Πανδοχείο

Χρέος. Το γνωστό και το άλλο

Και με το χρέος; Τι γίνεται με το χρέος; ΠΟΙΟ ΧΡΕΟΣ; / Οι Έλληνες φαίνεται να αναγνωρίζουν ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ. Αυτό του κράτους απέναντί τους. / Όσο οι απαιτήσεις του κράτους θα αυξάνονται, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η παραβατικότητα των Ελλήνων. / Όσο θα αυξάνεται ο Φόρος Προστιθέμενης Απαξίας, τόσο λιγότερες θα είναι οι αποδείξεις νομιμότητας που θα κόβονται. / Όσο θα σκληραίνουν τα φορολογικά μέτρα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η φοροδιαφυγή. / Το ελληνικό έθνος πορεύεται σε πείσμα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, το οποίο ενώ καν δεν το αντιπροσωπεύει, αντιμετωπίζει τη δημόσια περιουσία σαν ιδιοκτησία του. / Και για άλλη μια φορά το ιστορικό ένστικτο, το καταγωγικό συμβάν της αντιπαλότητας με την αλλότρια κεντρική εξουσία, επαναφέρει το ζήτημα της εντιμότητας και της ίδιας της νομιμότητας του κράτους. / Θα συμφωνήσετε νομίζω πως κάθε φορά που νιώθουμε έναν κίνδυνο, στρεφόμαστε προς το 1821. / Γιατί άραγε;/….

…γράφει ο Γιώργος Μπλάνας στο χειμαρρώδες ποίημά του – κατάθεση στο θεματικό τεύχος του περιοδικού για το Χρέος, που εμπνέει διηγήματα [Κατερίνα Ζαρόκωστα, Μάκης Ανδρονόπουλος, Κώστας Χατζηαντωνίου, Άκης Παπαντώνης], αφήγημα [Κωνσταντίνος Μπούρας], ταξιδογραφήματα [Μηνάς Ε. Βιντιάδης, Χρήστος Οικονόμου], ανάλυση [C.J. Polychroniou – για μια περίπτωση νεοϊμπεριαλιστικής λεηλάτισης και την κατάρρευση της κοινωνικής Ευρώπης], άρθρο [Νάνος Βαλαωρίτης], έρευνα [Γιάννης Στρούμπας – περί «Επανανοηματοδότησης της «επαναδιαπραγμάτευσης» – μα τι ωραίες λέξεις!], ιστορικό άρθρο [Δημήτρης Μπασαντής], απόψεις σε μορφή διαφόρων κειμένων [Δέκα συγγραφείς απαντούν στην ερώτηση «Όταν ακούτε τη λέξη χρέος τις σας έρχεται στο νου;»], σχόλια [Affonso Romano de Sant’ Anna]….

…., γράμματα [Ρήγας Καππάτος] και φυσικά ποιήματα [Nazim Hikmet, Αγγελική Σιδηρά, Παναγιώτης Βούζης, Κλαίτη Σωτηριάδου] αλλά και το σκούρο επίγραμμα της ίδιας της Κοινωνίας των (δε)κάτων: Όσο χρωστάμε δάνεια, τόσο θα δανειζόμαστε χρέη. Όσο για τον (δε)κατοδείκτη, ξέρετε, αυτό το δισέλιδο με τις αδιανόητες αριθμητικές πληροφορίες, αυτή τη φορά στέκει και ως αυτόνομο περί χρέους και «χρέους» κείμενο. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας κάθε χρόνο στον κόσμο αυτοκτονούν ένα εκατομμύριο άνθρωποι – που αντιστοιχούν σε μία αυτοκτονία κάθε σαράντα δευτερόλεπτα. Τρεις ανά δίλεπτο δηλαδή. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο σκληρή, πιο ανεπιθύμητη πληροφορία απ’ όσες έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.

Στις αχρεώστητες επικράτειες ο Gabriel Garcia Marquez καταθέτει ένα νεκρολογικό αλλά καθόλου νεκρολογικό κείμενο για τον φίλο του τον Άλβαρο Μούτις, με τον οποίο είχαν συμφωνήσει ποτέ να μη μιλούν δημόσια ο ένας για τον άλλο, ούτε καλά ούτε άσχημα, σαν μια προστασία κατά της επιδημίας των αμοιβαίων εγκωμίων. Εδώ πάλι στα καθ’ υμάς, τέτοιες συμφωνίες κατασπανίζουν. Ακόμα αναμνήσεις του Στάθη Γούργουρη πάνω στο τρίπτυχο Καβάφης, Μέριλ, Μετάφραση, διηγήματα από τους Leonardo Padura, Breece D’J Pancake, Κατερίνα Μπαρτζώκα, Συμεών Τσακίρη, Κυριάκο Χαλκόπουλο και άλλα ποιήματα. Στην γαλαρία, μεταξύ άλλων, ένα πυκνό κείμενο της Ελένης Καρρά για το διαρκώς ανοιχτό θέμα της λογοκλοπής και των ορίων της διακειμενικότητας.

Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς είχε πει πως δεν υπάρχει χρήμα στη ποίηση αλλά ούτε και ποίηση στο χρήμα. Όμως, συνεχίζει πάνω στον συλλογισμό ο Κύκλος των Ποιητών στο ανασκοπικό του σημείωμά για το 1^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών, η μονεταριστική κοινωνία δεν είναι ο πραγματικός κόσμος. Πραγματικός είναι ο κόσμος της έκφρασης και της δημιουργίας, της ευαισθησίας και της φαντασίας που με τρόπο μοναδικό εκφράζει η ποιητική τέχνη. Κι επειδή κάθε τεύχος μας ταξιδεύει όχι μόνο στα κείμενα αλλά και στους ανά τον κόσμο τόπους, ιδού ένα εικονικό θραύσμα από το ταξιδιωτικό κείμενο του Γιώργου Βέη για το Ανόι:

Ως συνήθως, εκτός από έναν σχετικά περιορισμένο αριθμό τουριστών, κανείς άλλος δεν μελετά με προσοχή τις επιφάνειες των ανδριάντων, αφιερωμένων σε εγχώριους ή αλλοδαπούς ήρωες. Προφανώς διότι με τον καιρό δεν συνιστούν πλέον τα μεγαλοπρεπή χειροτεχνήματα μιας εύλογης συναισθηματικής έξαρσης, αλλά τα εξαιρετικά βολικά παραρτήματα μιας κατεστημένης εικονοποιίας. Στο παράστημα του απόντος – παρόντος συντρόφου Βλαντιμίρ έχουν ασφαλώς εναποθέσει τις ελπίδες τους πολλοί από τους οραματιστές του απελεύθερου Βιετνάμ. Η παρακαταθήκη αυτής ακριβώς της ελπίδας έχει προσδώσει στον ανδριάντα, πέρα από την ομολογούμενη μουσειακή τους αξία, τη σημασία ενός λάβαρου, που ενώ φθίνει με τον καιρό, επιμένει να αφηγείται νοερώς… [192 σελ.]

Στις εικόνες: Leonardo Padura, Alvaro Mutis και ο Λένιν στο Βιετνάμ.