Χουάν Μαρσέ, Η μαγεία της Σαγκάης, εκδ. Σέλας, 1995, μτφ. Έφη Γιαννοπούλου, σ. 131 (Juan Marse, El embrujo del Shanghai, 1993).
Μέσα στο φρενιτιώδες πήγαιν’ έλα και τη μελωδική οχλοβοή στις αποβάθρες, λίγα δευτερόλεπτα πριν μπει στο αυτοκίνητο που έχει έρθει να τον πάρει, ο Κιμ νοιώθει παγιδευμένος σε μια απ’ αυτές τις μαγικές στιγμές όπου η καρδιά προαισθάνεται πράγματα που το μυαλό δεν καταφέρνει να καταλάβει, και ξαφνικά τον πλημμυρίζει μια βεβαιότητα: αυτό που τον περιμένει εδώ και που ήδη το συλλαμβάνει στον αέρα, αυτό που αναδίδεται από το βρωμερό ποτάμι και πλανιέται στην υγρή και αποπνικτική ατμόσφαιρα της Σαγκάης, δεν είναι αυτό που έχει έρθει να βρει, δεν είναι η πραγματοποίησης μιας εκδίκησης ή ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την ιστορία, δεν είναι η εύστοχη σφαίρα που αξίζει κάποιος εγκληματίας ή η συμπόνοια για έναν ανάπηρο φίλο, δεν είναι καν η λαχτάρα ή η ελπίδα να φέρει εδώ τη Σουσάνα κάποια μέρα όχι πολύ μακρινή, αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ και μυστικά απεγνωσμένο: ο ανομολόγητος πόθος, η οδυνηρή αγωνία να σβήσει μ’ αυτή την τελευταία σφαίρα κάθε κατάλοιπο ενός παρελθόντος που τον συνθλίβει, το παραμικρό ίχνος μιας ατέλειωτης ήττας. Να σκοτώσει τον εαυτό του σκοτώνοντας τον Κρούγκερ, γι’ αυτό έχει έρθει: μια σφαίρα για δύο.
Στον Γιώργο Βέη
Πανδοχείο 