Το Song to the Siren του Tim Buckley αποτελεί ένα εκ των ανυπέρβλητων τραγουδιών που γράφτηκαν ποτέ. Δεν το πειράζεις το τραγούδι αυτό, δεν το αγγίζεις, δεν τολμάς να το διασκευάσεις, μόνο εισχωρείς. Εντούτοις μια εξαίρεση συνέβη το 1983, με την ερμηνεία της Liz Fraser των Cocteau Twins, σ’ εκείνον τον θεόσταλτο πρώτο διασκευαστικό δίσκο των This Mortal Coil, It’ll end in tears. Ο John Frusciante τόλμησε φέτος την δεύτερη αποδεκτή εξαίρεση. Πιθανώς την δικαιούται, έχοντας περάσει δια πυρών και αβύσσων. Φυσικά έχουν περάσει πυρκαγιές και θεομηνίες από την εποχή που εύφλεκτος 18άρης εισήλθε στο σύμπαν των Red Hot Chilli Peppers, ξεβράστηκε από την δίνη τους το 1992 και επέστρεψε άλλος και διαφορετικός στην δεύτερή τους ζωή, έχοντας βρει μεγαλύτερη λύτρωση στη ζωγραφική παρά στην ηρωίνη.

Όμως οι προσωπικές του κυκλοφορίες είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία – και πολύ πιο ενδιαφέρουσα από εκείνη των Peppers (και δεν μιλάω για τους έξι συνεχόμενους δίσκους του 2004). Αν ο Frusciante είναι πεπεισμένος για τις θεραπευτικές λειτουργίες της ζωγραφικής, στον δέκατο δίσκο του παρουσιάζει την νέα του προσωπική ηχοκοσμογονία: απρόβλεπτα ηχητικά τοπία, ψυχεδελισμούς, υπερβολές, κιθαρίσματα, λούπες, εύκολες 60ς ποπ, τεχνορόκ διαπλατύνσεις, ύπουλες ξαφνικές στροφές.

Πραγματικές εκλάμψεις εδώ, εκτός από την Σειρήνα, το θρηνητικό μαύρο διαμάντι After the ending, το Central, όπου η αμυδρή χροιά του Peter Hammill εκβάλλει σε ένα οργιώδες ξέσπασμα αντεστραμμένων Peppers, και το μαγικό, αρχικώς σπαράσσον Dark/Light, που διαγράφει την τροχιά του από τους αρτ προγκρεσιβισμούς του Kevin Ayers σε μια α λα Parliament γκοσπελική σόουλ. Κατά τα άλλα βέβαια οι επισκέψεις στις απαγορευμένες επικράτειες του Syd Barrett και του Sky Saxon συνεχίζονται.

Συνηθισμένος στη δισκογράφηση concept ιδεών, ο Frusciante συνδέει στο Empyrean το θέμα της καθόδου στην οποιαδήποτε άβυσσο πριν την αντίστοιχη άνοδο και τον όρο του τίτλου (που χρησιμοποίησαν οι Δάντης, Μίλτον και Κητς για την απόδοση του υψηλότερου δυνατού σημείου στον ουρανό) με τον κεντρικό του alter – hero, ένα πρόσωπο που αποτελείται από δυο χαρακτήρες. Σημειώσεις για τον δίσκο, όπου συμμετέχουν οι Flea, Johnny Marr, Sonus Quartet, Josh Freese, New Dimension Singers και ηχογραφήθηκε από τα τέλη του 2006 ως τις αρχές του 2008, διαβάστε στο http://www.johnfrusciante.com/.

Στα πολύ βαθιά νερά, για άλλη μια φορά.