Μπέρνχαρντ Σλινκ, «Η γυναίκα του βενζινάδικου», Ερωτικές αποδράσεις, εκδ. Κριτική, 2000, μτφ. Ιάκωβος Κοπερτί, σ. 291 (Bernhard Schlink, Liebesfluchten, 2000)
Κοίταξε το έδαφος μπροστά του και πρόσεξε πως το χαλίκι ήταν υγρό από την ομίχλη. Με τη μύτη του παπουτσιού αναποδογύρισε μια πέτρα· ήθελε να δει αν και η άλλη πλευρά της ήταν υγρή, και πράγματι ήταν. Στους συνεργάτες του δίδασκε ότι η περισυλλογή και η απόφαση είναι δύο διαφορετικά πράγματα, ότι η περισυλλογή δεν ήταν απαραίτητο να οδηγήσει στη σωστή αλλά και σε οποιαδήποτε απόφαση, μπορούσε μάλιστα να περιπλέξει και να δυσκολέψει την απόφαση μέχρι παραλυσίας. Η περισυλλογή χρειάζεται χρόνο, η απόφαση χρειάζεται θάρρος, συνήθιζε να λέει, και ήξερε ότι τώρα δεν του έλειπε ο χρόνος να σκεφτεί, αλλά το θάρρος ν’ αποφασίσει. Ήξερε επίσης ότι η ζωή απογράφει στα κατάστιχα εξίσου με τις ειλημμένες και τις μη ειλημμένες αποφάσεις.
Στην Ελένη Γιαννακάκη
Πανδοχείο 
1 Σχόλιο to “Λογοτεχνείο, αρ. 59”