Πανδοχείο

Αυτό που κανείς δε μπορεί να αρνηθεί στους Underworld είναι το ότι αποτελούν μαΐστορες στην δημιουργία ενός ηλεκτρονικού σύμπαντος όπου τα πλήκτρα είναι τα μόνα εργαλεία που μοιάζουν να υπάρχουν, τα μοναδικά που μπορούν να αποδώσουν τις εικόνες ενός πολύχρωμου πολυτροπικού κόσμου, εικονικού και μη. Ακόμα κι όταν παίζουν τις πλέον προφανείς και παιγμένες εκδοχές του συνθετικής pop/dance, το κάνουν σαν να μην υπάρχει άλλη επιλογή, σαν το είδος να είναι το μοναδικό διαθέσιμο. Εξίσου κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την έξυπνη βόλτα τους σε διάφορα είδη, τσιμπολογώντας αποδοχές από δω κι από κει (γι’ αυτό και χαίρουν μέγιστης εκτίμησης μεταξύ των φίλους της electro-pop, του dance, της αμιγούς electronica, του περιοδικού Wire).Αυτό όμως που τους αρνούμαι, έστω δύσκολα, είναι η ετικέτα των νεωτεριστών. Σίγουρα οι πιστοί των άνω ειδών θα τους ήθελαν εξαρχής μεσσίες νέων δοξασιών, αλλά όσο περισσότερο βουτάς εδώ, τόσο περισσότερο βλέπεις στον βυθό τα κλοπιμαία. Κι όμως, ακόμα γοητεύουν τα πλήθη – μήπως είναι ο τρόπος, οι μείξεις, οι ενθυμήσεις από άλλες ακουστικές ζωές;

Αδιάφορο. Το (οριστικά πλέον) ντουέτο των Karl Hyde και Rick Smith, στα 53 και 51 αντίστοιχα, στο 8^ο στουντιακό, πρώτο εδώ και τρία χρόνια, δίσκο του επιστέφει στην τραγουδιστική, ας πούμε, «φόρμα» και συνεχίζει την αγαστή συνεργασία του με επιλεγμένους μηχανικούς του είδους – τώρα τους Lincoln Barrett/ High Contrast, Dubfire (Deep Dish), Mark Knight, D. Ramirez, Paul Van Dyk. Η εμπλοκή όλων αυτών είναι εμφανής στην ρυθμολογημένη συμπαγή ταπετσαρία των Always Loved A Film, Between Stars και τρίτου και καλύτερου Diamond Jigsaw – έξοχα στο είδος τους αλλά μήπως ακούω Chicane εδώ; Ούτως ή άλλως ο μυελός αυτής της μουσικής είναι οι μελωδικές γραμμές των πλήκτρων και όχι η τοιχοποιΐα τους. Γι’ αυτό και το αστραφτερό μελωδικό χαστούκι του Scribble θριαμβεύει σαν ουελσικός ύμνος για ένα νέο Trainspotting, γι’ αυτό και τα λέιζερ του κυκλωτικού Moon In Water δεν σ’ αφήνουν να ξεμακρύνεις απ’ τον κύκλο τους.

Στο ενδιάμεσο στέκονται τα Bird I και Grace: το πρώτο ραγίζει με μια εικαστική πινελιά την μονοτονία του στο 3^ο λεπτό και 47^ο δευτερόλεπτο, το δεύτερο αναπολεί μια Erasure/Vince Clark εκδοχή. Αν έλειπαν ένα εκτός κλίματος αποδομημένο ινστρουμένταλ (Hamburg Hotel, με συνεργασία Appleblim – Al Tourettes), η αδιαφορότατη – αδιαφοροποίητη μπαλάντα (Louisiana) και η συνηθισμένη αμπιεντούρα με κάτι απόμακρες φωνές και καμπάνες (Simple Peal) θα είχαμε ένα συμπαγέστατο και διεγερτικότατο χορευτικό δίσκο.

Πρώτη δημοσίευση: εδώ.