Όταν βλέπει κανείς σε τι αποδίδεται στις μέρες μας το ωραίο όνομα «συνάντηση» αποκαρδιώνεται. Η συνάντηση με κάποιον θα ’πρεπε να αποτελεί γεγονός… να προκαλεί τόση αναστάτωση όση νιώθει ένας ερημίτης βλέποντας έναν αναχωρητή στον ορίζοντα της ερήμου έπειτα από σαράντα μέρες απομόνωσης (σ. 46).
Επεκτείνοντας τις σκέψεις του, ένας ανώνυμος κούριερ εξοντώνει εκείνους που συναντά, εφόσον αυτό δημιουργεί ένα δεσμό. Όλα ξεκίνησαν από την επιθυμία να κλείσει τον εσωτερικό διακόπτη των αισθήσεών του εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης, πεπεισμένος πως ποτέ δεν είσαι τόσο ευτυχισμένος όσο όταν έχεις βρει τον τρόπο να χάνεσαι. Κάτω από αυτή την αισθητηριακή αμνησία προσλαμβάνεται ως εκτελεστής μιας συμμορίας. Οι δολοφονίες του, κάτι νέο, χωρίς όνομα, συνοδευόμενες από έναν εξαίσιο φόβο – καταλύτη της απόλαυσης, δεν αποτελούν μόνο σπάνια πνευματική φόρτιση αλλά και οδηγούν στον πολυπόθητο απωλεσθέντα οργασμό. Αυτοαποκαλείται πειραματικός εκτελεστής, κατ’ αναλογία με τον πειραματικότερο δίσκο των Radiohead που ακούει μανιωδώς και φέρει τον διόλου συμπτωματικό τίτλο Amnesiac. Δεν οργάζεται απλώς με την ιδέα της αιμοσφαιρίνης· νοιώθει πως μοιάζει με τις πιο άδικες θεότητες, ή, με τον πιο ενήμερο θεό. Κάθε πελάτης τού χρησιμεύει ως καύσιμο – μέχρι την δολοφονία ενός νεαρού κοριτσιού, την στιγμή που προσπαθεί να κρατήσει το ημερολόγιό της από αδιάκριτα μάτια. Γοητεύεται επειδή η επιφυλακή ήταν ο τρόπος της ύπαρξής της και αποφασίζει να το διαφυλάξει. Το τετράδιο μετουσιώνεται σε ιερό κείμενο και μόνο λόγω της επιθυμίας μυστικότητας αλλά και καθαρτήριο δοχείο.
Η Νοτόμπ για άλλη μια φορά χρησιμοποιεί σπινθηροβόλους διαλόγους και σκληρές αιχμές στις φαινομενικά εύληπτες αλλά τελικά δηλητηριώδεις νουβέλες της. Αν ο ήρωάς της σαρκάζει οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο του, εκείνη ειρωνεύεται τον ίδιο: την απεγνωσμένη ανάγκη για ποικιλία, το κυνήγι του κινδύνου και της ακρότητας, την παγίδευση σε αντιφατικές εμμονές, την θεώρηση της αγαπημένης του ως Νερβαλικής Οκταβίας ή Μπαλζακικής Σεραφίτας – παρωδώντας εμφανώς τον Ρομαντισμό αλλά και το Νουάρ.
Aν το όνομά μας δεν είναι παρά «μια επινοημένη ταυτότητα», τότε ένα καινούργιο όνομα είναι το κλειδί για μια νέα ύπαρξη – μια παρθενιά αρκετά ευρύχωρη για εκείνον που έρχεται να την κατοικήσει. Το «Δήμιος» μετατρέπεται σε «Ακάκιος» και αναλόγως ονοματοδοτείται το θύμα ως «χελιδόνι» (απηχώντας σαν ένα άλλο «κουρδιστό πουλί» τις μεταφυσικές προεκτάσεις της ιστορίας;). Και μήπως η διεκδίκηση του ημερολογίου από τους πάντες αποτελεί μια μορφή εκλεπτυσμένου βιασμού; Σε μια εποχή που οι πάντες μπλογκάρουν, ίσως να μην υπάρχει «τίποτα πιο ποθητό από ένα μυστικό», ίσως η διαφυλαγμένη ιδιωτικότητα αποτελεί την πολυτιμότερη περιουσία. Κι αν οι δυο ήρωες δεν συναντήθηκαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα, ήταν επειδή ο καθένας τους χρησιμοποίησε το ιδιαίτερό του όπλο όχι για να πλησιάσει τον άλλον, αλλά για να τον σκοτώσει.
Συντεταγμένες: Αμελί Νοτόμπ – Το ημερολόγιο του Χελιδονιού, μτφ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2008, 99 σελ. (Amelie Nothomb, Journal d’ hirondelle, 2006).
Πρώτη δημοσίευση: Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, τεύχος 543 (6.3.2009).
Πανδοχείο 