Πανδοχείο

 Αν αυτό το Λονδρέζικο κουιντέτο έβγαζε σε δημοπρασία τις συνθέσεις του προτού τις κυκλοφορήσει, οι Flaming Lips και οι Μercury Rev θα ορμούσαν σε δύο ο καθένας. Οι FΤW διαφέρουν από τους παραπάνω συνήθεις ύποπτους επίρροους στα φωνητικά, σαν ένας Ray Davies σε καταστολή, που ψάχνει να βρει την έμπνευση την ώρα που τραγουδά (και τη βρίσκει) κάνει παζλ με τις συλλαβές (και τη βρίσκει), πάει να ευθυγραμμιστεί με την μπαλάντα που τραγουδάει (και τη χάνει). Μετά έρχονται οι απρόβλεπτες μεταλλαγές του αγαπητού μου Van Dyke Parks, η χρήση περίεργων ήχων σ’ ένα ποπ κομμάτι που έκαναν οι United States of America τότε, οι μπαρόκ ερμηνείες του Walker και του Stapleton, το πέπλο του Brian Eno, μαζί με την ποιοτική συνθετική στόφα των Sparklehorse και το υπόγειο παιχνιδιάρισμα των Grandaddy . Αυτή μάλιστα, είναι avant-pop, με την έννοια ότι υπονομεύει την μελωδία με παράξενους ήχους και εισάγει πειραματισμούς όπου και όποτε θέλει χωρίς να διαστρέφει την υπέρτατη μελωδικότητά της.

Δεν θα αντιγράψω τις γοητευτικές τους ιστορίες που μπορείτε να διαβάσετε στο homepage τους σχετικά με το όνομά τους – κάτι σαν αυτοσχέδιο μουσικό παιχνίδι που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι ενός μακρινού τόπου για να αλληλοειδοποιούνται για επερχόμενα φαινόμενα. Όμως αυτό το σχήμα φτιάχτηκε από πραγματικά ξεχωριστούς ανθρώπους. Από τον Donald Dusky που ήταν πιλότος σε δοκιμές πτητικών μηχανών και τον Don LeCannes, δημιουργό πρωτότυπων μουσικών οργάνων, που γνωρίστηκαν στο Italian Institute For Innovation της Βενετίας στην παρουσίαση μιας εφεύρεσης του τελευταίου. Ακολούθησε επιτόπια συσπείρωση άλλων εφευρετών, του Magnesi Rich (που συστήθηκε ως Chinese wind shapes translator) και των συνεργατών του Benedict L. Maidsaver και Victoria W.Vest, όλοι με ενδιαφέρον για τις σπάνιες πεταλούδες και την αστροφωνία.

Το αρχικό τους σχέδιο («ένα σάουντρακ φτιαγμένο εξολοκλήρου από άγνωστα μέχρι τώρα όργανα») ήταν φυσικό να βυθιστεί ήδη από το λιμάνι, αλλά η μουσική ομάδα είχε φτιαχτεί, βγάζοντας σύντομα δύο EP με τέσσερα κομμάτια το 2002 και με ήχο ίδιο με τον σημερινό. Το «Bluffer’s Guide to the Flight Deck» κυκλοφόρησε μεταξύ 2004 και 2005 αλλά η Pointy (Ladybag Transistor, Clientele, Cathead, Color Filter) πιθανώς δεν διέδωσε το λαβράκι της όσο θα άξιζε, οπότε ξαναβρήκε ενάμισι χρόνο μετά σε ευρύτερη κλίμακα, από την αμερικάνικη Misra, οπότε και πρόλαβα να τους βάλω στην λίστα με τα περσινά καλύτερα.

Στη θεματολογία μάλλον μοιράζονται τις ίδιες εμμονές με τους φίλτατους μου και προφανώς και δικούς τους Decemberists. Που σημαίνει ελεγείες για ελάσσονες βίους, αποτυχημένους εξερευνητές, πρώιμες τεχνολογικές εφευρέσεις, αρκτικά ταξίδια στο πουθενά. Αυτή η μουσική μοιάζει να περιμένει όλους τους αποτυχημένους των παραπάνω σχεδίων να τους καραμελώσει με την φαινομενική της πίκρα αλλά και να τους γλυκάνει με τις μελωδίες που στρώνονται η μία μετά την άλλη.

Ο δίσκος έχει μόλις 10 κομμάτια που όμως πλησιάζουν την ανώτατη χωρητικότητα (72 λεπτά). Τα μισά κρατούν σε μήκος, πράγμα απολαυστικό, αλλά θα μπορούσαν να είναι και θαυμάσια τρίλεπτα. Τα άλλα μισά είναι όντως θαυμάσια τρίλεπτα αλλά το είδος που κάλλιστα θα χαιρόσουν και στον τριπλάσιο χρόνο. Και μάλλον δεν είναι σύμπτωση το ότι η μοιρασιά είναι σχεδόν ακριβοδίκαιη. Αλλά ο δίσκος απογειώνεται όσο προχωρεί, ειδικά στα τέσσερα τελευταία κομμάτια. Ακόμα κι ένας ελάσσων κινηματογραφικός ήρωας έχει θέση εδώ: Ο υπομονετικός πλαστογράφος της Μεγάλης Απόδρασης, ο αναπάντεχος σατανικός χαρακτήρας του Omen, ο κύριος Donald Pleasance είναι εδώ. Ποτέ δεν είναι αργά για έναν φόρο τιμής, και τι φόρο: ένα συναρπαστικό εννιάλεπτο κομμάτι από ένα σαγηνευτικό κουιντέτο από έναν έξοχο δίσκο.

flotationtoywarning.co.uk