Πανδοχείο

Iδιοσυγκρατικός crooner, μόνιμα αυτοβιογραφούμενος σε κάθε του δίσκο, τυπικός Λονδρέζος εραστής του μάταιου, της ματαίωσης και του «ματιού», συνεχιστής της Scott Walker -ικής παράδοσης, με ευθεία εξ αίματος συνθετική συγγένεια με τους Wilson, Bacharach και Hazlewood, υπερφίαλος εγωπαθής (με την μουτσούνα του πάντα σε κάθε εξώφυλλο), μα κι αυτοσαρκαζόμενος και πάνω απ όλα αναγνώστης – ανιχνευτής της λογοτεχνικής ευχαρίστησης: έχει συντάξει και τραγουδήσει πλήρη κατάλογο μειζόνων συγγραφέων, μιμούμενος φωνές ή φράσεις του καθενός (Booklovers, απ το Promenade LP), έχει κάνει ολόκληρα διηγήματα τραγούδια (το Bernice Bobs Her Hair είναι ομότιτλο διήγημα του F.S. Fitzgerald) ή ξεκινάει εισαγωγικά με αποσπάσματα (όπως του Room with a view του E.M. Forster στο Death of a supernaturalist).

Στην πρώτη τους περίοδο έβγαζαν μόνο EPs, σαππορτάρανε μέχρι και Μy Bloody Valentine ή Suede, είχαν κι άλλον βοκαλίστα, τους «παρήγαγε» ο Edwyn Collins και ακούγονταν σαν κάτι άλλο. Η δεύτερη είχε την υπογραφή στη Setanta, τους 4 δίσκους που γνωρίζουμε, συν τη γλυκερότητα της κυκλοφορίας ενός Short Album About Love ανήμερα του κυρ Βαλεντίνου και φυσικά τη διασημότητα. Από Setanta έφυγαν μόλις έκλεισαν δεκαετία (θυμάστε τις 8ατίες και 12ετίες των ποδοσφαιριστών στα 80ς;). Με τα best δεν ασχολούμαστε. Φυσικά εμείς τον αγαπήσαμε πρωτίστως για τη διπλέτα Promenade – Liberation παρά για το φορτωμένο glam pop των Cazanova και Fin de siecle (Bombast West End στυλ που ονόμασαν οι ίδιοι οι φαν του τα τελευταία, ενώ για τα δυο πρώτα εμείς δε βρίσκαμε λόγια). Όσο για το Regeneration, προτιμήσαμε να μη το θυμόμαστε καθόλου.

Μας επισκέπτεται λοιπόν, με δεύτερο δίσκο μετά την Σετάντεια αποχώρηση. Mας  δουλεύει; Στο εξώφυλλο ποζάρει σαν δανδής του 17ου αιώνα ή, με τα δικά μας συμφραζόμενα, ως νεορομαντικός αναβιωτής. Επιτρέπαμε τέτοια σουσούμια απ τον Κing Of Luxenburg, άντε και τον Paul Roland, ίσως και τον/τους Jack. Είχα στο μυαλό μου να φτιάξω ένα δίσκο που να μου ακούγεται περίφημα όταν χαζεύω τη φωτιά, μ’ ένα λαμπραντόρ στα πόδια μου, κρατώντας ένα ποτήρι τσέρι, δήλωσε. Κι εγώ που νόμιζα πως αυτό ήταν ο μόνιμος στόχος των And Also The Trees…

Τι έχουμε εδώ; Ο αιώνιος συνεργάτης Jobi Talbot ξαναστέκεται δίπλα στον μαιτρ. Ο παραγωγός του Regeneration Nigel Goldrich περιορίζεται στις μίξεις, αφήνοντας χώρο στον υπερφίαλο Neil να πειραματιστεί με την κονσόλα και τελικά να τα καταφέρει μια χαρά. Έτσι ώστε να μπορεί αβίαστα στο Come Home Billy Bird μας να ενθυμίζει την υποδειγματική εκείνη στυλιστική εκτέλεση του Bernice… Ή στο Sticks and Stones να κάνει κλικ στο φιγουρατζίδικο στυλ του Casanova. Μόνο που η πλειοψηφία των κομματιών εδώ είναι αργά μπαλλαντοειδή που από την σύλληψη των ιστοριών ως την τραγούδισή τους κλαίνε μαύρο δάκρυ ή σαρκάζουν τα γνωστά παθήματα του πολύπλοκου νέου μας. Είναι σχεδόν παράξενο πως η μοναδική εξαίρεση εδώ (το ίδιο το Absent Friends) ξεχωρίζει με διαφορά. Δε μας δίνει κανένα Fanfare for the comic muse, για να θυμηθώ τον τίτλο του πρώτου πρώτου τους ΕP, ούτε καν Something for the weekend.

Κατά τα άλλα η μίμηση των παν-έγχορδων ενορχηστρώσεων του Μichael Nyman είναι σαφής· τον έχει άλλωστε ποπσκευάσει αλλά εδώ του δίνει και φόρο τιμής στο Our Mutual Friend. Πλείστοι μουσικοί, ειρωνεία του κιτς και μπαρόκ ενορχηστρώσεις, αναμενόμενα όλα. Τελικά μάλλον είναι χαλαρότερος σε εξωντιβαϊνικές ενασχολήσεις, όπως η συνεργασία με τον Tom Jones (Reload) και εκείνο το ταγκό με την Ute Lemper. Άλλωστε μετά την κατρακύλα – μάθημα του Regeneration, είχε βγει λίγο σόλο με την ακουστική του κιθάρα σε διάφορα μικρά live σε κλειστά μέρη και λίγο αργότερα συνδυάστηκε (περίτεχνα, μαντεύω, ίσως και βαρετά) με τον Ben Folds στο πιάνο.

Αλλά πολύς ζόφος, σερ Χάννον και κυρίως πολλές μελωμένες μπαλάντες. Ένας Engelbert Humberdinck του καιρού μας; Ενώ εκείνος όμως είχε τραγουδήσει Lonely is a man without love, ετούτος μας πείθει πως lonely is a man anyway. Τουλάχιστο δε παρασύρεται από τις ίδιες του τις δημιουργίες, γι αυτό και δε θα γίνει ποτέ ένας Billy McKenzie, πράγμα που κάποτε φοβηθήκαμε προς στιγμήν. Το ευάερο κλείσιμο του δίσκου μας αφήνει ήσυχους για τις γήινες, συγκρατημένες διαθέσεις του. Είπαμε: όταν έρθουν τα δύσκολα, θα ξανακαθίσει δίπλα στο τζάκι με το λικέρ του…

Πρώτη δημοσίευση εδώ.