Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Η ιστορία της Σονέτσκα, εκδ. Νεφέλη, 1995, μτφ. Ράνια Τουτουντζή, σ. 131-132.
Κυριακή του Πάσχα. Αργά το βράδυ. Εκμηδενισμένη από την αδιαφορία των ανθρώπων και των φίλων, από το κενό του σπιτιού μου και το κενό της καρδιάς μου (η Σονέτσκα είχε εξαφανιστεί, ο Βολόντια δεν ερχόταν), είπα στην Άλια: -Άλια, αφού οι άνθρωποι έχουν όλοι εγκαταλειφθεί από τους ομοίους τους όπως κι εμείς οι δύο, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πάμε να προσκυνήσουμε το Θεό όπως οι επαίτες. Τέτοιοι άνθρωποι – υπάρχουν αρκετοί και χωρίς εμάς! Δε θα πάμε πουθενά, σε καμία εκκλησία, και δε θα υπάρξει «Χριστός Ανέστη» – θα πάμε οι δυο μας να ξαπλώσουμε – σαν τα σκυλιά! […]
Συνεσταλμένοι ή όχι, σαν τα σκυλιά ή όχι – γρήγορα ξαπλώσαμε στο ίδιο κρεβάτι – το παλιό κρεβάτι της τροφού, γιατί τότε ζούσαμε μέσα στην κουζίνα…
Στον Γιώργο Τσακνιά
Πανδοχείο 