Σοφία Διονυσοπούλου – Ψυχές στην ερημιά του, εκδ. Το Ροδακιό, 2016
Γράψτε μας για το βιβλίο σας.
Ένας περιηγητής σε δέκα πέντε ποιητικά διηγήματα. Το καθένα στοιχειώνεται από μια γυναίκα-πεταλούδα. Είτε πραγματική εμπειρία του περιηγητή είτε φαντασίωσή του. Πόθος και χρώματα, πλάσματα του μυαλού και του κορμιού του, όλες τους έχουνε παράξενα ονόματα. Έτσι, η Papilio polymnestor είναι η νύχτα «κι εκείνος ξέρει. Ότι η νύχτα δεν αγγίζεται». Ή, όταν αγγιχτεί, στην Papillo machaon, «εκείνη μία βούλα της στο δείκτη του τυπώνει». Η Danaus gilippus είναι η κυρά του κήπου: «Σε ρόδο κίτρινο βασιλικά ανεμίζει, μαλλιά κι ενδύματα αξεχώριστα, πέταγμα ή περπάτημα ποιος ξέρει; –ονειροφαντασία ή του περιβολιού κυρά;»
Δέκα πέντε γυναίκες, λοιπόν, δέκα πέντε ψυχές για έναν περιηγητή-κυνηγό με τη δική του ψυχή στην ερημιά του. Μέχρι που. Μπαίνει μια βαθιά ερωτική, πολύχρωμη τελεία. Όπου τελεία δεν σημαίνει τέλος, αλλά σημείο. Ταύτισης. Ερωτικής. Πνευματικής. Όπως το ορίζει ο καθένας.
Μοιραστείτε μια ιδέα, έμπνευση και επιθυμία που σας έκαναν να το γράψετε.
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε γιατί ήταν απόλυτη ανάγκη. Πριν από την πρώτη αράδα, για πρώτη φορά μου έκανε αίσθηση ένας πίνακας με πεταλούδες που είναι στον τοίχο του διαδρόμου, έξω ακριβώς από το γραφείο μου. Όταν μπήκε η περίφημη τελεία, μια λαχανί πεταλουδίτσα ήρθε και κάθισε ανάμεσα στο δικό μου γραφείο και στου αγαπημένου μου.
Αλλά την καλύτερη απάντηση τη δίνει το ίδιο το μότο: Οι γυναίκες πλάστηκαν για να περιγράψουν έναν άντρα.
Συστήστε μας σε έναν χαρακτήρα του.
Ο ήρωας του βιβλίου είναι ο περιηγητής. Είναι αυτός που ποτέ δεν περιγράφεται. Γιατί δεν γίνεται να περιγραφεί με λέξεις. Περιγράφεται όμως από τις προτιμήσεις του, από τις γυναίκες-πεταλούδες, τα τοπία που επιλέγει, τις μουσικές και τον διάχυτο ερωτισμό του κειμένου.
Δώστε μας μια φωτογραφία, δική σας ή άλλων, αναλογική, ψηφιακή ή διαδικτυακή που θα ταίριαζε στο βιβλίο σας και γράψτε μας γιατί.
Για τη φωτογραφία που είμαι εγώ:
Σκίσε την κέρινή μου όψη σαν νυχτώσει
Σκάψε το λάκκο με τα νύχια σου βαθιά
Γίνε ο λύκος που στην κόλαση θα δώσει
Κάθε μου πόρο, σπόρο αέναης γητειάς
Κι άσε μακριά όλο αυτό το ανθρωποβρόχι
Που σεργιανάει στη γη με στέρφα αχαμνά.
Για την φωτογραφία του αφρού: Αφρός, σαν τα φτερά τους. Σαν την αχλή της ερημιάς του. Και σαν τις λέξεις που ηχούν όπως ο φλοίσβος.
Η συγγραφέας στο Αίθριο του Πανδοχείου εδώ.
Το Πανδοχείο για την Κόρη του Ξενοδόχου εδώ.
Πανδοχείο 