Όπου η πριγκιπέσσα Ιζαμπώ της ποπ συνεχίζει να μας απασχολεί γλυκώ τω τρόπω…
Τελικά φαίνεται πως τα φυντανάκια της σκηνής της Γκλασκώβης αποτελούν πολλαπλό πρότυπο: έφτιαξαν μπάντες που έγιναν πετυχημένες, είναι ενεργά μέλη μιας ζωντανής σκηνής που βλασταίνει ακόμη ανθούς, στις δε κυκλοφορίες τους είχαν τα πάντα δικά τους, χωρίς την παραμικρή ίντσα υποχώρησης σε μουσική, άρτγουορκ ή οτιδήποτε άλλο. Είχαν άστρο οι Belle and Sebastian ή ήταν η κατάλληλη μουσική στην κατάλληλη στιγμή και μέρος; Έξι κιόλας δίσκοι υψηλής ποιότητος – τι άλλο θέλει κανείς στη νεότητά του;
Η Isobell είναι όπως ξέρουμε η τρυφερή κοντομαλλούσα αγγελόφωνη τσελίστρια των Belle. Ως μέρος του όλου, έβαλε την φωνητική κι έγχορδη σφραγίδα της στη μουσική τους, αλλά κι ενός συμπαθούς παρακλαδιού τους, των Gente Waves (The green fields of foreverland, 1999, Swansong for you, 2000). Ως ικανότατη ποπ χειρίστρια του τσέλου είχε την ευκαιρία ν’ ανακατευτεί και να πάρει ιδέες από πολλούς και διαφορετικούς νέους αρτίτσες, από τον Eugene Kelly (μέλος των Vaselines, BMX Bandits, Eugenius) ως την stand up comedian Margaret Smith κι απ’ τον σύγχρονο μπλουζίστα David Scott 
ως τον τζαζίστα Bobby Henderson. Φυσικά κουβαλούσε το τσέλο της όπου καλούσαν φίλοι, συμμετέχοντας σ’ όλες τις σχετικές (στο Snare των Looper, στο Tiny waves, mighty sea των Future Pilot A.K.A κλπ.) αλλά και μη σχετικές μουσικές επιτροπές (όπως το Pandemonium των Bathers). Βοήθησε πολλαπλώς τους Αrab Strab στην Clearing εποχή (1997), αμέσως μετά έτρεξε στους Pastels (Illumination, 1997), δεν άφησε παραπονεμένους τους ομοιόμουσους Snow Patrol (Songs for polar bears, 1998) και συμμετείχε και μέχρι και στον τελευταίο δίσκο των Teenage Fanclub. Ιδανική σεσσιονίστρια!
Φυσικά ξέρετε ήδη τι να περιμένετε· κάτι ανάμεσα στις τρυφερές της στιγμές στους Belle και, κυρίως, το στυλ των δίσκων της ως Gentle Waves: «εύθραυστες» συνθέσεις και στίχους που κάνουν γενναίο ψυχικό άνοιγμα, αλλά και αγγίζουν παραμυθένιες ή σουρεαλιστικές περιοχές, αύρες που ψιθυρίζουν το όνομά σου, μοναχικότητες που μονολογούν για παλαιές ανικανοποίητες αγάπες, φθινοπωρινούς πονοκεφάλους, lands that flows with milk όπως λέει κι ένα τραγούδι της.
Η Campbell προσέχει εξαιρετικά τις ορχηστρώσεις της. Τα έγχορδα έχουν κάτι από μια εκλεπτυσμένη τζαζίστικη στόφα, η δουλειά στο πιάνο είναι ιδιαίτερα γκρουβάτη, το μπασάκι έχει κάθε θάρρος να πάρει θέση που του αξίζει. Χμ, είναι κι εκείνο το σαμπλ των Getz / Gilberto στο The breeze whispered your name. Φίλοι της chamber jazz εξέφρασαν πλήρη ικανοποίηση με το dixieland ύφος του The Cat’s Pyjamas. Και όπως δε λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, δε λείπει ούτε τρομπέτα απ’ την αίρεση των Σεβαστιανών: εδώ ποτίζουν κοτζάμ Monologue for an old true love.
Τώρα που οι Βelle θα αλλάζουν ύφος, και καιρός ήταν, το παλιό τους θα επιβιώνει σε κάτι τέτοιους δίσκους. Iζαμπώ, και κάθε Ιζαμπώ, θέλεις να γίνω ο Αμορίνος σου;
Χρόνια μετά: η Ιζαμπέλ άλλαξε το ύφος της, μάκρυνε τα μαλλάκια της και κυρίως μουσουργεί παρέα με τον Mark Lanegan.
Πρώτη δημοσίευση εδώ.
Πανδοχείο 