Πανδοχείο

Το τεύχος ξεκινάει επίσημα με μια δισέλιδη επίκληση στις δυνάμεις της ποίησης από το Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου. Συγκρατώ μια παράγραφο: Η ποίηση είναι η βιολογία του νου, η κινητήρια δύναμη των ονειροπόλων, τι εφαλτήριο εκείνων που φιλοδοξούν να πραγματοποιήσουν ένα άλμα προς μιαν άλλη διάσταση του Είναι: τη διάσταση στην οποία θα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το ασήκωτο φορτίο που μας κληροδότησε το παρελθόν. Είναι καιρός να τελειώσουν όλα αυτά. Στην επόμενη σελίδα ο (δε)κατοδείκτης που υποδεικνύει πως 4 στους 10 Ευρωπαίους πάσχουν από ψυχικά προβλήματα και πως 13 εκατομμύρια συγγραφείς υπάρχουν στις ΗΠΑ. Ποιο είναι άραγε πιο εφιαλτικό;

Κάποιος ανασκαλεύει σωρούς από παλιά γράμματα. Ένα παλιό γραμματόσημο, εκτός κυκλοφορίας πια, τραβάει την προσοχή του. Ε, λοιπόν, αυτό το γραμματόσημο μπορεί να του πει περισσότερα από την ανάγνωση αμέτρητων χειρογράφων σελίδων έγραψε κάποτε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, γοητευμένος από τις στοές [passages] κυρίως επειδή ήταν εκείνες βρίσκονταν υπό εξαφάνιση, δίνοντας τη θέση τους σε πολυκαταστήματα. Απέκτησαν έτσι την γοητεία του παραπεταμένου και του ξεπερασμένου, το υπόλειμμα όπου ο πολιτισμός χαράσσει και αποτυπώνει τα βαθύστερα μυστικά του. Μη ξεχνάμε άλλωστε πως ο Μπένγιαμιν ονειρευόταν να χρησιμοποιήσει την ιστορία των passages του Παρισιού για να γράψει την κρυφή ιστορία της πόλης που τον φιλοξένησε τόσα χρόνια, όπως μας θυμίζει μεταξύ άλλων ο Adam Kirsch στο πολυσέλιδο κείμενό του «Τι δίδαξαν τα ναρκωτικά στον Βάλτερ Μπένγιαμιν».

Το τεύχος περιλαμβάνει ακόμα κομμάτια της αλληλογραφίας του Vladimir Nabokov (1942), έξι «ιστορίες του λεπτού» από τον Istvan Orkeny, νεκρολογία και παρουσίαση των βασικών βιβλίων του Patrick Leigh Fermor από τον David Mason, γράμμα του Ρήγα Καππάτου από τη Λυών, προδημοσίευση από Γιώργο Χουλιάρα κ.ά. Στην ποίηση: Ρικάρντο Αρέγκι από τη χώρα των Βάσκων, Νατάσα Χατζηδάκι, Χάρης Βλαβιανός, Γιάννης Υφαντής, Γεωργία Τρούλη, Θοδωρής Ρακόπουλος. Στο διήγημα: Μαρία Πρωτονοτάριου, Δήμητρα Κολλιάκου, Νίκη Χατζηδημητρίου, Χριστίνα Χρυσανθοπούλου, Ελένη Μουσαμά, Τάσος Ψάρρης, Διονύσης Καλαβρέντζος, Αλέξανδρος Κυπριώτης, Μαρία Τσάτσου κι από τα διεθνή τερέν οι Roddy Doyle, Arthur Bradford και Tessa Hadly. Και άλλοι πολλοί.

Κατά τα άλλα η Kίνα δαπανά περισσότερα για να κάνει παρεμβάσεις στο Ίντερνετ και να μην έχουν πρόσβαση σ’ αυτό οι νέοι (βλέπε αραβική άνοιξη) παρά όσα δαπανά για τις αμυντικές της δαπάνες. Κατά τα άλλα οι έλληνες επιχειρηματίες (ιδίως Μακεδόνες) προτιμούν να κάνουν επενδύσεις στο κράτος των Σκοπίων αντί να βοηθήσουν την πατρίδα τους που βουλιάζει, ενώ κατά τα άλλα στη Μακεδονία κλαψουρίζουν για την τόσο «εχθρική» χώρα. Πώς μπορούν όμως και ζουν κι επενδύουν σε μια τόσο εχθρική χώρα; Όπως καταλάβατε βρισκόμαστε ήδη στις τελευταίες απολαυστικές – ως είθισται – σελίδες. Κάπου εκεί οι φράσεις του Μάνου Στεφανίδη: Η παρούσα κρίση είναι λιγότερο τραγωδία και περισσότερο κωμωδία, με κωμαστές σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και είναι τα μάλιστα σατυρικό δράμα με τον χορό να παίρνει τα πάνω του και τους ήρωες (φλύαρους, στόμφακες και αναποτελεσματικούς χάχακες) να γελοιοποιούνται εντός κι εκτός σκηνής. Αλλά για λίγο την πάτησαν με τους Αγανακτισμένους, που όπως έγραψε κι ο Μαρκ Μαζάουερ, πέτυχαν κάτι σημαντικό. Άσκησαν τέτοιες πιέσεις που κατάφεραν ως ένα βαθμό να επηρεάσουν τη διεθνή πολιτική ατζέντα. [σελ. 192]

Στις φωτογραφίες, το παρισινό σημειωματάριο του Walter Benjamin και μια ημιφωτισμένη έκφραση του Roddy Doyle, που μας παραδίδει εδώ ένα ωραίο διήγημα, τις Ταυρομαχίες.

Έχει ήδη κυκλοφορήσει και το [χειμωνιάτικο] 28ο τεύχος, αναμείνατε στη ρεσεψιόν.