Mario Vargas Llosa, Lituma en los Andes, 1993.
Η «γραφικότητα» του απλού δρόμου και της καθημερινής σκηνής «διαβάζεται» διαφορετικά μετά την εμπειρία της ανάγνωσης του κειμένου. Οι Άνδεις των ανθρακωρύχων, των στρατιωτικών και των ανταρτών ποτέ δεν υπήρξαν αμιγώς ειδυλλιακό τοπίο ευτυχίας.
