Δεύτερος δίσκος με το νέο line up απ’ την στιγμή που η εύμορφη Victoria Bergsman την έκανε τo 2006 για να κατακτήσει μόνη της τον κόσμο (κι έβγαλε το αργοβαρετό East Of Eden ως Taken By Trees). Αν στο προηγούμενο Hey Trouble που δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα στις US το σχήμα έδειχνε έκπληκτο κι αμήχανο μπροστά στη νέα του ζωή, παραμένοντας στο παλιό κονκριτικό δεκαετές στιλ, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά – κι ευτυχώς πολύ απρόσμενα θετικά. Η ομάδα πλέον είναι οκτάδα και η γλωσσίτσα της Lisa Milberg (που απαλλάχθηκε απ’ τις μπαγκέτες) είναι διαποτισμένη από την μελαγχολία αλλά ταιριαστή σε συνθέσεις τόσο γλυκές κι εύγευστες όπως ετούτες. Σε σημείο που τα εξήμισι (!) λεπτά του εναρκτήριου Good Evening να μην τα καταλαβαίνεις καθόλου! Σε σημείο ο δίσκος να ρέει ατμοσφαιρικά, θωπευτικά αλλά με ίσες δόσεις των πάνω και των κάτω.Τόσο η Milberg (φωτ.) όσο κι η Maria Eriksson βρίσκονται στο γνώριμο θηλυκό φωνήεν του χαδιού: λίγο Belle, λίγο Tracyanne Campbell, λίγη Μαγνητική Φίλ(δ)η, λίγη παλιά Goldfrapp, λίγοι Sambassadeur και Club 8 (που συνειδητοποιώ πως αμφότερους έχω παρουσιάσει δις, άρα μάλλον έγινα πλασιέ του είδους). Κι όμως εκπλήσσομαι που αυτή η τόσο οικεία ποπ (και ικεακή, για να δηλώσουμε τη χώρα προέλευσης) παρουσιάζεται από τις αλλοδαπές διαδικτυακές δισκοκριτικές σαν κάτι …άλλο! Πού, στο θεό, είδαν το ντίσκο;!;!;! Όταν ένα τραγούδι γίνεται κατά τι ρυθμικότερο ντισκοποιείται; Και μόνο η ακρόαση των υποδεικνυόμενων κομματιών αυτόματα γελοιοποιεί εκείνους που τα περιέγραψαν ως αργό (δηλ.;) ή halfhearted (δηλ.;) ντίσκο! Όπως λέμε γρήγορο μοιρολόι; Ή μήπως κι εδώ συνέβη το σύνηθες, η μπαρούφα του ενός να αναπαράγεται απ’ όλους τους άλλους αντιγραφείς;
Το όμορφο All Day μάλλον τους γέλασε με την χορευτική του ρυθμ σέξιον αλλά στο ρεφραίν του ανεμίζει την μπαντάνα της ποπ. Λίγο πιο ύπουλα το What We’ve Become κάνει κιθαρισμούς εκεί που οι πλαστικές κιθάρες των 70ς ήταν με το ένα πόδι στην πίστα και το άλλο στο α λα Squeeze new wave. Άλλος λέει για γάμο Belle and Sebastian με ABBA, άλλος στο Oh My Love βλέπει τους συμπατριώτες τους … Acid House Kings, ενώ εδώ έχουμε ένα 70ς ποπ φωνητικό εξοχάκι – ευτυχώς που το ακαταμάχητο Knck Knck δεν έπεσε στο στόμα κανενός. Είπαμε να ρίχνουμε μια ματιά στα απανταχού κριτικάκια όχι για την αξιολογική κρίση των γραφόντων (κανείς δεν αμφιβάλει πως δεν είναι μεγαλύτεροι γνώστες από εμάς κι εσάς) αλλά για μια περιγραφή της μουσικής, ώστε να πάρουμε μια ιδέα αν και πόσο γρήγορα θα την αναζητήσουμε, αλλά τελικά καλύτερα να κατεβάζει κανείς αδιάβαστος. Αλλά κι εγώ διαδικτυακή κριτική δεν είμαι; Ούτε εμένα μην πιστεύετε λοιπόν, δοκιμάστε μόνοι σας. Όμως αξίζει να βρεθείτε εδώ αν και μάλλον ο τίτλος (αρκτικόλεξο του wish you were here) σε άλλον αναφέρεται…
Πρώτη δημοσίευση: εδώ. Παλαιότεροι Concretes εδώ.
Πανδοχείο 
