Θόρντον Ουάιλντερ – Το αίμα του Καίσαρα, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1992, μτφ. Ν.Κ., σ. 209 [Thornton Wilder, The Ides of March, 1976].
Ακόμα και νέος, Λούκιε, είχες την ικανότητα να διακρίνεις, χωρίς να γελαστείς, την αναπόφευκτη ερώτηση και την αναπόφευκτη συνέπεια. Δεν έχανες τον καιρό σου παρακαλώντας να ’ναι αλλιώτικα τα πράγματα. Από σένα έμαθα, αλλά σιγά – σιγά, ότι υπάρχουν μεγάλες σφαίρες εμπειρίες που η προσδοκία μας δεν μπορεί ν’ αλλάξει και οι φόβοι μας δεν μπορούν ν’ αποτρέψουν. Για χρόνια καλλιεργούσα ένα σωρό αυταπάτες, την πεποίθηση ότι η φοβερή ένταση του μυαλού μπορεί να σου φέρει ένα μήνυμα από κάποιον που αγαπάς χωρίς ανταπόκριση και πως η αγανάχτηση μπορεί από μόνη της να εμποδίσει το θρίαμβο ενός εχθρού. Το σύμπαν προχωρεί αδυσώπητα και δεν μπορείς να κάνεις σχεδόν τίποτα για ν’ αλλάξεις την πορεία του. Θυμάσαι πόσο σοκαρίστηκα όταν είπες παιχνιδιάρικα: Η ελπίδα δεν άλλαξε ποτέ τον καιρό της άλλης μέρας». Υο λιβάνισμα των άλλων με διαβεβαιώνει διαρκώς πως «πέτυχα το ακατόρθωτο» και «ανέτρεψα τη φορά των πραγμάτων». Δέχομαι αυτούς τους επαίνους κλίνοντας με σοβαρότητα το κεφάλι, αλλά επιθυμώντας συγχρόνως να βρίσκονταν εκεί οι καλύτεροι φίλοι μου για να μοιραστούν μαζί μου την περιφρόνησή μου.
Πανδοχείο 