Έχουν από καιρό διαμορφωθεί οριστικά από αντρικό τρίο σε μικτό κουαρτέτο: οι Henk Holfstede (φωνή και πλήκτρο) και Rob Kloet (περκάσσιον) παραμένουν στυλοβάτες αλλά πλαισιώνονται από τις τρυφερές Αrwen (διάφορα μπάσα) και Laetitia (φωνές και πλήκτρο). Τις γωνίες φυλάνε οι αδελφοί Telman σε ήχο και φως αλλά και υπολογιστές. Υπάρχουν ακόμη 4 προσκεκλημένοι στα φωνητικά, κοτζάμ κουαρτέτο εγχόρδων (αν και έξι μου βγαίνουν τα ονόματα) και άλλο ένα πνευστό τημ (The Stylus Horn). Δείγμα του πόσο προσεκτικά, σχεδόν χειρουργικά, περιποιούνται τον ήχο τους; Σαφέστατα. Απόδειξη του πόσο έχει αλλάξει – πλουτίσει – βαρύνει; Όχι· μετά βίας φαίνονται όλοι αυτοί οι Niματαίοι και στοιχηματίζω ότι όλοι τους πατούσαν στις μύτες.
Η μουσική τους παραμένει γλυκύτατη, εμβριθής και κυρίως ζεστή, πολύ ζεστή. Τα επιπρόσθετα όργανα έρχονται εδώ κι εκεί μόνο για να σχηματίζουν πινελιές, για να υπογραμμίσουν μια εμπνευσμένη μελωδική γραμμούλα, για να προσθέσουν μια ανάσα ομορφιάς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα περισσό. Μιλώντας για πινελιές, μου ξανάρχεται στο νου η έμμονη ιδέα τους με τη ζωγραφική: είτε εξπρεσσιονιστές είτε αφαιρετικοί (και τα δύο χαρακτηρίζουν τα κομψά τραγούδια τους) κάνουν αυτό που έκαναν πάντα: απαθανατίζουν μικρά καθημερινά στιγμιότυπα, τους προσδίδουν καθημερινή ποίηση και τα βουτούν στη μουσική τους παλέττα· παλέτα βέβαια σαφώς κεντροευρωπαϊκή (μα τι κάνει αυτός ο διορθωτής! Μου αφαιρεί το δεύτερο σίγμα από τους εξπρεσσιονιστές και το δεύτερο ταυ από την παλέττα!).
Ακούγεται χιλιοειπωμένο αλλά εδώ οι – Ολλανδοί γαρ – Nits, φαίνεται ότι ζούνε σε άλλους ρυθμούς, έχουν άλλο κλίμα, περιστοιχίζονται από άλλες ομορφιές κι άλλες ασχήμιες. Ενδιαφέρον μού προκαλεί η συχνή εμμονή τους σε λυπητερά ή τραγικά θέματα – ακούστε για παράδειγμα το Crime and Punishment, απόηχο ενός τρομοκρατικού χτυπήματος με το χαρακτηριστικό ήχο από το σάζι ή την περιγραφή ενός «καρκίνου» που σου κατατρώει τις αισθήσεις με υπόκρουση τις γνωστές jazzy κατασκευές των ενήλικων πιά Γήινων κι ουχί Ιπτάμενων Ολλανδών μας (αφού πέρασαν την εικοσαετία της μπάντας).
Κατά την προσωπική μου άποψη η τελευταία τους οκταετία είναι και η πιο εμπνευσμένη. Τα πλέον αγαπημένα μου κομμάτια τους απ’ όλη τους την πορεία είναι το Mourir avant 15 ans (πώς είναι δυνατόν μια τόσο σκληρή ιστορία να ενδυθεί με τόσο ωραία μουσική;) και το Cabins (είναι δυνατό μια τόσο χαρούμενη ιστορία να ενδυθεί με τόσο ωραία μουσική). Και ίσως σπάνια γράφονται ιδανικά τραγούδια για το Τραίνο, τα Νυχτοπούλια, τις Διακοπές. [7/10]
Πρώτη δημοσίευση: εδώ.
Πανδοχείο 