Δύο φίλοι συζητάνε σε μια παμπ στο Κάρντιφ. Υπάρχει περίπτωση το αντικείμενο της κουβέντας τους να φτάσει μέχρι τα αυτιά μας; Είστε σίγουροι πως όχι;
Θυμάστε τον παροιμιώδη Άγγλο συγκάτοικο του Hugh Grant στο Notting Hill; Είναι ο Rhys Ifans, αρχικός τραγουδιστής Super Furry Animals, προτού τον αντικαταστήσει ο Gruff Rhys κάτω από τα δοκάρια του Ουαλλικού τους σταδίου. Ο Ifans έφυγε για να αφοσιωθεί στην δραματική τέχνη, και νάτον τώρα σε ένα πρότζεκτ βασισμένο σε μια ιδέα που εκτοξεύτηκε σε μια παμπ πίνοντας με τον Dafydd Ieuan (ντράμερ των SFA). Ένας δίσκος που παραπέταξε όλη η «κριτική», κοροϊδεύοντας το παρεΐστικο στιλ του και τις φανφαρόνικες στιγμές του.
Όμως το Golden Mile προσωπικά με αιφνιδίασε θετικά, ως ένα πάρα πολύ διασκεδαστικό σύνολο. Καταρχήν, τίποτα δεν μου θύμισε περισσότερο το πνεύμα των …The Times, ιδίως της τελευταίας περιόδου τους, όσο τούτο εδώ. Όπου κάθε τραγούδι διέφερε από το αμέσως προηγούμενο, επιθυμώντας να αποτελέσει παρωδία της διάκρισης των ειδών.
Αυτή η παρωδιακή διάθεση φαίνεται από την αρχή, με το Half A Brain: space-funk κουπλέ, hard rock ρεφραίν. Λίγο αργότερα απλώνεται γκλάμ γλάσο πάνω σε γνώριμη Super Furries ζύμη (Shoot On Sight). To πρώιμο στιλ των τελευταίων αναμενόμενα ανακυκλώνεται στο Let’s Go Fucking Mental. Η αριστοτεχνική μετάβαση σε ψυχεδελικό freak-άρισμα Rolling Stones με Blossom Toes πραγματοποιείται στο υπ’ αριθ. 69 Fanny Street – που θα ήταν το highlight του δίσκου, αν δεν ακολουθούσε το Honey Take A Bow, άριστο αντιγραφικό των γκοσπελικών μπαλλαντών του Jason Pierce of the Spiritualized.
Η έφεση στις κλασικές βρετανικές φόρμες τύπου The Who (Turbotank και Sunset Veranda) είναι εμφανής, η γονυκλισία του τελευταίου στο Baba O’Riley είναι παροιμιώδης, τα γονίδια δεν ξεχνιούνται. Το Stonefinger μιλάει στα ίσια κι απροκάλυπτα με All the Yound Dudes του David Bowie. Αν η Νάντια μου έβαζε το Last Man Standing στην «Ανοιχτή Ακρόαση», θα της έλεγα, ασυζητητί, Status Quo. Όσο για το ομώνυμο, θυμίζω μόνο πως το διαμάντι οι Times το άφηναν για το τέλος.
Αυτοί είναι λοιπόν οι Peth (η λέξη στα ουαλικά λεξικά ερμηνεύεται ως thing), 5 νοματαίοι που σχηματίστηκαν σαν πρόφαση να βρεθούν μαζί στο στούντιο – εξ ου και η διετία ηχογράφησης – και σκάρωσαν έναν μεθυσμένο φόρο τιμής στο ροκ που αγάπησαν ή θέλησαν να παίξουν χωρίς ποτέ να το καταφέρουν. Το Χρυσό τους Μίλι, (: η απόσταση ανάμεσα στο στούντιο και την περιοχή Grangetown του Cardiff, όπου συνέβησαν όλες οι ιστορίες που διηγούνται στους στίχους τους), παίρνει ασφαλώς τη θέση του δίπλα στην υπόλοιπη – άνιση έτσι κι αλλιώς – δισκογραφία των Furries. Η προφανής καταδιασκέδασή τους, μεταφέρεται και σ’ εμάς: όλοι το γλεντάμε εδώ και πάνω απ’ όλους ο Ifans που είχε και μια γερή ερωτική απογοήτευση! Έτσι πρέπει!
Πρώτη δημοσίευση: εδώ. Φωτογραφίες: 1. Ράις Υποκρινόμενος (από την ταινία Come Here Today), 2. Ακόμα και τέτοια μέρη απόλυτης Καρντήφειας εμπνέουν ιδέες!
Για όσους είναι αδύνατο να μη συνοδεύσουν με βιβλίο: Guy Davenport, The Cardiff Team. Ten Stories. (New Directions, New York, 1996).
Πανδοχείο 