Πανδοχείο

Ένα ερώτημα που κατά καιρούς αντιμετωπίζει ένας αναγνώστης μουσικών εντύπων είναι το εξής: ποιος σ’  ενημερώνει πληρέστερα για ένα δίσκο, ένας φαν ή ένας αντίθετος; Θυμάμαι το ζήτημα ήταν στο φόρτε του τότε στα μέσα των 80s με την γκαραζοψυδελική αναβίωση τύπου Voxx Records. Οι φανς του είδους έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας κι έβγαζαν όλους τους δίσκους αριστουργήματα, τη στιγμή που άλλοι κόντευαν ν’ αυτοκτονήσουν από την μονοτονία ή την επαναληπτικότητα. Κατά την προσωπική μου άποψη θα έπρεπε να γράφονται και να διαβάζονται κι οι δυο απόψεις, συν μια ψυχραιμότερη στο ενδιάμεσο. Αυτές οι τρεις υποκειμενικές απόψεις θα έφτιαχναν το ιδεώδες πολυσέλιδο φανζίν.

Μέχρι τότε και για τον εν λόγω δίσκο, αναλαμβάνω το πόστο Άλφα, ως πιστότατος αναγνώστης των κατά Jason Pierce ευαγγελίων. Το τι έκαναν στα προηγούμενες κυκλοφορίες τους το γνωρίζετε: ο ιερός κιθαριστικός τους θόρυβος διέφθειρε και διεφθειρόταν από ουράνιες μελωδίες, η αυθεντική, ψυχοδηλωτική ψυχεδέλεια από το σύγχρονο αστικό γκαράζ κι ο γόνιμος πειραματισμός από τις αιώνιες ροκ φόρμες. Η ιδιαιτερότητα (για να μην πω τίποτε άλλο) κι ο απύθμενος χαρακτήρας του Pierce έδιναν μια εντελώς προσωπική μορφή σ’ όλα τα χιλιοπαιγμένα εδάφια.

Όλα εκείνα λοιπόν υπάρχουν κι εδώ. Κι ας έλεγε ο Jason τη μια ότι θα είναι ο καλύτερος τους δίσκος (ο ψεύτης), την άλλη πως θα είναι περισσότερο ροκ από ποτέ (ο απατεώνας), την τρίτη πως θα σημάνει αλλαγή κατεύθυνσης (ο μυθομανής). Βέβαια ποιος να μπει στο μυαλό του… δε συμφέρει. Αυτό που μας κάπως αργότερα είναι το γεγονός ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε μια κι έξω, σπαταλώντας μια μόνο μέρα για το κάθε κομμάτι· παλιότερα του έπαιρνε μήνα. Θα καταλάβαινε πάντως κανείς με κλειστά μάτια πως είναι ένας τυπικός πνευματισμένος δίσκος. Με μπαλάντες που θες να ανοίξεις τα φυλλοκάρδια σου να εισέλθουν (Oh baby, Rated X), με βαβούρες που θες να χωθούν στους νευρώνες σου (This little life of mine)· με εξερεύνηση της σκοτεινής πλευρά της κάντρι (ποιος ξεχνάει το Do it all over again απ’ το Let it come down;) στο Hold on και τόσο όμορφα εύκολο 60ς (Cheapster)· με κομμάτια που θες να ακούσεις όταν είσαι λιώμα (The ballad of Richie Lee) ή όταν θες να ταξιδέψεις κάτω απ’ το δέρμα το δικό σου ή αλλωνών (Lay it slow down)·  με διαβαθμισμένη πολυμουσικότητα (The power and the glory) και γκόσπελ εκστασιασμό (Lord let it rain on me). Και με μια ένταση που εύχεσαι να είχαν τα ερωτικά αγκαλιάσματα (She kissed me (it felt like a hit)).

Φαντάζομαι πως για άλλη μια φορά του είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει τίτλους για τα τραγούδια του γι’ αυτό και σχεδόν τους επαναλαμβάνει. Ξανά και οι επικλήσεις στον Lord του καθενός, στις κοσμικές δυνάμεις, στην παθολογική ερωτική έλξη, στην αναζήτηση της ευτυχίας μες τη δυστυχία, στη φιλοσοφία του τίποτα, στο κοίταγμα του ταβανιού. Και οι μουσικοί δεν είναι πάλι καμιά εκατοστή, αλλά έχουν ισόποσο ειδικό βάρος, όπως ο σαξοφωνίστας Evan Parker ή ο βιολιστής Nicky Sweeney.

Amazing grace ήταν ο τίτλος ενός τρυφερού εναρκτήριου τραγουδιού των Low. Δεν αντικατόπτριζε όμως εκείνο το αμετάφραστο κι απερίγραπτο του τίτλου, εκείνη την χαρίεσσα αίσθηση που σ’ αφήνει “amazed”. Ενώ εδώ, ο τίτλος αποτελεί όντως μια πύλη για τα ενδότερά του. [8/10]

Πρώτη δημοσίευση: mic.gr