλευαν) θα αισθάνεται πως είναι ξαναζεσταμένες σούπες και πως από την κλειστή τηλεόραση θα ξεπηδήσει ο Γκούτης με τον Παπούλια να μας πουν καλωσορίσατε στο Μουσικόραμα. Τουλάχιστον αυτοί ήταν αυθεντικοί,  ή έστω πρώτης γενιάς μιμητές. Οι διάφοροι Burn the Negative και Neon Indian ποιανής γενιάς αντιγραφείς είναι;

Κι ένα τελευταίο καπέλο που παρατηρώ στις προτιμήσεις των σκορπισμένων ατομικοτήτων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ως bloggers (σύντομα οι ψυχαναλυτές θα φαλιρίσουν: ο καθένας θα φτιάχνει ένα ιστολόγιο και θα στέλνει στους άλλους τα ποστ του (δες τι έγραψα, δες κι εκείνο), πρόσθεσε και τους δεκάδες ανώνυμους αναγνώστες – θα του βγαίνει και τσάμπα). Είναι φανερό πως όσοι αγάπησαν πολύ κάποια ονόματα, δυσκολεύονται να δεχτούν την ποιοτική τους κατάπτωση. Φαίνεται λοιπόν πως και το 2033 στις λίστες με τα καλύτερα θα έχουν Sonic Youth, Manic Street Preachers, Anthony & The Klapsa-sons, Yeah Yeah Yeahs, Kasabian, Muse, Arctic Monkeys, Archive. Όσο για μερικούς υπερευαίσθητους: μην ντραπείτε να πείτε στον Richard Hawley, τον Patrick Wolf, τους Flaming Lips, τους Camera Obscura πως έβγαλαν δίσκους του πάτου. Μια φάση τους είναι, θα γυρίσει. Άλλο να τους αγαπάς, κι άλλο να τους κοροϊδεύεις μαζί με τον εαυτό σου.

Η άνωθεν εικοσιδυάδα είναι γεμάτη συνθέσεις, τραγούδια, με την στενή, την ευρεία ή την ξεσκισμένη έννοια. Αλλά τραγούδια που ήρθαν για να μείνουν, όχι για να μπουν στα ίδια ράφια με τους αφόρητους μπλιμπλικάκηδες των 00ς. Και για να κλέψω όπως πάντα και κανά τίτλο, όλοι εκείνοι Δεν Τους Αξίζουμε, όπως τραγουδάει ο πρώτος της λίστας. Αντί να χάσουμε το χρόνο μας, ας ρίξουμε καλύτερα ένα Κατούρημα στον Άνεμο, όπως τραγουδάνε οι τελευταίοι. Καλό 2010.

Πρώτη δημοσίευση: εδώ, όπου για άλλη μια χρονιά συγκεντρώθηκαν οι 11άδες των ιδιότροπων και απαιτητικών πλην πολυδιαβασμένων, πολύπειρων και πολυ-ακροατών συνεργατών του mic.gr. Οι υπόλοιπες λίστες εδώ.

Στις φωτογραφίες: Ο Buck 65 των Bike for Three μοιάζει εξίσου κουρασμένος απ’ όλο αυτό. /Τρία λεπτά αυθεντικού ροκ εντ ρολ ήταν καλύτερα από τους δήθεν μοντερνιστές. / Ο Guillermo Cabrera Infante μόλις έχει κάνει τον δικό του απολογισμό/ Το αγαπημένο μας Wire έχει προωθήσει εξίσου άξιους κι ανάξιους./Ο Dan Deacon και η Ellen Allien, σπάνιες εξαιρέσεις στα ηλεκτρονικά σκουπίδια, αντιμετωπίζουν το θέμα όπως πρέπει.

