Πανδοχείο

Αυτοψίες σε χάρτινα εγκλήματα

Το 1983 εκδόθηκε στην Γαλλία μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συλλογή δοκιμίων πάνω στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Εκτός από την αυτονόητη ποικιλία των θεμάτων και των ειδικότερων οπτικών, το βιβλίο είχε την ιδιαιτερότητα της συνάθροισης ετερόκλητων συγγραφέων, οι οποίοι μάλιστα καλύπτουν μια εκτεταμένη χρονική περίοδο. Επιπρόσθετα, σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς, παρουσιάζει όχι μόνο τις θερμές υποστηρικτικές και υπερθεματίζουσες απόψεις αλλά και τις ακριβώς αντίθετες. Τα ονόματα είναι ενδεικτικά: G.K. Chesterton, W.H. Auden, , Mary McCarthy, Ernst Bloch, Jorge Luis Borges, Edmund Wilson, Somerset Maugham, Maxim Gorki, George Orwell, Marshall McLuhan, Uri Eisenzweig, Raymond Chandler, Walter Benjamin.

Η συλλογή δεν θα μπορούσε να λείπει από την αστυνομική σειρά των εκδόσεων Άγρα που όχι μόνο προχώρησε στην ελληνική μετάφραση αλλά και πρόσθεσε κείμενα των Bertolt Brecht, Tzvetan Todorov, Siegfried Kracauer και από ένα δεύτερο κείμενο των Raymond Chandler και Walter Benjamin. Και το βιβλίο ήδη ζει την δεύτερή του έκδοση, είκοσι πέντε και παραπάνω χρόνια από την αρχική. Είναι αυτονόητο πως πολλά κείμενα δεν περιορίζονται στον ούτως ή άλλως ευρύ ορίζοντα του είδους αλλά και επεκτείνονται σε γενικότερους προβληματισμούς πάνω στην σύγχρονη δυτική λογοτεχνία, αποτελώντας πολύτιμες συμβολές πάνω στην λογοτεχνική θεωρία αλλά και την λογοτεχνική κριτική.

Ξεκίνησα την ανάγνωση από τις υπογραφές που μου προκάλεσαν την μεγαλύτερη περιέργεια. Τι θα μπορούσε άραγε να γράφει ο George Orwell στο κείμενό του Ο Ραλφ και η Μις Μπλάντις που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Horizon του 1944 και συμπεριελήφθηκε αργότερα σε κριτικές και δοκιμιακές συλλογές του; Τα βιβλία του Ραλφς γράφτηκαν από τον E.W. Hornung (γαμπρό του Arthur Conan Doyle) ο οποίος συγκέντρωνε την προσοχή του όχι στον αστυνομικό αλλά στον εγκληματία, του οποίου μάλιστα συχνά έπαιρνε και το μέρος. Ο ηθικός κώδικας των περισσοτέρων μας, γράφει ο Όργουελ, παραμένει τόσο κοντά στον ηθικό κώδικα του Ραλφς, ώστε να αντιλαμβανόμαστε τη θέση του ως ιδιαίτερα ειρωνική. Ο Ραλφς, ακόμα, είναι καλός σε όλα τα παιχνίδια, η εκλογή όμως του κρίκετ ως ειδικότητάς του αποτελεί ιδιαίτερο στοιχείο που εκφράζει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του εγγλέζικου χαρακτήρα, την τάση εκείνη που τρέφει μεγαλύτερη εκτίμηση στη «φόρμα» ή το «στυλ» παρά στην επιτυχία. Σε κάθε περίπτωση, ο Orwell καταδικάζει τα μαύρα αστυνομικά μυθιστορήματα και διακηρύσσει τη νοσταλγία του για τους τζέντλεμεν διαρρήκτες του παρελθόντος.

