Πανδοχείο

Αλέξανδρος Ίσαρης, «Πολύ δύσκολο (Appasionato)», Ανάμεσά τους η μουσική, εκδ. Άγρωστις, 1994, 55-57.

 Στην πόλη αυτή κάθε επίσκεψη σε φιλικό ή άλλο σπίτι, κάθε περίπατος, κάθε ερωτική συνάντηση, κάθε συναλλαγή, κάθε μετακίνηση ή συζήτηση είχε ένα ιδιαίτερο βάρος, ήταν σαν να μεγεθυνόταν απ’ τους χιλιάδες φακούς που διέθετε το περιβάλλον, λάμβάνοντας έτσι μεγάλες, τεράστιες διαστάσεις, οδυνηρές ή ευχάριστες, αν και οι οδυνηρές ήταν περισσότερες, καθώς όλα δονούνταν μέσα στην ομίχλη των λόγων και των αισθημάτων ή έσφυζαν από ερωτισμό, απ’ αυτόν τον ιδιάζοντα ερωτισμό που κολλούσε πάνω σου σαν υγρασία (…)

Αυτή η γυναίκα που ντύνεται και μακιγιάρεται κάθε μέρα για να προϋπαντήσει το θάνατο και που κανένας απολύτως δε γυρίζει να κοιτάξει, λες και μια τέτοια καρικατούρα είναι πολύ φυσικό να κινείται ανάμεσά μας, σκέφτομαι τι θα σήμαινε γι’ αυτούς που θα την έβλεπαν να περιφέρεται ώρες ολόκληρες σε μια έκταση δυόμισι στρεμμάτων, σε μια οποιαδήποτε περιοχής της Θεσσαλονίκης. Εδώ είναι απλώς μια γριά που αργοπεθαίνει, στη Θεσσαλονίκη θα ήταν ένας μύθος, ένας στόχος για πικρόχολα σχόλια, ένα νούμερο, μια τραγική φυσιογνωμία, ένα δράμα, μια τραγωδία, που οπωσδήποτε θα αναστάτωνε το περιβάλλον της. Αυτή είναι μια απ’ τις διαφορές που κάνουν τις δυο πόλεις να μοιάζουν τόσο απομακρυσμένες μεταξύ τους, ώστε φτάνοντας κανείς στη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα να έχει την εντύπωση πως φτάνει σε ξένη χώρα.

Στον Θανάση Τριαρίδη

Roy Harper – Another day (Flat Baroque and Berserk, 1970)
This Mortal Coil – Another day (It’ll end in tears, 1984)

The kettle’s on, the sun has gone, another day… Ένα τραγούδι αποχωρίσματος που είναι τόσο εκθετικό που μοιάζει με καθυστερημένη ερωτική εξομολόγηση. She offers me Tibetan tea on a flower tray, She’s at the door… και μοιάζει πως τώρα μόλις θα ξαναξεκινήσει αυτός ο πολύπαθος έρωτας. I loved you a long time ago, Where the winds own forget-me-nots blow… Μια αποθέωση της απλότητας και της γύμνιας, τραγουδισμένο από έναν ιδιόμορφο φόλκερ ρόκερ. But I just couldn’t let myself go not knowing what on earth there was to know.

Δέκα χρόνια αργότερα, οι τόσοι διαβασμένοι των σπάνιων μαργαριταριών ΤΜC το ξανάφεραν ευλαβικά στα σκοτεινά τους δωμάτια. But I wish that I had ’cause I need you so bad /I should have had one of your children. Και η σπαράσσουσα φωνή της Elizabeth Fraser του έδωσε ακόμα πιο βαθιές διαστάσεις. Why are we so hung up in each others chains? Φαίνεται πως μόνο σε τέτοια σκοτάδια τραγουδίζονται αυτές οι ιστορίες. Oh really my dear I can’t see what we fear, Sat here with ourselves in between us. Τότε οι κλαίουσες κιθάρες, τώρα τα θρηνητικά έγχορδα, δυο οριστικές εκδοχές ισάξιες, ισοδύναμες στο καθηλωτικό τους συναίσθημα. And at the door she can’t say more, than just another day…

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr, εδώ, το οποίο ζήτησε από τους ερωτοπαθείς και ερωτοκόπους συνεργάτες του την επιλογή ενός απόλυτου ερωτικού τραγουδιού, για αδιευκρίνιστους λόγους. Οι καταθέσεις των άλλων, εκεί, με όλα τα σχετικά βίντεο. Στις φωτογραφίες: Roy και Elizabeth, 14 χρόνια μακριά, αλλά πολύ κοντά.