Πανδοχείο

Λησμονήστε τις ημίφωτες μουσικές των διαφόρων ηλεκτρονικών σκηνών της Σκανδιναβίας. Ξεχάστε τις μυστηριώδεις γωνίες των σουηδικών avant pop σχημάτων κι οποιοδήποτε μουσικό στυλ χρωματισμένο με αποχρώσεις σκουρότερες του γκρίζου. Τουλάχιστο μία σκηνή στη Σουηδία βγάζει άλλα πράγματα, διαμετρικά αντίθετα. Οι δεσποινίδες Victoria Bergsman, Maria Eriksson, and Lisa Milberg – τριάδα που δε μπορεί παρά να φέρνει στο νου τα 60’s girl groups (Supremes, Ronettes, Shangri-Las) – θα μπορούσαν να περπατούν οποιοδήποτε κεντροευρωπαϊκό, αγγλοσαξονικό ή μεσογειακό σοκάκι. Η παγκοσμιοποίηση της ποπ δηλαδή. Οι Cardigans από κει πάνω δεν ήταν; Η Scando-Pop προς το παρόν δε μας έχει βγει Scandalo-Pop, ακόμα κι η εμπορικότερη πλευρά της αξίζει ακούσματος. Υπάρχει άλλωστε κι ένας oλόκληρος κόσμος από ανεξάρτητα pop labels (Labrador κλπ.) που χρήζουν ολόκληρου αφιερώματος, από κάποιον άλλον βέβαια.

Η Victoria τραγουδά παιδιάστικα και μη παιδιάστικα. Στη δεύτερη περίπτωση θυμίζει Nico με ευρωπαϊκή προφορά. Το ‘New Friend’ είναι η δική τους τρυφερή αντανάκλαση στους Velvet και την τραγουδιάρα τους. Στην πρώτη απλά σε παγιδεύει ύπουλα σαν άλλη Ναμποκωφική Λολίτα. ‘You Can’t Hurry Love’ λέει (δεν είναι η διασκευή του γνωστού) και συμφωνείς – άντε να κάνεις κι αλλιώς.

Σχημάτισαν την μπάντα χωρίς καν να ξέρουν να παίξουν, έφεραν 3 τυχερούς να σουλουπώσουν τον ήχο τους (δίκαιη μοιρασιά) κι έφτιαξαν 2 δίσκους που αργότερα ενοποιήθηκαν στο ‘Boyoubetterunow’ (2000). Εδώ η παρέα έχει μεγαλώσει, μετράω δέκα, και μάλλον ακούγεται απίθανο ότι αυτές οι πιτσιρίκες ξεκίνησαν χωρίς να ξέρουν πού τους πάνε τα πέντε.

Ο δίσκος αρχίζει με μια παραπλάνηση, καθώς το ‘Say Something New’ ακούγεται σαν Opal, της περιόδου αμέσως μετά την θεά Kendra, τότε που μόλις είχε έρθει η ημίθεα Hope. Μια πιο εύθυμη αντανάκλαση των Mazzy Star είναι διάχυτη και αλλού. Το ‘Chico’ θα αποπλανήσει κάθε λάτρη της αμερικάνα με γυναικεία φωνητικά, και σίγουρα τους φίλους των Αi Phoenix. Για τους διχασμένους ανάμεσα στις γητειές αμφοτέρων υπάρχει το ‘New Friend.

Αν τα τραγούδια σερβίρονταν ως γλυκίσματα με ανάλογο περιτύλιγμα και μπορούσαν να δίνονται έτσι απλά σα δώρα, θα σας έλεγα να ψάξετε στις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων να βρείτε αυτά που λέγονται ‘Seems fine’ και ‘Warm Night’. Προσωπικά θα έπαιρνα γερές δόσεις από ετούτα τα δυο, ώστε να υπάρχει απόθεμα από την uptempo σπιρτάδα του πρώτου και την μαντολινένια βαλσάδα του δεύτερου μ’ αυτά τα γυναικεία του oohs and ahhs.

Υπάρχουν κι άλλα απλούστερα κομμάτια για ταξίδια (‘Foreign Country’), παραθαλάσσια αράγματα (‘Seems Fine’) πρωινά hangover που δεν υφίστασαι μόνος (‘Lovin Kind’) κι ένας ήχος που παραπαίει γλυκά ανάμεσα στο Σπεκτορικό στιλ, τους St. Etienne, τις παραγωγές του Dave Fridmann και φυσικά τα girl groups. Σε άλλους δυο μας θυμίζουν την Princess Diane Ross κι απλώς βάζουν τα πράγματα στη θέση τους για την ανυπολόγιστη επιρροή της πατρόνας της Motown και των στρατιών της σ’ αυτού του είδους τη σημερινή pop. Be my babies!Πρώτη δημοσίευση: εδώ. Στις φωτογραφίες, Maria Eriksson, Victoria Bergsman.