Ο W.H. Auden είναι εξομολογητικός ήδη από τον υπότιτλο της δικής του συμβολής Το Ένοχο Πρεσβυτέριο. Παρατηρήσεις για το αστυνομικό μυθιστόρημα από έναν εθισμένο. Ο ποιητές εξομολογείται ευθέως τον εθισμό του από το είδος, συντάσσει ένα σύντομο διάγραμμα της διαλεκτικής Αθωότητας – Ενοχής και του δίπολου Συγκάλυψη και Αποκάλυψη και διατυπώνει ενδιαφέρουσες συγκρίσεις. Αν στην ελληνική τραγωδία το κοινό γνωρίζει την αλήθεια, ενώ οι ηθοποιοί την ανακαλύπτουν αργότερα ή την μαθαίνουν για να ξεπεράσουν το μοιραίο και στην μοντέρνα, δηλαδή την ελισαβετιανή τραγωδία το κοινό γνωρίζει όσα και οι ηθοποιοί, στο αστυνομικό μυθιστόρημα το κοινό δεν γνωρίζει την αλήθεια. Ελληνική τραγωδία όμως και αστυνομικό μυθιστόρημα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, κατά το οποίο διαφέρουν από τν μοντέρνα τραγωδία: οι χαρακτήρες δεν αλλάζουν στη διάρκεια των ενεργειών τους ή λόγω αυτών – στην πρώτη επειδή οι ενέργειες είναι προκαθορισμένες από τη μοίρα, στο δεύτερο επειδή το αναπότρεπτο γεγονός έχει ήδη συμβεί.

Στο κεφάλαιο των φιλοσόφων ο Ernst Boch διακρίνει πως εδώ πλέον διαφυλάσσονται σημασίες που έχουν χαθεί στο μικροαστικό μυθιστόρημα ενώ ο Walter Benjamin γράφει για την ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων Ταξιδεύοντας, ξεκινώντας από την διαδεδομένη προτίμηση των ταξιδιωτών να αγοράσουν ό,τι τους προσφέρεται την τελευταία στιγμή παρά να εμπιστευτούν τους τυχόν διαθέσιμους τόμους της βιβλιοθήκης τους. Στο σύντομο απολαυστικό του κείμενο διατυπώνονται οι προσφορές της ανάγνωσης στον ταξιδιώτη αλλά και όσα εκείνος χάνει εξαιτίας της!

Στο ίδιο κεφάλαιο περιλαμβάνεται η εισαγωγή του Siegfried Kracauer στο έργο του Το αστυνομικό μυθιστόρημα: φιλοσοφική πραγματεία και με τον τρόπο αυτό έχουμε δυο…εισαγωγές στο είδος, εφόσον ο Uri Eisenzweig ανοίγει τον τόμο με την δική του εκτενή χρονολογική και θεωρητική εισαγωγή. Τέσσερα κείμενα του G.K. Chesterton είναι αρκετά για να συγκροτήσουν αυτόνομο κεφάλαιο περί συνηγορίας του είδους. Ο συγγραφέας υπερασπίζεται τις αστυνομικές ιστορίες, συλλογίζεται πάνω στα μυθιστορήματα αγωνίας και δράσης και μας γράφει πώς να γράψουμε μια αστυνομική ιστορία. Ο Somerset Maugham απερίφραστα το προτιμά έναντι του αποκαλούμενου σοβαρού μυθιστορήματος και ο Raymond Chandler εκφράζει την ανεπιφύλακτη ψήφο του για hardboiled (σκληρό ανάγνωσμα) απέναντι στο κλασικό αφήγημα – αίνιγμα. Από το ειρωνικό, απαξιωτικό βλέμμα του Bertolt Brecht μέχρι την προβοκατόρικη σκέψη του Edmund Wilson και από την διαγώνια, κοφτερή ματιά της Mary McCarthy μέχρι τις περίφημες πια σελίδες του Jorge Luis Borges για το είδος και ιδιαίτερα για τον αγαπημένο του Edgar Alan Poe, ο τόμος είναι αποτελεί σωστή δοκιμιακή δικογραφία. Σε τούτη την ογκώδη δικογραφία εγκλημάτων που έγιναν στα χαρτιά, φαίνεται πως οι λογοτέχνες τα διαλευκάνουν καλύτερα από τους δικαστές.

