Πανδοχείο

Ομάδα 90^ο C [Θέατρο Βικτώρια]

Εδώ το Θέατρο θα κοροϊδέψει το Θέατρο και θα διασκεδάσει μαζί του λίγο πριν το κατασπαράξει. Εδώ θα κουρελιαστούν όλοι οι εμπλεκόμενοι του είδους, απ’ τους μεγαλορρήμονες ηθοποιούς ως τους υπερβάλλοντες σκηνοθέτες και φυσικά τους κενολόγους κριτικούς. Εδώ θα πατηθούν τα κουρασμένα έργα και τα βλακώδη χάπι εντ!

Δυο θεατρικοί κριτικοί παρακολουθούν μια Αγκαθακριστική Ποντικοπαγίδα, εκφράζοντας την ανία τους για την παράσταση (ή μήπως για την ίδια τους τη δουλειά, ή μήπως για την ίδια τους τη ζωή;). Η μεταμοντέρνα εκδοχή της όχι απλά δεν ξεφεύγει από τα κλισέ της κλασικής (αγγλικής) αστυνομικής ιστορίας και της θεατρικής ψευδαίσθησης αλλά και φτάνει στο άλλο άκρο της υπερβολής και της γελοιότητας. Μόνο που το νευρικό Μπεκετικό δίδυμο θα βρεθεί κι αυτό άθελά του στο κέντρο της σκηνής, εφόσον κι αυτό αποτελεί κομμάτι του παιχνιδιού,  και θα υποστεί τις συνέπειες που του αναλογούν.

Η συγγραφική διάνοια του τσεχικής καταγωγής αλλά πολιτικογραφημένου Βρετανού Τόμ Στόπαρντ, που οι περισσότεροι τον πρωτογνωρίσαμε κινηματογραφικώς (Μπραζίλ, Ο Ρόζενκραντς και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί, Ερωτευμένος Σαίξπηρ) βρίσκεται στα ύψη της.  Με στοιχεία Μόντυ Πάιθονς (στους οποίους κάποτε υπήρξε για λίγο γραφιάς), με ανελέητη παρώδηση Agatha Christie and Arthur Conan Doyle (που μη ξεχνάμε ομίχλωσαν για δεκαετίες τα βρετανικά λογοτεχνικά κλίματα) και αλλεπάλληλες φαρσικές σκηνές συντρίβει κάθε σοβαρότητα που ισχυριζόταν πως διαθέτει η θεατρική βιομηχανία.

Είναι σχεδόν σοκαριστικό πως οι ανάγκες που κραύγαζε το έργο, γραμμένο και πρωτοπαιγμένο στα 60ς, παραμένουν ίδιες και σήμερα. Η επιθυμία για κάτι νέο, διαφορετικό, μη τετριμμένο στα θεάματα. Οι καταπιεσμένες επιθυμίες των «δεύτερων» να βγουν για λίγο στην επιφάνεια ή να αντικαταστήσουν τους «πρώτους» (κάποια στιγμή οι κριτικοί ονειρεύονται ένα αιματηρό κοινωνικό πραξικόπημα όλων των βοηθών, αναπληρωτών, αντικαταστατών και δευτερότοκων, όλου του πάγκου εν γένει). Οι κοινωνικές και φυσικά ερωτικές σχέσεις κριτικών και κρινομένων, με αμοιβαία οφέλη.

Η διασκευαστική και (περι)παικτική άποψη της ομάδας 90^ο C (που μας είχε δώσει σε παρόμοια ύφη το φερώνυμο έργο, την Φαλακρή Τραγουδίστρια και τη θεατρική διασκευή του Σπιρτόκουτου) σε κρατάει με ανοιχτό στόμα και μάτια, από την απρόσμενη έναρξη ως τις κωμι-γκροτέσκες χορογραφήσεις. Σ’ ένα τριεπίπεδο σκηνικό, με συνεχώς μεταβαλλόμενους πίνακες (και με τηλεκοντρόλ αν χρειαστεί), περιβαλλοντικές ακροβασίες και ποπ άρτ επιχρωματώσεις, οι ηθοποιοί κάνουν τα πάντα στη σκηνή, τα τραγούδια που γράφηκαν επί τούτου είναι υπέροχα. Η σκηνοθεσία του Κομνηνού έχει συνεχή απρόβλεπτα και υπερδιασκεδαστικά ευρήματα, η μουσική γράφει δυνατά, οι γκριμάτσες γίνονται όλο και εξπρεσιονιστικότερες, το παράλογο γίνεται λογικό.