Κάποιος ιστολόγος χαρακτήρισε το Turning the mind ως τον καλύτερο ποπ δίσκο για την ψυχική κατάπτωση από την εποχή του Soul Mining των The The (1983) και ο ευφημισμός αναπαράχθηκε εις την αιωνιότητα του διαδικτύου (χωρίς να βρούμε τον γεννήτορα), αν και μεταξύ μας ποτέ δεν πήρα χαμπάρι πως το SM ήταν τέτοιας κατηγορίας. Άλλος χρησιμοποίησε τον λεξοδέτη των Spacemen 3 “Taking drugs to make music to take drugs” to για να αναστενάξει μερικούς υπαινιγμούς. Άλλωστε ολόκληρος ο δίσκος, από τον τίτλο ως τους στίχους ορισμένων τραγουδιών αναφέρεται στους διάφορους μηχανισμούς μεταβολής της εγκεφαλικής λειτουργίας, κυρίως τους τεχνητούς, με μια παράλληλη εμμονή σε εξίσου φαρμακερούς χωρισμούς. Κρατάμε δηλαδή ως τώρα τις λέξεις κατάρρευση, φαρμακολογία.

Οκ, τώρα μπορούμε να τις πετάξουμε. Αν η ναρκωτικο – θετημένη κατάθλιψη εμπνέει για τέτοιες συνθέσεις και τόσο ανεβαστικά τραγούδια, τότε τι να την κάνεις την χαρά (του άλλου); Ο James Chapman εκ Northampton, το πρόσωπο πίσω από τους χάρτες, έχει μεταβεί από το κιθαριστικό shoegaze του πρώτου δίσκου (We can create, 2007) σε αμιγώς ηλεκτρονικά πεδία, μαγνητικά και μαγευτικά. Λες και οποιοδήποτε συναίσθημα, έξαψη, έκλαμψη μετατρέπεται σε καταπληκτική κατά-πληκτρική σύνθεση. Τα συνθεσάιζερ λάμπουν παντού εδώ μέσα, οι μελωδίες είναι αστραφτερές και μελωμένες.

Η συνθετική ποπ απελευθερώνεται όταν καταφέρνει να απαγκιστρωθεί από Depeche Mode, New Order και Pet Shop Boys ή έστω να κλέψει τα καλύτερα του καθενός αποφεύγοντας άγονες μιμήσεις. Με σύγχρονα συμφραζόμενα, εδώ έχουμε παράλληλες συνδέσεις με τους ύστερους M83 (και ο Anthony Gonzalez άλλωστε παράτησε τους κιθαρισμούς για χάρη της ηλεκτρονικής ποπ) και τους Cut Copy, που έβαλαν σε πολλούς τα γυαλιά πέρσι με το In Ghost Colours. Ο J.C. έχει δηλώσει και φαν των Spiritualized και των Flaming Lips και στα live διασκευάζει το Leave Them All Behind των Ride. Το παλμαρέ συμπληρώθηκε, μένει η ταχυδακτυλουργία.

Όταν αστράφτει το συνθετικό (και με τις 2 έννοιες) ταλέντο του Champam τότε το χαρμάνι είναι χάρμα: I dream of crystal, Chameleon, Without you. Συχνά τα πλήκτρα μοιάζουν πινέλα που βάφουν με διαφορετικά χρώματα τα διάφορα στρώματα των κομματιών. Οι βρετανόφιλοι παπουτσοκοιταχτές die happy die smiling. Το Chameleon αγγίζει τα μαγνητικά πεδία των The Magnetic Fields. To Love will come ξεφεύγει, συνοψίζοντας την ηλεκτρονική χορευτικότητα από τις εκστατικές φάρμες και πίστες των 90ς στον Field. Στις πιο αδύναμες στιγμές, το Papercuts ακούγεται σαν από ξεχασμένο 80ς ραδιόφωνο, το Let go of the fear ντισκεύει μονότονα. Τα υπόλοιπα ξεχωρίζουν πανεύκολα από τον απέραντο ωκεανό των σημερινών τραγικά βαρετών κυκλοφοριών του είδους.

Εξαιρετικό δειγματολόγιο μοντέλων ηλεκτρονικής ποπ σύνθεσης για σεμινάριο. Valium in the sunshine (τίτλος ενός τραγουδιού εδώ) όνομα και πράμα.

Πρώτη δημοσίευση: mic.gr