Τέλος, μια ιδιαίτερη περίπτωση εκδοτικής εκδοχής αστυνομικής λογοτεχνίας παρουσιάζει, ανάμεσα στις τυπολογικές του αναλύσεις ο Tzvetan Todorov. Ένας εκδοτικός οίκος είχε εκδώσει αληθινούς φακέλους δικογραφιών που περιελάμβαναν φανταστικές εκθέσεις της αστυνομίας, ανακρίσεις, φωτογραφίες, δακτυλικά αποτυπώματα, ακόμα και μπούκλες μαλλιών· αυτά τα «αυθεντικά» τεκμήρια θα έπρεπε να οδηγήσουν τον αναγνώστη στην ανακάλυψη του ενόχου, ενώ σε περίπτωση αποτυχίας του ένας κλειστός φάκελος, κολλημένος στην τελευταία σελίδα, έδινε την λύση του παιγνιδιού, για παράδειγμα, τη δικαστική απόφαση! Με όλες αυτές τις σύγχρονες πολυδιαδεδομένες τηλεοπτικές σειρές όπου η διαλεύκανση του εγκλήματος διαρκεί μια ώρα χάρη σε όλα αυτά τα στοιχεία, δεν το θεωρώ και απίθανο αυτή να είναι η ύστατη εξέλιξη της αστυνομικής λογοτεχνίας!

Εκδ. Άγρα, 2009, μτφ. Βαγγέλης Μπιτσώρης, Ανδρέας Αποστολίδης, Λήδα Παλλαντίου, Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Αχιλλέας Κυριακίδης, σελ. 414 [Autopsies du roman policier, 1983].

Στις εικόνες: W.H. Auden, Ernst Bloch, G.K. Chesterton, Somerset Maugham.

Σύντομα και στο mic.gr [Βιβλιοπανδοχείο, 148].

Ληστές της τέχνης, κλέφτες του πολιτισμού

Ο συγγραφέας σχεδίαζε την συγγραφή ενός μη μυθοπλαστικού βιβλίου – μελέτης για την σύγχρονη αρχαιοκαπηλία κατά τη διάρκεια των ερευνών και των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ για το παράνομο εμπόριο ελληνικών αρχαιοτήτων [Το κύκλωμα, 2006]. Κινητήρια έμπνευση υπήρξε, μια δεκαετία περίπου νωρίτερα, η μετάφραση των βιβλίων του Όλιβερ Μπανκς Μανία για τον Καραβάτζο και Ο χαμένος πίνακας του Ρέμπραντ [εκδ. Άγρα, 1990 και 1995 αντίστοιχα]. Και να φανταστεί κανείς πως τα πρωτότυπα, τότε άγνωστα μυθιστορήματα προτάθηκαν στον συγγραφέα από φίλο του που τα ανακάλυψε σε κάποιο αεροδρόμιο. Δεν είναι συναρπαστική η αλυσιδωτή πορεία που μας οδηγεί μερικές φορές εδώ που βρισκόμαστε;

Το ντόμινο της έμπνευσης μόλις είχε ξεκινήσει, καθώς η αρχαιολογία ως μέθοδος ανασκαφής, το αστυνομικό μυθιστόρημα και η οπτικοακουστική λειτουργία του ντοκιμαντέρ αποτελούσαν αγαπημένα του παίγνια. Και το τιτάνιο σχέδιο του συνδυασμού τους, τυπωμένο τώρα πια, καλύπτει κάθε μορφή έρευνας και συγγραφής. Η πρωτογενής του έρευνα περιλαμβάνει μια μεγάλη σειρά συνομιλιών, αφηγήσεων, ερμηνειών. Ακόμα εντρυφά σε αρχεία, αποδελτιώνει τον τύπο, μελετά μελέτες. Ποτέ άλλοτε δεν είχε φωτιστεί τόσο πολύ ο θεοσκότεινος και μουχλιασμένος κόσμος των κλεμμένων αρχαίων. Παρουσιάζονται αδιανόητες περιπτώσεις εγχώριας αρχαιοκαπηλίας, εκτίθενται όλα τα νομικά δεδομένα, αποκαλύπτονται όλοι οι εμπλεκόμενοι – πρόσωπα και, το ελεεινότερο, θεσμοί.

