
Σε γενικές γραμμές: Ενδιαφέρουσα πολυτροπική ειδολογική ακροβασία.
Σε 25 γραμμές: Ο John Gourley διαθέτει φωνητική γκάμα αρκετών ειδών με αποτέλεσμα να φτάνει στο σημειο να την υπερχρησιμοποιεί. Για παράδειγμα, είναι στο στοιχείο του στο Lay Me Back Down (δύο μέρη γκόσπελ, ένα μέρος ροκ) ή στα σημεία που τραγουδάει σα να συμμετέχει σε ροκ όπερα ή μοντέρνο μιούζικαλ, αλλά μας εκνευρίζει στις soul ακροβασίες του, γιατί απλούστατα τραγουδάει μοταουνίστικο φαλτσέτο ως λευκός (Created, New Orleans). Στo επικό 1989 δυσκολεύεται φωνητικώς να επιλέξει μεταξύ T. Rex, Jeff Lynne και Roger Waters, ενώ το καταληκτήριο Our Way δεν έχει τέτοια διλήμματα: George Harrison shows the way.
To Colors είναι απ’ τα καλύτερα τραγούδια του 2008: ένα ψυχεδελικό αριστούργημα που ολισθαίνει σε freak – folk έπος ή απλώς ένα κομμάτι να το χορέψεις «μπλουζ» με τον εφηβικό σου έρωτα (ή, τώρα που το σκέφτομαι, με όλα αυτά τα ατρόμητα λόγια του τύπου «τώρα δεν φοβάμαι να πεθάνω», φανταστείτε τι ύμνος μπορεί να γίνει αυτό για εκείνες τις αμερικάνικες αιρέσεις…) Ορισμένες φορές πραγματικά μοιάζουν να ξεπορτίζουν από το παρελθόν: όπως το απόλυτα Ζεππελινικό Out And In And In And Out ή το Never Pleased με κήμπορντς που να παίζεται από έναν Μάνζαρεκ στα νιάτα του.
Οι Portugal. The Man σαφώς παίρνουν από την παλέτα του 69-73 μεταιχμίου, τότε που η ψυχεδέλεια φλέρταρε με τον προγκρεσσιβισμό (προτού καταφέρει στο τέλος την αποπλανήσει), δεν κομπλεξάρονται με ομαδικά φωνητικά, πνευστά και έγχορδα, κρατάνε την ποπ τύπου Zombies, προσθέτουν σε μικρές δόσεις πειραματικά στοιχεία και δημιουργούν τέλος πάντων ένα μάγμα που οι ίδιοι αποκάλεσαν heavy mellow.
Για συλλέκτες άχρηστων πληροφοριών: Το πλήρες όνομά τους ήταν Portugal. The Man and the Approaching Air Balloons, επηρεασμένο από κάποιες φράσεις του David Bowie για την διάρκεια της φήμης που ξεπερνά εκείνη της ζωής.
Πρώτη δημοσίευση: κάπου εκεί.