Theodor Adorno, Minima Moralia. Στοχασμοί μέσα από τη φθαρμένη ζωή, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2000, μτφ. Λευτέρης Αναγνώστου, σ. 117-118 [Minima Moralia: Reflexionen aus dem beschädigten Leben, 1951]
Η προηγούμενη ζωή του εξόριστου, όπως είναι γνωστό, εκμηδενίζεται. Παλιότερα ήταν το ένταλμα σύλληψης, σήμερα είναι η πνευματική εμπειρία αυτή που κηρύσσεται ως μη μεταβιβάσιμη και απολύτως αλλοτρίου είδους. Ό,τι δεν είναι εκπραγματισμένο, ό,τι δεν μπορεί να μετρηθεί και να απαριθμηθεί, εκπίπτει. Σαν να μην έφτανε αυτό, η εκπραγμάτιση επεκτείνεται και στο ίδιο το αντίθετό της, τη ζωή που δεν μπορεί να βιωθεί άμεσα, σε ό,τι εξακολουθεί να ζει απλώς ως σκέψη και μνήμη. Έχουν επινοήσει γι’ αυτό μια ιδιαίτερη στήλη. Επιγράφεται «φόντο» και εμφανίζεται σαν παράρτημα στα ερωτηματολόγια, μετά το φύλο, την ηλικία και το επάγγελμα. Η ατιμασμένη ζωή σύρεται τώρα και από το θριαμβευτικό αυτοκίνητο των ηνωμένων στατιστικολόγων· ακόμη και το παρελθόν δεν είναι πια ασφαλές ενώπιον του παρόντος, που το παραδίδει πάλι στη λήθη θυμίζοντάς το.
Πανδοχείο 