Αφιέρωμα Ίαν ΜακΓιούαν
Ο μοντερνισμός οδήγησε σ’ ένα αδιέξοδο. Απουσία χαρακτήρων, πλοκής. Τίποτε δεν συμβαίνει. Πιστεύω ότι αυτό είναι ανιαρό. Μπορείς να έχεις όλη την ανασφάλεια του κόσμου, μυθιστορήματα που αναδιπλώνονται, αλλά παράλληλα μπορείς να έχεις και ιστορίες, χαρακτήρες. Αυτός που εκφράζει, είμαι σίγουρος, τις σκέψεις πάρα πολλών από εμάς είναι ο Ίαν ΜακΓιούαν, αλλοτινό μέλος της χρυσής γενιάς (golden generation) των 70ς/80ς (Έιμις, Ισιγκούρο, Μπαρνς, Κάρεϊ), ένας από τους σπουδαιότερους εν ζωή βρετανός συγγραφέας και μάλλον σπάνιος συνδυασμός λογοτεχνικών αξιώσεων και δημοφιλίας. Για τον ΜακΓιούαν το μυθιστόρημα οφείλει να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Το πρόβλημα του μυθιστορήματος, λέει, είναι ότι συχνά γίνεται βαρετό, σε βαθμό που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι για το πώς επιβιώνει ως φόρμα. Πες τα χρυσο(γενια)στομε!
Γι’ αυτό και όχι μόνο εφοδίασε τους χαρακτήρες του με θέματα σκοτεινά, σεξουαλικότητα νοσηρή και ξεσπάσματα βίαια (διόλου τυχαίο το παρατσούκλι ΜακΆμπρ) αλλά και φρόντιζε να κλιμακώνει την ένταση έντεχνα και βασανιστικά. Η πρώτη του περίοδος υπήρξε περισσότερο θριλερική, με ιστορίες σαν «καλοστημένα νοητικά πειράματα ενός κυνικού και ψύχραιμου ανατόμου», ενώ στην δεύτερη τα γνώριμα θέματά του (η διαμάχη θρησκείας – επιστήμης / πίστης – ορθολογισμού και κυρίως η σαρωτική επίδραση ενός τυχαίου, συνήθως ακραίου συμβάντος στη ζωή των ηρώων) γίνονται πειστικότερα και αληθοφανή. Κι είναι ένας ακόμα συγγραφέας που βγήκε από τα μαθήματα δημιουργικής γραφής των Μάλκολμ Μπράντμπερι και Άνγους Ουίλσον (ήταν μάλιστα ο μόνος που το παρακολουθούσε – πώς αλλάζουν οι καιροί…)! Το αφιέρωμα επιμελήθηκε ο Λευτέρης Καλοσπύρος, εμπλουτίστηκε από την Μαρία Ξυλούρη (αμφότεροι έχουν απογειώσει τα αφιερώματα του περιοδικού) και συμπληρώθηκε με μια συζήτηση από την εκπομπή της Μικέλας Χαρτουλάρη και του Ανταίου Χρυσοστομίδη (απ’ όπου και το παράθεμα).
Ας σημειωθεί ακόμα η πλήρης δημοσίευση δυο εκτεταμένων ομιλιών από λογοτεχνικές εκδηλώσεις, του Αλέξη Ζήρα για την Ρέα Γαλανάκη και του Βίκτωρα Ιβάνοβιτς για τον Νάνο Βαλαωρίτη. Είναι κρίμα γενικώς ομιλίες (που αν μη τι άλλο έχουν υποστεί την ευγενή βάσανο της επεξεργασίας εκ μέρους των ομιλητών) να μην δημοσιεύονται αργότερα σε συναφή έντυπα και να χάνονται στην ασθενή μνήμη των ακροατών τους και μόνο. Η Ευγενία Φακίνου μάς συστήνει το πρωταγωνιστικό ασύμβατο δίδυμο του φρέσκου της πονήματος, το «κομικό» Peanuts έγινε 60 χρονών αλλά κι εμείς τώρα τελευταία δεν αισθανόμαστε πολύ καλά…Αλλά οι χαρακτήρες του νέου ΜακΓιούαν (Solar) θα περάσουν μάλλον χειρότερα…
Πανδοχείο 