Από πού να αρχίσει κανείς, από ποιο νήμα να πιάσει αυτή την Ατέλειωτη Ιστορία; Στην ιστορία των αμερικανικών μουσείων σταθμός υπήρξε το 1870, όταν δημιουργήθηκαν οι δυο μεγάλοι οργανισμοί: το Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης της Νέας Υόρκης και το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστόνης. Ήταν από τις πρώτες «εγκυκλοπαιδικές γκαλερί», που επιθυμούσαν να επιδείξουν την παγκόσμια τέχνη όλων των περιόδων και περιοχών. Μιλάμε για μια εποχή όπου ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος είχε τελειώσει και η διάχυτη εθνικιστική αναζωογόνηση έφερνε τους αμερικανούς σε ανταγωνισμό με την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Κι έτσι ενορχηστρώθηκε η μεγάλη μετανάστευση: τον επόμενο μισό αιώνα οι άδειες αίθουσες γέμισαν με έργα τέχνης απ’ όλο τον κόσμο και όλες τις εποχές.

Η έννοια του μουσείου, μια ευρωπαϊκή ανακάλυψη του 18^ου αιώνα τώρα έπαιρνε διαφορετική μορφή στο Νέο Κόσμο. Σε αντίθεση με το Βρετανικό ή το Λούβρο που ήταν υπό κρατικό έλεγχο, τα αμερικανικά μουσεία ήταν ιδιωτικά, συνεπώς μπορούσαν να λειτουργούν χωρίς να αποδίδουν λογαριασμό σε κανέναν. Το μέτρο δε της επιτυχίας τους ήταν ο αριθμός των επισκεπτών τους – η δημοκρατική επιβεβαίωση ενός θεσμού αριστοκρατικής προέλευσης, γράφει ο Αποστολίδης. Κι η πολυπόθητη επισκεψιμότητα δεν μπορούσε παρά να επιτευχθεί παρά με νέα, εντυπωσιακά αποκτήματα. Κάπως έτσι, με διεργασίες που περιγράφονται στο βιβλίο, η μισή αρχαιολογική ιστορία της Κύπρου βρίσκεται στις αποθήκες του ΜΜΝΥ.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 άρχισε να γίνεται λόγος για το ύψος των χρημάτων που διακυβευόταν από τα μεγάλα μουσεία των ΗΠΑ και μια από τις απόψεις που διατυπώθηκαν υποστήριζε την στροφή στην αγορά μικρών αρχαίων ευρημάτων. Η τάση αυτή συνδέεται άμεσα και με το κύμα σύλησης ταφών σε όλη την Ελλάδα σ’ εκείνη και την επόμενη δεκαετία, ιδιαίτερα στη Νεμέα, τις Κυκλάδες και την Κρήτη. Άλλωστε εκτός από τα μουσεία υπάρχουν και οι αγοραστές ιδιώτες, που ζούνε σε σχετικά μικρά διαμερίσματα στη Νέα Υόρκη και προτιμούν τα μικρού μεγέθους αρχαία από τα μνημειώδη. Κάπως έτσι οι συλλέκτες μεταπήδησαν από τις κλασικές στις κυκλαδικές αρχαιότητες!

