Όταν το φορμάτ της Σουηδικής ποπ αναδεύεται από ζουμερές αναταράξεις δυτικοαφρικανικών και καραϊβικών ρυθμών, τότε κάνουμε μια στάση να δούμε τι γεύση έχει το χαρμάνι. Κι όταν μιλάμε για την εμπλοκή του ντουέτου με την αυρίσια θηλυκιά φωνή τότε πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τις εντονότερες χρωματικές αποχρώσεις. Έκπληξη λοιπόν: Ο έβδομος δίσκος της Johan και της Karolina αφήνει τα συννεφιάσματα και κοιτάζει κατάματα τον ήλιο του νότου. Όχι ότι είχαν ποτέ κανένα φόβο για τις ρυθμικές αναμίξεις· και την bossanova αγκάλιασαν, και κάτι χορευτικότητες θώπευσαν, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό: ένα υβρίδιο αφρο-κουβανέζικης, βραζιλιάνικης και αφρικανικής πολυρρυθμίας.
Λοιπόν, τους πάνε τα οργιαστικά κρουστά (βλέπε Κουβανός περκασιονίστας), και αφήνονται να παρασυρθούν απ’ τον κυματιστό ρυθμό. Βέβαια δεν είναι ο συναρπαστικός δίσκος που θα σε ξετινάξει από την καρέκλα και θα σε ρίξει σε διακαή κινησιολογία. Όχι μόνο εξαιτίας του αυτονόητου το πρωτότυπο να υπερτερεί του αντίγραφου αλλά κι επειδή το είδος δεν είναι τόσο απλό όσο φαντάζεται κανείς. Αντίθετα, περιέχει παγίδες που χάσκουν μπροστά τους: δεν σμιλεύουν διαφορές ανάμεσα στα τραγούδια αλλά αφήνουν το ένα να αποτελεί συνέχεια κι επέκταση του άλλου, λες και φοβούνται μην διαταράξουν τον χορό. Έτσι υπάρχει μια έντονη ομοιογένεια που καταλήγει ισοπεδωτική.
Αλλά ιδού κι η κατάρα όλων εμάς των παλαιών καραβανών, που λιώσαμε στη μουσική και τώρα όλα μας φαίνονται déjà vu και déjà attendu. Όταν έχεις αγαπήσει τους Weekend και την Alison Statton, έστω στην πιο light εκδοχή της έγχρωμου/μαύρου κόσμου, τότε ακόμα κι αυτός ο συνδυασμός ανεξάρτητης – κιθαριστικής – θηλυκής ποπ ακούγεται δευτερογενής. Αλλά παραμένει ο απόλυτος θερινός ήχος!
Πρώτη δημοσίευση: εδώ.
Για τον προηγούμενο δίσκο των Club 8 πετάξου εδώ.
Πανδοχείο 