Πανδοχείο

Τζόναθαν Κόου, Τι ωραίο πλιάτσικο!, εκδ. Πόλις, 1997, μτφ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου, σ. 154 ( Jonathan Coe, What a carve up!, 1994)

Αποφάσισα να υιοθετήσω μια αυστηρή τακτική με τη λέξη «νοσοκομείο». Η λέξη αυτή δεν επιτρέπεται πια στις συζητήσεις: στο εξής, τα αποκαλούμε «μονάδες παροχής». Κι αυτό γιατί μοναδικός σκοπός τους, στο μέλλον, θα είναι να παρέχουν υπηρεσίες τις οποίες θα αγοράζουν απ’ αυτά οι Υγειονομικές Αρχές και οι γιατροί μέσω συνομολογημένων συμβολαίων. Το νοσοκομείο γίνεται κατάστημα, η περίθαλψη γίνεται εμπόρευμα, τα πάντα λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες των επιχειρήσεων: να παράγεις πολύ και να πουλάς φτηνά. Η υπέροχη απλότητα αυτής της ιδέας με αφήνει άναυδο.

 Στην ημερήσια διάταξη ήταν επίσης η δημιουργία εσόδων. Δεν βλέπω για ποιο λόγο οι μονάδες παροχής να μη χρεώνουν τους επισκέπτες με τέλη στάθμευσης, για παράδειγμα. Επίσης πρέπει να παρακινηθούν να μισθώνουν τα κτίριά τους σε καταστήματα λιανικής. Είναι ανόητο να παραμένουν κενές όλες αυτές οι κλειστές πτέρυγες, όταν μπορούν να μετατραπούν σε μαγαζιά που θα πουλάνε λουλούδια, φρούτα ή ό,τι άλλο αγοράζουν συνήθως όσοι επισκέπτονται κάποιον άρρωστο. Χάμπουργκερ, ας πούμε. Ή μικρομπιχλιμπίδια και σουβενίρ.

Στον Γιώργο Κορδομενίδη