Το παιδί έχει όλη την ευχέρεια να φαντασιωθεί όπως και ο τρελός. Ο τρελός και το παιδί μπορούν να φαντασιώνονται στο άπειρο. Δεν έχουν όρια, γι’ αυτό τους βάζω μαζί έλεγε η Μαργαρίτα Καραπάνου σε συνομιλία με φοιτητές της Παντείου, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά εδώ, σ’ ένα αφιέρωμα στην ιδιότυπη, απολαυστική κι εξουθενωτική μαζί συγγραφέα με την νεωτερική γραφή, που μας άφησε την Κασσάνδρα της με τον Λύκο να μας στοιχειώνουν ακόμα και έκτοτε να βλέπουμε τα μικρά παιδιά με λιγότερο βλακώδη οπτική,
Ο Αλέξης Ζήρας αναλαμβάνει την εκτενή χαρτογράφηση της πορείας της στα συμφραζόμενα της εικοσαετίας 1980 – 2000, εποχής μιας σαρωτικής εισβολής του βορειο- και νοτιο-αμερικανικού, του αγγλικού, ή του ασιατικού εν γένει μυθιστορήματος και μιας προϊούσας αποκαθήλωσης της πεζογραφικής μας παράδοσης. Κάπου εκεί εντοπίζονται συγγραφείς και έργα ανάδελφα σε σχέση με όσα αποτελούσαν το mainstream της πεζογραφίας μας στα τέλη του 20ού, όπως άλλωστε και νωρίτερα υπήρχαν πρόδρομες περιπτώσεις αποκλίνουσες από τους κανόνες της εποχής τους (ενδεικτικά: Μιμίκα Κρανάκη, Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Νίκος Καχτίτσης, Μάριος Χάκκας, Τάκης Κουφόπουλος).
Στη σειρά των ιδιότυπων και μοναχικών σαφώς εντάσσεται και η Μαργαρίτα Καραπάνου, μια αποκλίνουσα του ρεαλισμού συγγραφέας, ή, καλύτερα, μια συγγραφέας που απέδωσε ρεαλιστικά τις πυρετώδεις φαντασιώσεις της, που είχε ως πατρίδα της τον μέσα, απειροτικό εαυτό. Από την Κασσάνδρα και τον λύκο, εκείνη την πνευματώδη νουβέλα στην παράδοση της γαλλικής ελευθεριακής κουλτούρας μέχρι το ανθρωποφαγικό βιβλίο της απόλυτης διάλυσης Rien ne va plus, η Καραπάνου, πάντα δύσπιστη στην αναπαραστατική διαφάνεια και τη λογική της αφήγησης, σπαταλήθηκε οικειοθελώς στην οικοδόμηση ενός παρελθόντος δικού της και ξένου, στην παθιασμένη αλλά μάταιη αναζήτηση της μητέρας της (ούτως ή άλλως ερωτικού και μισητού της άλλου), στον βουλιμικό σεξουαλισμό και σε διαδοχικές βαθμίδες διάλυσης του εγώ της.
Η Αγγέλα Καστρινάκη φυλλομετρά και καταδύεται στο Ημερολόγιο μιας Προικισμένης, η Φωτεινή Τσαλίκογλου συνομιλεί για άλλη μια φορά μαζί της – αυτή τη φορά εν τη απουσία της – μέσω πολλών και διαφορετικών φωνών, η Αναστασία Νάτσινα εστιάζει στην πραγματικότητα και την μυθοπλασία του Ναι της, η Ειρήνη Χατζάκη δοκιμάζει και δοκιμάζεται «Με τον τρόπο της Μαργαρίτας Καραπάνου». Επιμέλεια του αφιερώματος: Γιάννης Ν. Μπασκοζος και Χριστιάνα Μυγδάλη.
Ο Τζο Νέσμπο (από την Νορβηγική Εθνική Αστυνομικής Λογοτεχνίας, πλέον και στη Μικτή Ευρώπης) συνομιλεί για τη Νέμεση, το δικό του μοσχοπούλητο Νέμεσις, την μεταγραφή του από το χρηματιστηριακό στο αστυνομικό σασπένς, τη μέγιστη επιρροή του Ρόαλ Νταλ και την άμεση ώθηση από το Μπουκοφσκικό Τοστ Ζαμπόν. Οι Διαβάζοντες από τα Περίπτερα έχουν να λαμβάνουν και τους Lee και Lou της Μ. Καραπάνου. [120 σελ.]
Πανδοχείο 