Η ανιψιά του Michel Legrand ντύνεται με γαλάζια φορέματα, ποζάρει πάνω σε συννεφιασμένες ξύλινες γέφυρες, παίζει πλήκτρα με έμπνευση και τραγουδά με ερμαφρόδιτη φωνή. Ο Alex Scally αναλαμβάνει το πλήρες υπόλοιπο οργανιστικό μέρος της ομορφιάς. Τα σπίτια τους είναι όπου βρίσκονται οι φίλοι και οι τζαμοπαρέες, δηλαδή η Βαλτιμόρη και το πρώτο τραγούδι που τους έκανε γνωστούς έλεγε για ένα περιβόλι γεμάτο μηλιές. Από το 2006, δυο χρόνια μετά τον σχηματισμό τους, κυκλοφορούν δίσκους ανά δυο χρόνια (S/T, Devotion, παρόν – οι δυο πρώτοι στην Carpark), όλους ίδιους στην ομορφοσύνη τους: μελωδικοί, μελω-δραματικοί, δίνουν ένα τελικώς αληθές περιεχόμενο στον χαζούλικο όρο dream pop.Η γαλλοθρεμμένη και κλασσικοσπουδαγμένη δεσποσύνη που μας παραδίδεται ολόκληρη με τις σπηλαιώδεις φωνητικές της χορδές και ο παιδικός της φίλος τριπλασιάζουν λοιπόν τις σαγήνες τους. Υπάρχει μια πλήρης γοητεία στον τρόπο που πολτοποιούν τις μαργαριταρένιες κιθάρες τους και τα χρυσοσκονισμένα τους πλήκτρα σε τραγουδισμένα γλυκίσματα, όπως υπάρχει και κάτι το νοσηρό και υπερομαντικό στο μούσκεμά τους σ’ αυτούς τους μουλτιδεαλιστικούς στίχους.
Αρχικά καταθέτουν προσφορά ένα κομμάτι που μας χρωστούσαν για χρόνια οι Galaxie 500 προτού βυθιστούν ολοένα και περισσότερο στην ενδοσκόπηση (Zebra) και κατόπιν ασημώνουν ένα κόσμημα με Neil Young γυαλιστικό (Silver Song). Ως μονίμως διαφωνών με τις επιλογές των σινγκλς δεν βλέπω τίποτα το κυκλοφορίσιμο σε Norway (Kate Bush ψιθύρισε κάποιος) αλλά ως επιρρεπής των εύκολων πλην μαγεμένων ακουσμάτων, υποχωρώ υποκλινόμενος στο Walk in the Park και την αυθεντική shoegaze ερωτοτροπία κιθαριστικών και πληκτρικών tremolos. To αληθινό shoegaze υπόβαθρο βέβαια βρίσκεται πιο κάτω κι ακολουθεί λαχανιαστά το κρεσέντο του 10 Mile Stereo, ένα κομψοτέχνημα που έχει θέση στον κατάλογο της καλύτερης 4AD
Διαβάζω τις γνώμες για τον δίσκο και χαζεύω και χαζεύομαι με τις ηχητικές διασυνδέσεις: Big Star, κάπως ναι, John Lennon, λίγο τραβηγμένο, 80s Synth Pop, σαφώς, Mazzy Star ή Hope Sandoval σόλο, στο κλίμα ναι στη φωνή όχι, Slowdive, κατά κάποιο τρόπο, Grizzly Bear, κατά άλλο τρόπο, St. Vincent, τι;. Ακόμα και Nico… όμως η Βικτωρία είναι μεν τραγουδίστρια – υπνωτίστρια αλλά χωρίς την τευτονική δωρικότητα της παγωμένης μας μούσας – εκτός αν εννοούν αυτό το αργόσυρτο τράβηγμα στο τέλος των λέξεων ή εκείνη την ατμόσφαιρα… Ατμόσφαιρα, να μια λέξη κλειδί για τους Beach House. Απεναντίας, οι παραπομπές στην Stevie Nicks (σε μια εντελώς σύγχρονη, ηλεκτρονικοποιημένη εκδοχή) και την dreamy pop εκδοχή των Fleetwood Mac έχουν κάποια βάση. Άλλωστε εκεί δεν έπαιζε φωνητικά και ο άλλος ά-φυλος λάρυγγας του Lindsay Backingham;
Τι σημασία έχει; Όλες αυτές οι επαναλαμβανόμενες, αντηχητικές κιθάρες και τα αραχνοΰφαντα back φωνητικά, όλα αυτά τα στοιχειωτικά, ναρκωτικά μελοδράματα και τα λόγια για εκείνον τον τρόμο «να γλιστρήσει ο άλλος απ’ το μυαλό» σου οριστικά και αμετάκλητα ή να τον συναντήσεις βιαστικά στο κλιμακοστάσιο της κόλασης κάνουν πάλι το θαύμα τους. Άλλα τρίβια: Η Legrand τραγούδησε το Slow Life από το soundtrack του Twilight: New Moon και στο Two Weeks των Grizzly Bear, ο παραγωγός των οποίων (αλλά και των Yeah Yeah Yeahs, TV on the Radio, Blonde Redhead) Chris Coady βρίσκεται μαζί τους για δεύτερη συνεχή κυκλο-φορά, ενώ η κανονική κυκλοφορία συνοδεύεται από DVD με βίντεο του κάθε τραγουδιού, γυρισμένο από διαφορετικούς σκηνοθέτες. Αν και όλα αυτά τα τραγούδια από μόνα τους πλάθουν τόσες εικόνες, που αρκεί να κλείσεις τα μάτια σου για να δεις σκηνές και σκηνές.
Πρώτη δημοσίευση: εδώ.
Πανδοχείο 