Πανδοχείο

Καλλιτεχνικός Οργανισμός Coyot
Θέατρο Χώρα – Σκηνή Μικρή Χώρα

Κόκκινοι και Πράσινοι στο Πέναλτυ, επαρχιακά ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια στο Επείγον, φυλακισμένοι και έμποροι ναρκωτικών στο Νο 44…και η ανελέητη (ενίοτε και σπαρταριστή) θεατρογράφηση του σήμερα από τον Γιώργο Παλούμπη (που έχει σκηνοθετήσει από Σέπαρντ και Πίντερ ως Τερζάκη και Κεχαΐδη) συνεχίζεται. Τώρα το στόχαστρο διευρύνεται ακόμα περισσότερο: σειρά έχουν οι 30, 30+. To ΠΑΚΜΑΝ γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε αποκλειστικά στη διάρκεια των προβών, εφόσον ο συγγραφέας ακολούθησε την προσωπική του μέθοδο: έγραψε μόνο την αρχή, κι άφησε τους ηθοποιούς να πάνε προς τη συνέχεια και το τέλος αυτοσχεδιάζοντας. Όμως ήταν ακριβώς οι αντιδράσεις του καθενός με βάση τα προβλήματα και τις παθογένειες της ζωής τους που έβγαλαν το έργο.

Παρακολουθούμε στη σκηνή ταυτόχρονα τρία διαμερίσματα, όχι μόνο σε χωριστές πράξεις αλλά και ταυτόχρονα, εύρημα ομολογουμένως εξαιρετικά ενδιαφέρον, καθώς τα τεκταινόμενα στο ένα μπορεί να συμπληρώνουν ή να αντιτίθενται με του άλλου, ακόμα κι όταν τα πρόσωπα συνδιαλέγονται τηλεφωνικώς ή απλώς υπάρχουν, δείχνοντας παραλληλίες και χάσματα. Στο πρώτο σπίτι το ζεύγος είναι λαμπερό και αξιοζήλευτο, μόνο που το κινητό τους αποτελεί πλέον προέκταση του χεριού, οι διαφορές στην περί ζωής άποψη ανεβαίνουν αργά στην επιφάνεια, και η αίγλη του free attitude που τους καλύπτει σιγά σιγά διατρυπάται από τα καθοριστικά μυστικά που κρύβει ο ένας απ’ τον άλλον. Άλλοι δυο άνθρωποι πηγαινοέρχονται στο διαμέρισμα: η αδελφή της γυναίκας κι ένας φίλος του άντρα, υποτιθέμενα ιδιόρρυθμοι, αλλά όχι περισσότερο χαμένοι από το φωτεινό ζεύγος, που τους βλέπει ως πρόχειρο πεδίο πειραματισμού εφόσον έχουν επιλέξει το μοντέλο της μοναξιάς. Παραδόξως όταν μιλάνε οι «περίεργοι», αποστομώνονται «οι κανονικοί».

Εδώ έχουμε ένα έργο που δεν είναι έργο, αλλά η πραγματικότητα. Ο θεατής δεν σκέφτεται ούτε στιγμή πως παρακολουθεί γραμμένο κείμενο – μάλλον του έχει ανοιχτεί ένα παράθυρο στα 3 σπίτια. Μιλάμε για τον πλέον άμεσο ρεαλισμό και καθώς όλα αυτά συμβαίνουν τώρα, τα στόματα περνάνε όλες οι έννοιες του κυριολεκτικού σήμερα: απολύσεις, επαγγελματικοί ανταγωνισμοί, Χαρδαβέλλας, μεσημεριανάδικα, πιστωτικές, δόσεις, facebook. Ήχοι κινητών, κοινωνικές υποχρεώσεις, άγχος κι ο καθένας με το κρυφό του κόλλημα. Πώς άραγε είναι ο «κανονικός άνθρωπος»; Να το ψάξουμε στο Google. Παραδόξως τόσο άμεσα παροντικά έργα αποτελούν την εξαίρεση κι όχι τον κανόνα στη σύγχρονη ελληνική θεατρογραφία.

Ο νεοέλλην τριαντάρης (plus) υποτιμά το παρόν, βλέπει το μέλλον σα μαύρη τρύπα, θέλει να ξεχάσει το παρελθόν, συνεπώς πού βρίσκεται η ζωή του και πού πατάει; Σε μια αενάως επαναληπτική φάση όπου όλοι ζουν τα ίδια αλλά τους χωρίζουν χάη; «Όλες οι (πολυάριθμες ομολογουμένως) συνταρακτικές ιστορίες σήμερα είναι μάλλον οι εξαιρέσεις σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα όπου τα πάντα τρέχουν χωρίς να έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία» γράφει ο δημιουργός στο πρόγραμμα της παράστασης. Όταν βγουν στην επιφάνεια οι επιθυμίες του καθενός, οι ασυμβατότητες είναι απόλυτες. Κι όχι μόνο: «η πραγματικότητα του καθένα είναι εντελώς διαφορετική από του διπλανού του. Ως εκ τούτου οι πραγματικότητες όλων μας διαρκώς συγκρούονται με των υπόλοιπων. Είναι αναπόφευκτο».

Ιδού το διάγραμμα της φθίνουσας αριθμητικής: 4 άνθρωποι, 3 διαμερίσματα, 2 οπτικές, 1 σύμπτωση – και 0 συνεννόηση. Άραγε ποια είναι τα δικά μας και τα δικά σας ΠΑΚΜΑΝ που τρώνε αργά αλλά σίγουρα την καθημερινή μας ζωή;

Κείμενο – σκηνοθ.: Γιώργος Παλούμπης, Σκην.-κοστ.: Λουκία Μινέτου, φωτ.: Βασίλης Κλωτσοτήρας. Παίζουν: Mάνος Κανναβός, Θάνος Αλεξίου, Εκάβη Ντούμα, Ειρήνη Μαργαρίτη. / Τετ. – Σαβ.: 21.00, Κυρ. 19.00/ 87΄/Αμοργού 18-20, Κυψέλη/www.choratheater.gr, http://www.coyot.gr.

Πρώτη δημοσίευση: εδώ.