Μια νεράιδα από παλιά μας επισκέφτηκε ξανά. Ποιός θυμάται την αέρινη, σχεδόν παραμυθένια φωνή της Julee Cruise; Πιστεύω όλοι, κανείς μας δεν την ξέχασε. Ήταν το 1985 όταν την εντόπισε ως ταλεντόεσσα ο Angelo Badalamenti την εποχή που εργαζόταν πάνω στο Blue velvet. H απόκοσμη φωνή της ήταν ό,τι έψαχνε για τα νοσηρονειρικά τοπία του και το Mysteries of love στοίχειωσε το σάουντρακ. Τρία χρόνια μετά, ο ίδιος ο David Lynch έγραψε τους στίχους που ήθελε ν’ ακούσει απ’ τη φωνή της, ο Badalamenti συνέθεσε μια απ’ τις ονειρικότερες μουσικές του και το σάουντρακ του Twin Peaks (της τηλεοπτικής σειράς) στοίχειωσε μερικά μας όνειρα. Κάποιοι διέκριναν και τη συμμετοχή της σε μικρό ρόλο στην αλλόκοτη εκείνη σειρά. Το Voice of love του ’93 φυσικά δεν μπορούσε ν’ ανταγωνιστεί τον προκάτοχό του. Η τελευταία φορά που μας μάγεψε ήταν στο Until the end of the world του Wim Wenders, στη διασκευή του Summer kisses, winter tears του Elvis κι έκτοτε… σιωπή. Έτσι εδώ δεν έχουμε μόνο την πρώτη κυκλοφορία της εδώ και δεκαετία, αλλά και ουσιαστικό τον πρώτο ολόδικό της δίσκo.
Φυσικά δεν πιστεύω να περιμένατε άλλο ένα αποκλειστικά εύθραυστο little-girl-lost κλίμα. Η θηλυκότητα είναι πανταχού κυλούσα, αλλά η Julee φέρνει ένα βήμα μπροστά την εμφανή θεατρική της διάθεση. Από το καμπαρετζίδικο ως το παρακμιακό (κλίματα που ήταν εμμονές του Lynch, σε κάποια φάση νόμισα πως θα βγει ο νάνος με το κόκκινο κουστούμι, θυμάστε ποιος…) και απ’ το jazzy στο noir, καλύπτει ένα κενό. Μόνο που η νωχελικότητά της είναι μελαγχολική και οι οπτικές γωνιές της ημιφωτισμένες. Στο οπισθόφυλλο ποζάρει κακοβαμμένη, ταλαιπωρημένη σαν τις λολίτες των ντονατσάδικων. Και η διάθεση της εξωτερίκευσης μιας κακοπαθημένης περσόνας μάς θυμίζει την αντίστοιχη διάθεση της Marianne Faithful όταν άρχισε να ψελλίζει τις θρυμματισμένες της βινιέτες, αλλά και το παραγνωρισμένο The Luv Show της Ann Magnuson. Δε φτάνει τη δραματική θεατρικότητα μιας Ute Lemper, και λόγω διαφορετικών καταβολών αλλά και κυρίως επειδή προτιμά να παραμένει σε πιο τζαζ νουάρ, αλλά και bossa nova μουσικές. Στις τελευταίες ακούγεται υπέροχη (You ’re staring at me), όπως κι όταν πάει να μας θυμίσει το νεραϊδοπαρμένο της στυλ (Τhe fire in me, Everybody knows). Στα υπόλοιπα κυμαίνεται μεταξύ electronico-chill-noir κλίματος.
Εδώ μπορεί να μην πλαισιώνεται απ’ το περίφημο κινηματογραφικό δίδυμο αλλά έχει διαλέξει προσεκτικά τους συνεργάτες της. Ο συμπαραγωγός της και κιθαρίστας J.J. McGeehan είναι συνθέτης μεταξύ άλλων και X Files και διαφόρων ανεξάρτητων θεατρικών παραστάσεων και κινηματογραφικών ταινιών ενώ καλεσμένος στη κονσόλα είναι κι ο Motion Worker, με πείρα σε Eno, Cale, Laurie Anderson, Daniel Lanois συνευρέσεις. Και τελικά όλα αυτά τα χρόνια δεν έμεινε στάσιμη. Στο σανίδι μάλιστα αντικατέστησε την Cindy Wilson των … B52, με τους οποίους στη συνέχεια συνεργάστηκε (κι επηρεάστηκε αρκετά, ακούστε το Three Jack Swing κι όχι μόνο), όπως και με τον Khan (που βοηθάει εδώ), τον Μoby (που την χαρακτήρισε ως την αγαπημένη του τραγουδίστρια) και τον Kid Congo Powers – άλλος χαμένος στον κόσμο μας αλλά βαθιά χωμένος σε τέτοιους ακριβώς… [7/10]
Πρώτη δημοσίευση: εδώ.
Πανδοχείο 