Πανδοχείο

Οίστρου Mental List

Στο πλαίσιο του ευρύτερου αφιερώματος του mic. gr «τα καλύτερα instrumental» (Οκτώβριος 2003). Πρώτη δημοσίευση εδώ. Όλες οι συμμετοχές εδώ.

Αφήνοντας κατά μέρος τα σερφάκια που θα’ θελαν μερικές σελίδες, τα αιθέρια [δηλ. του είδους που ονομάστηκε ethereal] που απαιτούν γερό ξεσκόνισμα μνήμης και τα διάφορα ηλεκτρονικά και ηλεκτρόνικα που αποτελούν αυτόνομες κατηγορίες (εδώ βέβαια και τα τεκνοτράνς) και φυσικά ολόκληρη την εκστατική εντός κι εκτός ψυχεδέλειας δεκαετία του ’60, μένω σ’ εκείνα που θα συνόδευαν μια ιδανική μου μέρα, αδιαφορώντας για όσα δεν θυμήθηκα να χωρέσω!

Θα ξεκινούσα λοιπόν τη μέρα μου με ένα άλμπουμ γεμάτο δίλεπτα μαργαριταρένια, το Let the snakes crinkle their heads to death των Felt. Θα μου αρκούσε το Song for William S. Harvey. Θα ξεχυνόμουν έξω απ’ το σπίτι στον ανεβαστικό ρυθμό του Driving to the airport του Tom Kazas (πρώην Moffs). Θα περιπλανιόμουν κάτω απ’ τους ταξιδιάρικους ήχους του παραδοσιακού Lonely bull, ίσως όπως είναι διασκευασμένο σ’ ένα παλιό φλιπ σάιντ των Dream Syndicate. Θα χαλάρωνα με τον κινηματογραφικό ρομαντισμό των Air και το Ce matin la τους. Θα χάζευα τα χρώματα των φωτισμένων δρόμων της μεγαλούπολης υπό το Pioneer skies των Chemical Brothers, θα χόρευα με την 80s ρυθμολογία του Dark Horse απ’ τον Jah Wobble και θα κυνηγούσα τη νύχτα υπό το Hedonism από ένα θεατρικό μιούζικαλ των Pet Shop Boys, όταν δεν με φόβιζαν τα σκοτάδια της με το Film Theme των Simple Minds. Και δεν θα σταματούσα να ψάχνω την προσωπική μου Ευδοκία (Στέρεο Νόβα).

Αν έμενα σπίτι θα διάβαζα επικές λογοτεχνικές σελίδες υποκρουόμενου του The Great Seal των Laibach, αλλά θα φυλούσα τους Labradford και Panamerican (μη ρωτάτε για τίτλους, ούτε οι ίδιοι δεν έχουν) για τις δικές μου ώρες έμπνευσης. Θα φορτιζόμουν έως τελικης πτώσης με το εντεκάλεπτο Suicide των Spacemen 3, θα ανερχόμουν σ’ άλλες συνειδησιακές σφαίρες υπό τα Lost chronicles των Hawkwind. Θα έβλεπα την ανατολή με το Poem without words II: Journey by night της Anne Clarke. Σε μια βραδιά περισυλλογής θα ακουγόταν μόνο ο Brian Eno αλλά  για μια βραδιά αποφάσεων θα έψαχνα το Academy in Perilτου John Cale. Σ’ ένα από τα ενύπνιά μου σίγουρα θα γινόμουν μοναχικός περιπλανώμενος στην έρημο (Aksak Maboul – Odessa).

Μήπως θα έπρεπε να γίνει κι ένα παράπλευρο αφιέρωμα σ’ εκείνα που αρχίζουν κι εξελίσσονται ως οργανικα αλλά ξάφνου διασχίζονται από απρόσμενη κι απρόκλητη φωνή μετά; Ή αλλιώς, γιατί να μιλάς Greg Sage/Wipers στο τέλος του When it’s over, γιατί να μιλάς Mark E. Smith/Fall στη μέση του I am a curious oranj (Overture), γιατί Neil Hannon/Divine Comedy κάπου στο Europe by train;

ΥΓ. Τα χρόνια πέρασαν, εκατοντάδες άλλα υπέροχα «οργανικά»/instrumentals ήρθαν να προστεθούν στην λίστα. Αλλά ας μείνει έτσι αυτή εδώ, ν’ αποτυπώνει τη στιγμή του αφιερώματος, που ίσως κάποτε έχει τη συνέχειά του. Μέχρι τότε ο κατάλογος του instrumentalist θα είναι πάντα μια οίστρου πνευματική (mental) λίστα!