Πανδοχείο

Ο ορισμός της αναγέννησης ή της μεταμόρφωσης; Ο τίτλος και τα στοιχεία συνηγορούν στο πρώτο, η μουσική ενισχύει το δεύτερο. Το δεδομένο είναι πως ο δίσκος είναι ο δεύτερος «μεγάλος» τους μετά το ντεμπούτο The Gospel of Inhumanity, ύστερα από – όχι δυο, ούτε τέσσερα, με τίποτα έξι, βάλε πάνω από δέκα, άστο στα δεκαπέντε – χρόνια! Κατά τη διάρκεια των οποίων οι Blood Axis υπήρχαν κανονικά, συνεργάζονταν με σειρά σχημάτων (Alraune, Amber Asylum, Backworld, Birch Book, Club Moral, Cotton Ferox, Douglas P./Death in June, The Electric Hellfire Club, Ernte, Fire + Ice, Human Head Transplant), κι άφησαν μόνο σκόρπια ίχνη του ονόματός τους, όπως ένα limited ζωντανό (BLOT: Sacrifice in Sweden, 1998) και δυο σπλιτ δίσκους με τους Les Joyeaux de la Princesse.

Η διαφορά με το παρελθόν είναι χαώδης. Εκείνο ήταν στην γνωστή και δυστυχώς τελματωμένη πεπατημένη του dark – electro – industrial στιλ: ηχητικά κολλάζ, βιομηχανικές λούπες, θόρυβοι και ψίθυροι, κοινώς οτιδήποτε μπορεί να πλαστεί, μεταπλαστεί και αναπαραχθεί από keyboards. Κάποτε μια πρωτοτυπία αλλά για πόσο; Σύντομα το στιλ έγινε επανάληψη, κοροϊδία, α-δημιουργία. Ευτυχώς τίποτα από την απατεωνίστικη αυτή ηχητική δεν επιβιώνει εδώ. Στην ουσία το μόνο στοιχείο που διατηρείται είναι το πνευματικό υπόστρωμα, καθώς τότε έβαζε πάνω απ’ τα samples τα Cantos του Pound και τους στίχους από Νίτσε, Λονγκφέλλου και Κίπλινγκ.

Τώρα όμως έφτασε η ώρα και για μουσική: επική, ιπποτική, μεγαλειώδη. Με όλα τα δυνατά ηλεκτρικά – ακουστικά όργανα (μέχρι μπάντζο και μπουζούκι), με κλασικές «highland bagpipes» και «Γαλικιανές» γκάιντες, το παραδοσιακό ιρλανδικό drum (bodhrán) και το μυστηριώδες Annabel-a-tron. Και φυσικά τη φωνή του Michael Moynihan το βιολί και τους φωνητισμού της Annabel Lee και την πρωτεϊκή, όπως χαρακτηρίζουν, κιθάρα του Robert Ferbrache. Στο Song Of The Comrade το melodeon ζωγραφίζει τη μελωδία αλλά είναι η ποστ πανκ οχλαγωγή από πίσω που την απογειώνει. Ένας συναρπαστικός dark wave ύμνος, έστω και πολεμοχαρής. Ο α λα Death In June συλλαβισμός βρίσκει θαλπωρή στο βιολί του Wulf And Eadwacer. Οι σκοτεινές στιγμές θυμίζουν Boyd Rise and Friends – με τον BR άλλωστε πρωτοξεκίνησε ο ΜΜ – ενώ όταν οι πνοές ιρλανδικής μουσικής είναι ιδιαίτερα έντονες – όπως στο Born Again – θυμίζουν τις Goddodin / Terra Ferma στιγμές των Test Department.

Αρκεί μια πινελιά κάθε φορά να δώσει εθιστικό χαρακτήρα στις συνθέσεις: ένα στοιχειωτικό πιάνο στο The Vortex, ένα διαβολικό βιολί στο Erwachen In Der Nacht, το στρατιωτικό εμβατηρίασμα του Churning And Churning, η νεραϊδική φωνή του ρεφρέν στο The Dream. Εννοείται πως θεματικά εδώ διατρέχονται μύθοι, διαπερνώνται ρομάντζα και διατρανώνονται σπουδαίες επικές στιγμές. Αρχαία ποίηση, στοιχειωμένοι θρήνοι και ερωτικές τραγωδίες τραγουδιούνται σε σύγχρονα αγγλικά και γερμανικά αλλά και σε αντίστοιχες παλαιότερες, μεσαιωνικές μορφές τους (από 10ο έως 13ο αιώνα). Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σπαστά σε ένα μεγάλο υπερετήσιο διάστημα σε διάφορα μέρη. Ο Moynihan παραμένει μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, έχοντας στο ενεργητικό του ένα βιβλίο για το … Νορβηγικό Black Metal και την έκδοση μιας εφημερίδας (Tyr) για την προχριστιανική Ευρώπη. Αλλά το βέβαιο είναι πως έβγαλε έναν υποδειγματικό, υποβλητικότατο dark folk δίσκο.

Πρώτη δημοσίευση: εδώ.