Όποτε του δινόταν η ευκαιρία, ταξίδευε. Τα ταξίδια ήταν η ζωή του. Κάθε ταξίδι, μια ξεχωριστή ζωή. Ήταν σαν να έβγαζε, κάθε φορά πιστοποιητικό γεννήσεως με το τσέκ-ιν στο γκισέ της αεροπορικής εταιρείας, ενώ στην επιστροφή, η αποσκευή που παραλάμβανε από τον κυλιόμενο ιμάντα, λες και περιείχε τη σορό μιας ζωής που είχε μόλις τελειώσει. Δεν μελαγχολούσε, δεν τον κατέθλιβε το πεπερασμένο του ταξιδιωτικού χρόνου. Αντίθετα, του φαινόταν ότι ο χρόνος διαστέλλεται μέσα σε κάθε ταξίδι και παραμένει στο μυαλό το αναλλοίωτα επιμηκυσμένος, σε πείσμα του αντίπαλου χρόνου της καθημερινότητας…
«Όχι χωρίς λόγο» η Μαρία Δριμή καταθέτει το πεζογράφημά της στο τεύχος που εκκινεί ως ανωτέρω και ολοκληρώνεται με μια ενδιαφέρουσα περίπτωση ιδεοψυχαναγκαστικής εμμονής και όχι μόνο. Εξίσου συγκινησιακό είναι το μονοσέλιδο αφήγημα του Γρηγόρη Τεχλεμετζή (Το ταξίδι με τη σχεδία). που αφορά την πώληση ενός παλιού αυτοκινήτου μέσα στο οποίο εμφώλευαν ανεξίτηλες στιγμές υπόγλυκων ερεθισμών, περιπετειών σε κορφοβούνια, ταξίδια μέλιτος και επαγγελματικές φορτοεκφορτώσεις μέχρι τη στιγμή του οριστικού του ξεφορτώματος, «όπως κάθε πράγμα που δε μας χρειάζεται φανερά». Στα υπόλοιπα πεζά οι Αρχοντούλα Διαβάτη, Γιάννης Καβάσιλας, Στέλλα Καμπατζά, Μαρία Κουγιουμτζή, Λίλα Χαμπίπη.
Στη γραμματειακή και γραμματολογική υποστήριξη, ο Περικλής Σφυρίδης γράφει για τον Ν. Χριστιανόπουλο, η Ε.-Α. Λουκίδου για την Κική Δημουλά, ο Πάνος Καπώνης για τον Ν. Μοσχοβάκο, ο Τ. Οικονόμου για τον Αργύρη Χιόνη και η Μ. Δριμή για την Σώτια Τσώτου. Στη ζωγραφική η Φανή Μιχαηλίδη. Στην ποίηση οι Σ. Αλεξοπούλου, Μ. Αλιγιζάκης, Τ.Γ. Βασιλαράκος, Γ. Βέης, Τ. Γαλάτης, Κ. Γαρμπής, Λ. Γκλιάτη, Ι. Κοράβος, Μ. Κουλούρη, Χ. Κουτσουμπέλη, Ε. Κοφτερού, Σ. Κωνσταντινίδου, Μ. Μαρκαντωνάτου, Θ. Μαρκόπουλος, Σ. Μεχτίδης, Ε. Μοδινού, Μ. Μοσχόβη, Α. Μπακονίκα, Κ. Ριζάκης, Π. Βερλαίν, Φ. Τουντζάι και πολλοί άλλοι. Στο δοκίμιο ο Φ. Πιομπίνος (Σκέψεις πάνω στις διαφορές μεταξύ της ιερής εικόνας και του θρησκευτικού πίνακα), στο ιστορικό αφήγημα η Λ. Δημουλά – Φίλια (Συμβολή στην τοπική ιστορία: μια ακόμα σελίδα από την Εθνική Αντίσταση στη Ρούμελη).
Κυκλώνω μερικά λόγια του Τ. Οικονόμου: Για τον Άνθρωπο Αργύρη [Χιόνη] θέλω να πω μια κουβέντα. Επέλεξε το Θροφαρί, ένα ξεχασμένο χωριό της ορεινής Κορινθίας για να εγκατασταθεί, αυτός, ένας πολίτης του κόσμου. Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στην Ευρώπη και την Αμερική, που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο σχεδόν, που μπορούσε και χειριζόταν – όχι μόνο μιλούσε – οχτώ γλώσσες, που είχε φίλους και επικοινωνούσε από όλο τον κόσμο, με τη συνειδητή απομόνωσή του, επεδίωκε την απόλυτη αφοσίωσή του σε αυτό που θεώρησε πρωτεύον στη ζωή του, την ποίηση…
…και αποχωρώ με στίχους της Νέλλυ Ζακς από την «Χορωδία διασωθέντων»: Εμείς που σωθήκαμε, /Από τα κοίλα οστά μας σμίλευε ο θάνατος αυλούς/Στους τένοντές μας έπαιζε ο θάνατος δοξάρι-/Ακόμα αντηχούν τα σώμάτα μας/Την σακατεμένη μουσική τους/Εμείς που σωθήκαμε/Ακόμα κρέμονται για το λαιμό μας/Δεμένες οι θηλιές/Μπροστά μας στον γαλάζιο αιθέρα/[…]/Εμείς που σωθήκαμε/Σας σφίγγουμε το χέρι/Αναγνωρίζουμε τα μάτια σας-/Αλλά αυτό που μας δένει ακόμα μαζί σας/είναι ο αποχαιρετισμός/[…]
Στις εικόνες: Νέλλυ Ζακς και έργο της Φανής Μιχαηλίδη.
Πανδοχείο 