Σάκης Παπαδημητρίου, Μια ηχογράφηση, από την συλλογή διηγημάτων Το Ασανσέρ, εκδ. Διαγώνιος, 1969, σ. 32.
Σκέφτηκα να ηχογραφήσω ήχους από αντικείμενα του δωματίου μου. Κρότοι καθημερινοί γύρω μας να περάσουν στην αιωνιότητα της μαγνητοταινίας, σύρσιμο αγαπημένων αντικειμένων. Έχουν μια ειλικρίνεια τα πράγματα και οι ήχοι τους, μια συνέπεια που δεν τη συναντούμε ποτέ στους ανθρώπους. Τα πράγματα μάς εξουσιάζουν στη μοναξιά μας. Συσπειρωνόμαστε ανάμεσά τους, ασφυκτιούμε στην απουσία τους. Ο δεσμός μας μαζί τους μετέβαλε τα άψυχα αντικείμενα σε οργανισμούς με αυτόνομη οντότητα δίχως την αβεβαιότητα των ανθρώπινων επαφών. Και τα πράγματα φθείρονται στο χρόνο, αλλά βαστιούνται περήφανα και διαλύονται με ηρωικό τρόπο. Με τη φωνή δυσκολεύει η κατάσταση. Υπάρχει το υποκείμενο, η ελευθερία – τα πράγματα είναι καταδικασμένα να μας ακολουθούν, έστω κι αν καμιά φορά δενόμαστε μαζί τους έτσι που συντροφεύουμε την καταδίκη μας.
Στον Χρήστο Χαρτοματσίδη
Πανδοχείο 