Πανδοχείο

Είναι ο έβδομος δίσκος των Destroyer, ύστερα από τα We’llBuild Them a Golden Bridge (1996, Tinker), Thief (2000, Catsup Plate), Streethawk: A Seduction (2001, Misra), This Night (2002, Merge), Your Blues (2004, Merge), Notorious Lightning And Other Works (2005, Merge). Τους γνώρισα με αυτόν εδώ, και σε αντίθεση με άλλους ομότεχνους, μου αρέσει σφοδρά να παραδέχομαι ότι γνώρισα ένα συγκρότημα στον τρίτο, έβδομο ή εικοστό δίσκο του. Ότι δεν το παρακολούθησα από τα σπάργανα, ότι δεν το εντόπισα όταν πρωτόβγαινε. Όχι μόνο δε νοιώθω καμία ενοχή γι’ αυτό, αλλά και χαίρομαι, σκεπτόμενος τι μουσικές έχουν βγει και παραβγεί, περιμένοντας απλώς να τις ανακαλύψουμε. Όπως με τα βιβλία τελικά.

Το πρόσωπο πίσω από το σχήμα είναι ο Dan Bejar (Βανκούβερ, Καναδάς), μέλος των εξαιρετικών σε ορισμένες περιστάσεις The New Pornographers (στους οποίους πάντως ο ίδιος δε θεωρεί τον εαυτό του επίσημο μέλος, ενώ και πρακτικά δεν συμμετέχει σε οτιδήποτε κάνουν). Η σαρδόνια ποπ του κυρίου αυτού κάνει το πρέπον στους δύο δασκάλους του: τον Μπάουι και τον Ντύλαν: τους θυμάται και μετά τους πετάει στη γωνία. Στην ουσία δεν είναι παρόμοιες οι φωνές, αλλά η ερμηνεία και κάτι περισσότερο: η αίσθηση της ερμηνείας. Εδώ κάπου μπαίνει η αβάσταχτη γοητεία της glam και folk παρακμής. Ο Tyrannosaurus Rex είναι για μένα ο συνδετικός κρίκος των πάντων εδώ.

Έτσι, με τέτοια γκλαμάτη φόρτιση και μεενίοτε θεατρικά φωνητικά, όταν σε κάθε κομμάτι κάπου στο μέσο μας αρχίζει τα «la la la» ή «ba ba ba» όχι μόνο δεν γίνεται ενοχλητικός, αλλά απολαυστικός. Αν πρέπει να διαλέξω οπωσδήποτε κάτι, παίρνω αμέσως το κορυφαίο Dangerous Woman Up to a Point (που ξεκινά με την ηρωίδα να συζητά σε μια πλατεία περί λογοτεχνίας), το εναρκτήριο δεκάλεπτο Rubies και τον τρόπο με τον οποίο αφήνει ένα jazz-piano να οδηγήσει ένα γκροτέσκο Looters’ Follies στα τάρταρα. Θα μας πετάξει και το 3000 Flowers, απλώς σα δείγμα τι ροκ κομμάτια μπορεί να συνθέσει και θα πάρει Neil Young/Crazy Horse κλίση στο κλείσιμο.

Με όλα αυτά, μου δημιουργήθηκε η εικόνα ενός τύπου που στέκεται στην άκρη του λιμανιού και παραληρεί ανάμεσα σε μπουκαλιές κρασί. Γι’ αυτό και ο τύπος μου θυμίζει, χωρίς να μου τον θυμίζει, τον καλό μου Nikki Sudden. Αν και σε ένα χυμώδες λογοπαίγνιο κάπου σε ένα blog διάβασα πως συν τοις άλλοις ο Bejar γυροφέρνει ανάμεσα σε 4 Κέβιν: Coyne, Ayers, Rowlands, Junior. Δεν θα έπαιρνα όρκο για τους δύο τελευταίους πάντως, αλλά ο blogger φαίνεται πως ξέρει από μουσική.Εδώ και μία δεκαετία ο κύριος αυτός γράφει, ηχογραφεί και παίζει ως Destroyer, με διάφορες μετακινήσεις, αλλαγές και αλλαξοκωλιές. Όμως, δεν έχουμε εδώ one man show, εφόσον κάθε φορά οι διαφορετικοί μουσικοί δίνουν γερό στίγμα. Ίσως γι’ αυτό και ο κάθε δίσκος του έχει ειδοποιούς -αν και λεπτεπίλεπτες- διαφορές από τους προηγούμενους, απ’ ό,τι διαβάζω. Όλοι δε ψηφίζουν ως περισσότερο πιασάρικο το Streethawk: A Seduction.

Ακόμα και μέσα σε όλο αυτό το παρακμιακό μπαράζ, ο τύπος διατηρεί την ισορροπία μεταξύ εκκεντρικότητας και κομψότητας. Οι πυκνές και απολαυστικές συνεντεύξεις του προοιωνίζουν  ορισμένους πολύ γερούς στίχους, στους οποίους δεν διστάζει να βάλει και τη βία πάσης φύσεως – ειδικώς τη βία που έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Σαν συγγραφέας, μάλιστα, ξαναβάζει τον ήρωα ενός προηγούμενου κομματιού σε κάποιο μεθεπόμενο, άρα ξαναβρίσκουμε τους ίδιους ζωγράφους, ιερείς, ερωτομανείς ή ερωτολειπείς. Αυτοί που περνούν βέβαια τα πάνδεινα στις ιστορίες του είναι οι κριτικοί («You can huff and you can puff but you’ll never destroy that stuff» και άλλα συναφή). Ευτυχώς, δεν ανήκω στο είδος, αν και δε θα με χαλούσε καθόλου να στιχουργηθώ με τέτοιες μουσικάρες.

Πρώτη δημοσίευση εδώ.