Κείμενα εδάφια περικοπές και αποσπάσματα/Περικοπές του βίου και αποσπάσματα εκτελέσεων σε εδάφια/που εν μέσω ήχων αρμονίου και ριπών σκοποβολής/χορεύοντας ή σπαρταρώντας ρυθμικά, κατάκεινται/κάτω απ’ τα κείμενα ανιστόρητα τα σώματα/του λεκτικού κοιτάσματός σου, Ποίηση.
… γράφει στη «Γραφή» ο Γιάννης Δάλλας, ένα από τα πέντε ανέκδοτα ποιήματα – προσφορά του στο τεύχος που αφιερώνει Σελίδες για «τον τυφλό οιονωσκόπο, τον κυκλοτερή, τον πολυγωνικό και πολυόμματο ποιητή», το έργο του οποίου, όπως γράφει εισαγωγικά ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης, «από το 1944 μέχρι σήμερα, αποτελεί προοδευτικό, ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό, μαχητικό, πολιτικό, ανθρωπιστικό, πνευματικό σημείο αναφοράς απέναντι στην εκβαρβάρωση της ζωής απ’ τους πολεμοκάπηλους, από τις σαρκοβόρες αγορές κι απ’ τ’ άσπονδα πολίτ – μπυρώ του κόσμου». Οι Σελίδες για τον Γιάννη Δάλλα περιλαμβάνουν κείμενα των Π. Γκολίτση, Γ.Χ. Θεοχάρη, Ε. Μωραΐτη και Δ. Ρεντίφη.
Ένα δεύτερο μικρό αφιέρωμα μας γνωρίζει τον Κάρλος Πεγισέρ (Carlos Pellicer, 1897 – 1977), έναν από τους γνωστότερους μοντερνιστές ποιητές στο Μεξικό, σε εισαγωγή και μετάφραση Αμαλίας Ρούβαλη. Υπήρξε, μας γράφει η ισπανίστρια μεταφράστρια, ο κατ’ εξοχήν ποιητής του τροπικού τοπίου και των χρωμάτων, της προϊσπανικής κοιλάδας του Μεξικού, αισθησιακός κι ερωτικός, αλλά και ένας ανήσυχος πολιτικός, που συμμετείχε σε διάφορες αριστερές πολιτικές κινήσεις μαζί με τους Ντιέγο Ριβιέρα και Χοσέ Κλέμέντ Ορόσκο και σε διάφορα περιοδικά της λογοτεχνικής πρωτοπορίας, φτάνοντας να εκλεγεί γερουσιαστής στην πατρίδα του το Ταμπάσκο. Το Μεξικό του οφείλει και την ίδρυση επτά μουσείων, μεταξύ των οποίων της Βέντας στο Ταμπάσκο, με τα πελώρια κεφάλια των Τολτέκας καθώς και της Φρίντας Κάλο στο Κογιοακάν, στην Πόλη του Μεξικού.
Η Βαλεντίνη Καμπατζά γράφει για την γυναικεία παρουσία στο έργο του Νίκου Μπακόλα και τη σημασία της, η Κούλα Αδάλογλου για τον φόνο ως ενδοοικογενειακή υπόθεση στο έργο της Ιωάννας Καρυστιάνη, ο Θεοδόσης Πυλαρινός τις εκτενείς του σκέψεις για το τελευταίο βιβλίο της Μαρίας Κουγιουμτζή. Ακόμη, πεζογραφία από τους Αλέξανδρο Βαναργιώτη, Δημήτρη Κανελλόπουλο Πόλυ Χατζημανωλάκη, Renate Welsh, κείμενα για τους Γ. Γώτη, Π. Κουσαθανά, Τ. Νικηφόρου, Γ. Στεφανάκι, Α. Φλωράκη, ποίηση των Π. Βερλαίν, Π. Νερούδα, Α. Ρεμπώ, Φουάντ Ρίφκα, Ντένις Εμορίν, Φαρούκ Τουντζάι, Ι. Αβραμίδου, Τ.Γ. Βασιλαράκου, Γ. Βέη, Κ. Γαρμπή, Ε.Α.Γέραγα, Η. Γκρη, Γ. Θεοχάρη, Μ.Σ. Καραγιάννη, Μ. Καρδάτου, Κ. Καριζώνη, Δ.Α. Κράνη, Ο. Κουνάγια, Ε. Μαρινάκη, Ν. Μυλόπουλου, A. Ρούβαλη κ.ά. Εικαστικός του τεύχους η Κική Βουλγαρέλη.
Στο τετράδιο των ωραίων ποιημάτων ας προσθέσω το Της νεκρής πριγκίπισσας της Χλόης Κουτσουμπέλης: Δεν το έκανα από πρόθεση, ορκίζομαι/Μα σαν την είδα σαν ξωτικό/να τρέχει με γυμνά τα πόδια/προς εμένα,/νόμισα θα διαπεράσει την καρδιά μου./Γι’ αυτό έρριξα το βέλος./Άλλωστε εμείς οι κυνηγοί του Βασιλιά/στο θέλημά Του υπακούμε/η πινακίδα το έγραφε ολοκάθαρα:/ «Όχι πριγκίπισσες στο δάσος με τα μούρα».
Και ας προετοιμαζόμαστε όλοι για «Το βλέμμα των άλλων», με το ομώνυμο ποίημα του Θανάση Μαρκόπουλου: Ι – Περιμένω στο πεζοδρόμιο να κόψει το ρεύμα των αυτοκινήτων/Με πλευρίζει αιφνίδια δροσερός πιτσιρίκος/ «Μπάρμπα με περνάς απέναντι;»//Ήμουν δεν ήμουν σαράντα. // ΙΙ – Στέκομαι στην πόρτα του θαλάμου με τη γυναίκα του εγχειρισμένου φίλου/Διερχόμενη αδελφή που τη γνωρίζει πια/ «Πατέρας σου είναι ο κύριος;»//Ήταν στην ηλικία της και η δική μου γυναίκα. // ΙΙΙ – Μπαίνω στο λεωφορείο «Σταθμός Χαριλάου»/Κοπελίτσα κλωνί με μάτια της άνοιξης παραχωρεί ευγενώς τη θέση της//Κοιτάζω πίσω μου δε βλέπω κανέναν.
Αύριο το πιο πρόσφατο τεύχος, αρ. 65-66. Στις εικόνες: Κάρλος Πεγισέρ, Γιάννης Δάλλας, και γράμμα της Φρίντα Κάλο στον Κάρλος Πεγισέρ.
Πανδοχείο 