Ο Ζαν Ζενέ έγραψε το μεγάλο σε έκταση ποίημα Ο Καταδικασμένος σε Θάνατο (Le Condamné à Mort) κατά την διάρκεια της φυλάκισής του στο Fresnes, έχοντας συγκλονιστεί από την ιστορία του Maurice Pilorge που φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή δολοφόνησε τον εραστή του (αποκεφαλίστηκε το 1939, στη ηλικία των είκοσι πέντε). H εκατονταετία από τη γέννηση αυτού του σπάνιου συγγραφέα έδωσε την αφορμή σε τρεις αναγνώστες – διακριτικούς εκτιμητές του να προχωρήσουν στη μελοποίησή του έργου. Η συνθέτρια Hélène Martin έχει κάνει κάτι ανάλογο και με έργα των Νερούντα και Αραγκόν (περισσότερα εδώ) ενώ ο E.D. έχει εδώ και καιρό εντάξει μόνιμα στο ρεπερτόριό του το Sur Mon Cou. Η Μορώ είχε στενή σχέση με τον Ζενέ, χτυπήθηκε πάνω στη σκηνή σε έργα του αλλά και σε φιλμ, αν και εκείνος ήταν αρνητικός, όπως θυμάται, σε οποιαδήποτε οπτική ή ακουστική αναπαράστασή του.
Ακούγοντας την ερμηνεία του γεννημένου στην Αλγερία Daho έχει κανείς την εντύπωση πως θα πρόκειται για ένα τυπικό τέκνο της «σοβαρής» Γαλλικής τραγουδοποιίας. Καμία σχέση: ο σημερινός ποπ σταρ της Γαλλίας αποτελεί γέννημα θρέμμα του δικού της πανκ, ξεκίνησε τα μεθεόρτιά του με το Mythomane του 1981, έχει περάσει τους 20 δίσκους, συνεργάστηκε με Saint Etienne του 1995 (Reserection EP, με το He’s On the Phone) και γενικώς πέρασε απ’ όλα τα είδη και τα στιλ. Γνωρίζει δε καλά και να προσελκύει τις διαχρονικές μούσες να συνεισφέρουν σε κομμάτια του, όπως η Marianne Faithful ή η Charlotte Gainsbourg. Η Radical Pop Music είναι δική του. Για την Ζαν Μορώ κάθε λόγος μοιάζει περιττός. Είναι για πάντα στο μυαλό μας ως ερωτική μούσα στο Ζυλ και Ζιμ, ως μοιραία γυναίκα στο Ασανσέρ για Δολοφόνους, ως πληγωμένη χήρα στο Η νύφη φορούσε μαύρα. Οι ερμηνείες της μέχρι σήμερα είναι πλήρως αισθαντικές, σχεδόν βιωματικές.
Στην ουσία οι δυο περσόνες μοιράζονται τον δίσκο: ο Daho τραγουδά τις μελοποιήσεις, η Moreau διαβάζει στίχους ανάμεσά τους, στο Élève-Toi Dans L’Air απαγγέλουν μαζί. Ήδη από την αρχή (αφήνοντας το πρώτο κομμάτι που δεν είναι παρά πέντε εισαγωγικά δευτερόλεπτα), το Le Vent Qui Roule Un Coeur έχει μια υφέρπουσα, ακαταμάχητη γοητεία. Η φωνή της Μορώ σε περιβάλλει, η ανεπαίσθητα επαναλαμβανόμενη μελωδία σε υποβάλλει. Το Ô La Douceur Du Bagne μοιάζει με παραλλαγή του και πέρασαν πολλές ακροάσεις μέχρι να αντιληφθώ τα πανάλαφρα σαν τσιγαρόχαρτο αλλά εμβατηριακά κρουστά. Η τετράδα από την οποία πρέπει να περάσετε και να δοκιμάστε, για να αποφασίσετε αν θα εισχωρήσετε στα ενδότερα, συμπληρώνεται με τα Sur mon cou και Pardonnez-Moi Mon Dieu. Τα κομμάτια κυλάνε χωρίς εξάρσεις, στο «ήρεμο» γαλλικό τραγουδιστικό στιλ. Είναι αυτονόητο πως σε τέτοιες περιπτώσεις, και ειδικά όταν πρόκειται για τον Ζενέ, πρέπει κανείς να διεισδύσει στο κείμενο, να ακολουθήσει τον συγγραφέα στις γνωστές επίπονες διαδρομές του. Ιδού λοιπόν και μια αγγλική μετάφραση δια χειρός Mark Spitzer, εδώ. [7/10]
Πρώτη δημοσίευση: εδώ.
Πανδοχείο 