Σ’ αυτό το «θέατρο μέσα στο θέατρο», ο Τέταρτος Τοίχος μεταξύ θεατών και σκηνής καταρρέει, οι ρόλοι αντιστρέφονται, οι ηθοποιοί θα καθίσουν για λίγο στην καρέκλα του κριτικού, ο ντετέκτιβ φτάνει τελευταίος απ’ όλους και είναι βλαξ, εσύ δεν είσαι λιγότερο ένοχος από τους άλλους, το πτώμα είναι σε κοινή θέα εξαρχής αλλά δεν το βλέπει κανείς, το πτώμα είναι αδιαίρετο, το πτώμα πάντα θα ζει όπως θα τραγουδηθεί δικαίως απ’ όλα τα πρόσωπα – εξτραβαγκάντσες μαζί.

[Tom Stoppard, The real inspector hound]

Παίζουν: Μαρίνα Βρόντη, Μελέτης Γεωργιάδης, Στέλιος Γούτης, Μαριάννα Λαμπίρη, Δημήτρης Ντάσκας, Μανώλης Σκιαδάς, Χαρά Τσιώλη. Ελεύθερη απόδοση / σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός, σκην. – κοστ. Γιώργος Λυντζέρης, πρωτότ. μουσική & video design: Ανδρέας Τρούσσας, επιμ. κίνησης: Πάνος Μεταξόπουλος, φωτ.: Αντώνης Παναγιωτόπουλος, βοηθ. σκην.: Αντωνία Αλεξανδρίδη, φωνητ.: Βασιλική Ρόρρη, Νεκτάριος Γεωργιάδης. / Θέατρο Βικτώρια, Μαγνησίας 5 & 3^ης Σεπτεμβρίου 119, τηλ. 82 33 125, Πα–Σα–Δευτ 21.15, Κυρ. 19.00/ http://www.theatrovictoria.gr

 Πρώτη δημοσίευση: εδώ.

 Οι συνέπειες ενός επτάλεπτου θανάτου

Ο Mark Linkous / Mr Sparklehorse γνωρίζει καλά τι σημαίνει τραυματική εμπειρία, και όχι μόνο μεταφορικά – μην ξεχνάμε τι σωματικές και ψυχολογικές ζημιές υπέστη απ’ τις καταχρήσεις ήδη απ’ τις αρχές των 90ς, μέχρι και μια επτάλεπτη παύση της καρδιάς του το 1996 σε τουρ με τους Radiohead ύστερα από ένα κοκτέιλ Βάλιουμ και ποικίλων αντικαταθλιπτικών και αλκοολούχων. Σε μια νέα του κατάπτωση το 2005 οι φίλοι του σκέφτηκαν να του φέρνουν ή να του παίζουν ολοκαίνουργια μουσική και κάπως έτσι γνωρίστηκε με τον Danger Mouse (Brian Burton). Το The Grey Album του τον «ξύπνησε», ο DΜ δούλεψε σε μερικά κομμάτια του Dreamt for Light Years in the Belly of a Mountain κι από τότε υπονοούσαν μια μελλοντική συνεργασία (με ονόματα σαν … Dangerhorse ή Sparklemouse).

