Πανδοχείο

Οι δίσκοι που βγαίνουν μέσα από μια καταστροφή έχουν το ενδιαφέρον τους. Γιατί μόνο καταστροφή μπορεί να θεωρηθεί η αποχώρηση των 5/7 μιας μπάντας στα απόγειά της, κατά τη διάρκεια μάλιστα της δημιουργίας ενός νέου δίσκου. Μιλάω για το ενδιαφέρον να ακούσει κανείς πώς καλλιτεχνείται όλη αυτή η ψυχολογική μεταιχμιακή φάση αλλά και κατά πόσο αποδίδει εμπνευσμένη μουσική. Να τοι λοιπόν οι εναπομείναντες Dear σύζυγοι Murray Lightburn και Natalia Yanchak στην επιφάνεια με νέα επτάδα, για να δικαιώσουν τον αυτοκόλλητο τίτλο που τους ακολουθεί από τις αρχές τις δισχιλιετίας: των ιδανικών dark-pop ενορχηστρωτών. Είναι άραγε οι βαριές προσδοκίες του ή η δύσκολη συγκυρία που οδήγησε σε ένα δίσκο τόσο…

… αμήχανο, μουδιασμένο, γλυκόπικρο, α-ταχύτητο; Τι είναι το Missiles εκτός από μια καλοδουλεμένη δεκάδα μεγάλης διάρκειας και υψηλής σουρουπιαστής (συνδυασμός σιροπιού και σούρουπου) μελαγχολίας; Ένας δίσκος άνισος, χωρίς τις εκρήξεις και τα ανεβάσματα του παρελθόντος, ατμοσφαιρικός (μοιάζουν να εμπνέονται από περιβάλλοντα τύπου Sheffield ή Nottingham παρά απ’ το Montreal της καταγωγής τους), με σκεπτικιστική, ενίοτε μελαγχολούσα διάθεση και με βεβιασμένη στιχουργική απλοϊκότητα.

Για παράδειγμα: τα ασημένια ριφφς και οι παρακαμπτήριες του σαξοφώνου του Disclaimer, μαζί με την ελαστικοποιημένη του εισαγωγή, αντανακλούν το είδος της ορχηστρικής ποπ των Blue States. To ελκυστικό Dream Job με το διεισδυτικό του πιανάκι, τον Perry Blake. Το Lights Off θα ήταν ό,τι αισθαντικότερο, αν παρέμενε στην αρχική του μορφή και δεν διολίσθαινε σε ένα διαφορετικό τρακ – radiohead αντίγραφο και σε ένα ακόμα χειρότερο κιθαριστικό …. σόλο (!). Παρομοίως, η όμορφη μπαλάντα Missiles παραθυμίζει Thom Yorke και προγόνους.

Ο βραδύκαυστος επίλογος του Saviour θα μπορούσε και χωρίς την παιδική χορωδία ή την 11λεπτη διάρκειά του. Γενικώς υπάρχει μια ρυθμική ακαταστασία (άλλα κομμάτια ξεκινούν γρήγορα και καταλήγουν αργόσυρτα κι άλλα ξεκινούν σαν περίφημες μπαλάντες και επιταχύνονται αστόχως – βλ. τα προαναφερθέντα Lights Off και Missiles αντίστοιχα). Στα ενδιάμεσα, ενδιαφέροντα wannabe ποπ επάκια μοιάζουν να ψάχνουν τη φωνή ενός Ian McCulloch ή Anthony Reynolds. Οι διάφορες συσχετίσεις με Damon Albarn, Stills, Snow Patrol, έως και … Smiths και U2, που διαβάζω στα reviews πρώην και νυν φίλων τους, δεν με βρίσκουν σύμφωνο – για την ακρίβεια με εκπλήσσουν, αλλά τις συμπεριλαμβάνω στα επιχειρήματά μου για την σύγχυση των ιδίων, που επεκτάθηκε και στους περιγράφους τους!

Οι missiles πέφτουν κατακόρυφα στο γέρμα του δίσκου. Το Crisis 1 & 2 αποτελείται κι αυτό από δυο διαφορετικά άσχημα κομμάτια που λες και αμφότερα αντανακλούν την κρίση που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι. Αν αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος ενός νεόκοπου σχήματος από το Coventry, θα ήταν αστραφτερός και ελπιδοφόρος – είναι όμως αλλιώς όταν προέρχεται από Dears με τόσα εκ μέρους τους τάματα και παρατεταμένο πια χρόνο ελπιδοφορίας. Ίσως πάλι όλα εξηγούνται από το ότι τα περισσότερα τραγούδια σχεδιάζονταν για ένα σόλο δίσκο του Lightburn.

Ας πούμε πως παραμένει ιδανική ποπ για την ώρα του λυκόφωτος. Αλλά περιέχοντας μέσα της τον κίνδυνο να δικαιώσει τον χαρακτηρισμό της με διαφορετικό νόημα: ιδανική ποπ για την ώρα του δικού τους λυκόφωτος: δεν τους βλέπω να συνεχίζουν για πολύ, κυριολεκτικά ή δημιουργικά.