Marguerite Yourcenar, Φωτιές, εκδ. Χατζηνικολή, 1981, μτφ. Ιωάννα Δ. Χατζηνικολή, σ. 179-180 (Feux, 1957)
Δυο το πρωί. Οι αρουραίοι ροκανίζουν μες στα σκουπίδια τα υπόλοιπα της νεκρής μέρας: η πόλη ανήκει στα φαντάσματα, στους δολοφόνους, στους υπνοβάτες. Πού βρίσκεσαι; μέσα σε ποιο κρεβάτι, μέσα σε ποιο όνειρο; Αν σε απάνταγα θα προσπερνούσες χωρίς να με δεις γιατί δεν έχομε ιδωθεί μέσα στα όνειρά μας. Δεν πεινώ: απόψε το βράδι δεν καταφέρνω να χωνέψω τη ζωή μου. Είμαι κουρασμένη: περπάταγα όλη τη νύχτα για να σπέρνω τη θύμησή σου. Δε νυστάζω: δεν μου κάνει όρεξη ούτε αυτός ο θάνατος. Καθισμένη σε ένα πάγκο, αποχαυνωμένη άθελά μου από το πρωινό που πλησιάζει, παύω να θυμάμαι πως προσπαθώ να σε ξεχάσω. Κλείνω τα μάτια…Οι κλέφτες θέλουν τα δαχτυλίδια μας, οι εραστές τη σάρκα μας, οι απόστολοι τις ψυχές μας, οι δολοφόνοι τη ζωή. Μπορούν να μου την πάρουνε τη δική μου: τους προκαλώ, τίποτε δεν θ’ αλλάξει. (…) Είναι η ώρα που ο Χρόνος μασκαρεύεται σε οδοκαθαριστή και ίσως, ο Θεός, σε ρακοσυλλέκτη.
Στην Ιωάννα Καρατζαφέρη
Πανδοχείο 