Γύρω στο 1961 έγινε η μεγάλη λαθρανασκαφή στην Κέρο, μία από τις σημαντικότερες και αινιγματικότερες αρχαιολογικές θέσεις των Κυκλάδων, η οποία συνεχίστηκε σε όλη τη δεκαετία του ’60. Εκατοντάδες θραύσματα αγγείων και ειδωλίων κατέκλυσαν τη διεθνή αγορά, σχηματίζοντας στα χέρια του Ελβετού καθηγητή Ερλενμάγιερ τον λεγόμενο Θησαυρό της Κέρου. Η οικογένεια Γουλανδρή αμέσως απέκτησε τη συλλογή, ακολουθώντας μια γραμμή που έκτοτε τήρησε το ελληνικό κράτος, με βάση έναν νόμο του 1935: καλύτερα τα αρχαία να καταλήξουν σε ιδιωτικό συλλέκτη παρά να εκπατρισθούν. Η συναίνεση της αρχαιολογικής υπηρεσίας στην ανάμειξη ενός ιδιώτη σε μια ελληνική συλλογή εξυπηρετούσε το βασικό κριτήριο να μη φύγουν τα αντικείμενα στο εξωτερικό.

Έτσι η συγκέντρωση των κυκλαδικών ευρημάτων έδωσε την ευκαιρία στους Έλληνες αρχαιολόγους να ασχοληθούν με την καταγραφή τους και συνεπώς οι εγχώριοι επιστήμονες αποτέλεσαν ανεπίληπτα συστατικό μέρος της όλης προβληματικής κατάστασης. Είναι η αντίληψη που επικρατεί τη δεκαετία του ’60 πριν από τη Συνθήκη της ΟΥΝΕΣΚΟ που έμελλε δραματικά να αλλάξει ολόκληρη την ηθική γύρω από τη διεξαγωγή του εμπορίου αρχαιοτήτων και τη συγκρότηση ιδιωτικών συλλογών.

Τι συμβαίνει όταν κάτι βγαίνει από το έδαφος στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιορδανία ή την Ιταλία; Μια μεγάλη διαδρομή που έχει ως πρώτο σταθμό το Φρη Πορτ της Γενεύης, ένα τεράστιο συγκρότημα αποθηκών στο οποίο μπορεί να εισάγονται και να εξάγονται αρχαιότητες χωρίς κανέναν τελωνειακό έλεγχο, πιστοποιητικό ή παραστατικό προέλευσης. Μα πώς διαφεύγει, αναρωτιέμαι, από τους τόσο νομότυπους Ελβετούς; Μια σταθερή κατάληξη αποτελούν οι γνωστοί οίκοι Κρίστι’ς και Σόθμπι’ς. Η μεγαλύτερη δημοπρασία ελληνικών αγγείων που έγινε ποτέ πραγματοποιήθηκε το 2000 στους Κρίστι’ς. Η ελάχιστη έστω νομιμοποίηση της δημοπρασίας αυτής και κάθε ανάλογης στηρίζεται πρώτα στο γεγονός ότι κάποιος αρχαιολόγος παίρνει την ευθύνη να συντάξει, να προλογίσει και να σχολιάσει τον κατάλογό της!

Το 1992 εγκαινιάζεται στην Ιερουσαλήμ ένα νέο ιδιωτικό μουσείο, το Μουσείο των Χωρών της Βίβλου, που σε λίγα χρόνια εμφανίζει μια εντυπωσιακή ξεχωριστή πτέρυγα με ελληνικές αρχαιότητες. Μόνο που δεν υπήρχε καμία συγκεκριμένη ένδειξη για το πού και πότε βρέθηκαν τα συγκεκριμένα εκθέματα. Κατά τα άλλα, σκοπός του μουσείου είναι η συγκέντρωση αντικειμένων από την βιβλική περίοδο, ώστε «άνθρωποι όλων των πεποιθήσεων να επιστρέψουν στα ήθη και την ηθική της Βίβλου». Η ηθική πάνω απ’ όλα!