Ένας ισπανός μυστικιστής και μια Εθνική Φωτογραφίας

Η έννοια της Σκοτεινής Νύχτας της Ψυχής καθιερώθηκε από τον καθολικό μυστικιστή Άγιο Ιωάννη του Σταυρού, ως μια μεταφορά για την απομόνωση και την μοναξιά στην πνευματική ζωή και τα οδυνηρά βήματα του εξαγνισμού. Αρχικά ο δίσκος προοριζόταν για συνοδεία ενός εκατοντασέλιδου φωτογραφικού λευκώματος του David Lynch. Σ’ αυτή την ιδιότυπη Εθνική της Ατμοσφαιρικότητας συμμετέχουν οι James Mercer (The Shins), Gruff Rhys (Super Furry Animals), Jason Lytle (Grandaddy), Julian Casablancas (The Strokes), Frank Black (the Pixies), Iggy Pop, Vic Chesnutt, David Lynch, and Scott Spillane (Neutral Milk Hotel / The Gerbils), δυο κυρίες απ’ τα παλιά – Nina Persson (The Cardigans), Suzanne Vega και οι Flaming Lips σε απαρτία.

Ένας δίσκος που δεν πωλείται

Τελικά λόγω διαφωνιών με την ΕΜΙ σε θέματα συμβολαίων και copyright, το βιβλίο κυκλοφορεί  με λευκό recordable CD-R, εξακολουθώντας βέβαια να προτείνεται ως οπτικό συνοδευτικό της μουσικής, ενώ ο δίσκος είναι μόνο downloadable. Ο Linkous (που σαφώς αφήνει τη σφραγίδα του περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον) έχει πει πως είναι φαν του Lynch κι έχει αφήσει την επιρροή του να εισχωρήσει στη μουσική του. Είχε μάλιστα κρατήσει κομμάτι για την Beth Gibbons – αυτή κι αν ταίριαζε εδώ – αλλά την βρήκε πάνω στην ετοιμασία του δίσκου επιστροφής των Portishead. Αλλά δεν είναι μόνο οι μουσικοί που εμπνέονται από τις εικόνες του Lynch αλλά κι εκείνος που φωτογράφησε εμπνευσμένος από τις μουσικές τους.

Μαυρόασπρο βελούδο

Η ατμόσφαιρα μυρίζει κινηματογράφο, μαυρόασπρα πλάνα, συχνά πολύ σκοτεινές λήψεις, αλλά απέχει πολύ από αναμενόμενες καταθλιπτικές διαθέσεις. Στα περισσότερα σημεία αναδίνεται μια αίσθηση κλασικότροπου ροκ με μοντέρνες επικαλύψεις. Ο καθένας φέρνει τον εαυτό του, αλλά και προσαρμόζεται σε μια τυπική Lynch ατμόσφαιρα, χαϊδολογώντας την σχιζοφένεια κι ανοίγοντας χαραμάδες σε αβύσσους πάθους ή λύπης. Οι Flaming Lips ακούγονται ακριβώς σαν Flaming Lips της τρέχουσας περιόδου, ενώ οι φωνητές των Super Furry Animals και Shins δίνουν καλύτερα κομμάτια απ’ ότι στις τελευταίες τους δυο τρεις κυκλοφορίες. Ο Iggy βρίσκεται στις φόρμες του (και η κιθάρα που θυμίζει το Shot By Both Sides των Magazine έκανε κάποιους να το συσχετίσουν με την προπέρσινη επανέκδοση του Real Life). Αντιλαμβάνεστε βέβαια πως το κλίμα ταιριάζει περισσότερο στον Vic Chestnut παρά στην Nina Persson, κι ας ήταν αμφότεροι καλεσμένοι στο Its Wonderful Life των Sparklehorse, 2001. Το τελευταίο ομώνυμο κομμάτι (και δεύτερο με τις φωνές του Lynch) με τις διασπασμένες λέξεις και την στοιχειωτική αίσθηση θα είχε θέση σε οποιαδήποτε ταινία του.

Οι στίχοι που κερδίζουν στα σημεία κι ένα ηλεκτρονικό επισκεπτήριο

In my mind I have shot you and stabbed you through your heart (Revenge)

I’m a mix of god and monkey! ( Pain)

http://www.dnots.com/

 Από τις λίγες περιπτώσεις που ο συνωστισμός ονομάτων αποδίδει και είναι κάτι παραπάνω από ένα γοητευτικό πείραμα.

 Πρώτη δημοσίευση: εδώ. Στις φωτογραφίες, ο σκηνοθέτης και το δημιούργημά του.