Σε κάποιο άλλο κεφάλαιο διαβάζουμε για το Τέμπλο της Παναγίας της Κανακαριάς και την Μαφία του Μονάχου. Στο βόρειο, κατεχόμενο τμήμα του νησιού, οι είκοσι περίπου χιλιάδες εικόνες που κλάπηκαν από εκκλησίες και μοναστήρια μεταφέροντας στις καρότσες των αγροτικών ημιφορτηγών με κατάληξη συνήθως το Μόναχο. Εδώ η αφήγηση ξεπερνάει κάθε κινηματογραφική φαντασία. Η εκκλησία λεηλατήθηκε το 1976 κι έγινε γνωστή μόλις το 1979 από έναν Άγγλο τουρίστα. Δέκα χρόνια μετά μια έμπορος τέχνης στην Ινδιανάπολη αγόραζε από γνωστό αρχαιοκάπηλο τέσσερα ψηφιδωτά του ναού, αλλά η έφορος του Μουσείου Πωλ Γκεττύ την κάρφωσε στην Εκκλησία της Κύπρου, η οποία την μήνυσε και κέρδισε την υπόθεση.

Η απόφαση ήταν ιστορική, διότι δεν ασχολήθηκε με τον φυσικό αυτουργό της κλοπής αλλά με τον έμπορο τέχνης που εισέπραξε το μερίδιο του λέοντος από την όλη συναλλαγή. Φυσικά τα συγκεκριμένα συναλλακτικά «ήθη» και έθιμα δεν άλλαξαν στο παραμικρό. Η περίπτωση της Κύπρου είναι ενδεικτική: το διεθνές εμπόριο εκμεταλλεύεται ιδιαίτερα τις χώρες όπου επικρατεί πολιτική αστάθεια, εμφύλιος πόλεμος, τοπική σύρραξη ή ξένη κατοχή. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Λίβανος, Σομαλία, Καμπότζη, Αφγανιστάν, Ιράκ. Και στον αντίποδα, η ιστορία που ούτε κινηματογραφικά δεν μπορεί να αποδοθεί: η περίφημη ληστεία της Κορίνθου, που παρουσιάζεται σε ένα αδιανόητο χρονικό, από την εμπλοκή ομογενών «πατριωτών» μας και τα κοντέινερ στο Μαϊάμι της Φλόριντα όπου βρίσκονταν κρυμμένα για οκτώ χρόνια μέχρι την επιστροφή τους.

Μια μεγάλη πυραμίδα αποτελεί πλέον θεσμικό και αποδεκτό μνημείο της μεγάλης πολιτισμικής κλοπής. Το εμπόριο στηρίζεται στις λαθρανασκαφές, την κλοπή και την λεηλασία. Ακολουθούν αγοραστές και συλλέκτες, μουσεία και ιδιώτες. Ο όρος κύκλωμα ίσως είναι πολύ μικρός για να περιλάβει όλα τα γρανάζια ενός τόσο βρώμικου συστήματος. Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα βιβλίο που οφείλουν να διαβάσουν όχι μόνο όλοι όσοι «ασχολούνται» με τον πολιτισμό αλλά και εκείνοι που υμνούν να μιλούν εξ ονόματος της εθνικής μας κληρονομιάς. Θα ήταν απλώς ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα αν επρόκειτο για μυθοπλασία. Δεν είναι όμως, συνεπώς απαιτεί ορθάνοιχτα μάτια και πολύ γερό στομάχι για να διαβαστεί και, κυρίως, να χωνευτεί.

Εκδ. Άγρα, 2006, 535 σελ. Περιλαμβάνονται: γυαλιστερό 32σέλιδο με 72 έγχρωμες φωτογραφίες με τις επεξηγήσεις τους. Επίμετρο: Παράρτημα 1: Η Σύμβαση του 1972, Η Διακήρυξη της Φιλαδέλφειας, Πίνακας με τα 172 πιο ακριβά αγγεία που πουλήθηκαν σε δημοπρασίες από το 1960 έως το 2000, βιβλιογραφία και ευρετήριο.

Στις εικόνες: Κεφαλή Διονύσου από την ληστεία της Κορίνθου / Από την Γόρτυνα στο … Λούβρο / Βυζαντινός ναός στη Βόρεια Κύπρο / Βαγδάτη 2003.