Julio Llamazares, Η κίτρινη βροχή, εκδ. Σέλας, 1999, μτφ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, σ. 49, 52 (La lluvia amarilla, 1988)
Αν η μνήμη μου δεν με απατούσε. 1961, αν η μνήμη μου δεν με απατούσε. Αλλά τελικά μήπως η μνήμη δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μεγάλο ψέμα; Πώς θα μπορούσα εγώ τώρα να είμαι σίγουρος ότι εκείνη ήταν, στ’ αλήθεια, η τελευταία νύχτα του 1961; Ή ότι η παλιά βαλίτσα από ξύλο και τενεκέ του πατέρα μου σαπίζει, πράγματι, στο περιβόλι κάτω από ένα σωρό τσουκνίδες. Ή – γιατί όχι; – ότι δεν ήταν η Σαμπίνα αυτή που, φεύγοντας, έβγαλε από τη θέση τους και πήρε μαζί της όλα τα γράμματα και τις φωτογραφίες. Δεν θα είναι άραγε όλα αυτά τα πράγματα που έχω ονειρευτεί ή φανταστεί μόνο και μόνο για να γεμίσω με ψεύτικα όνειρα και αναμνήσεις ένα εγκαταλελειμμένο και ήδη κενό χρόνο; Μήπως στην πραγματικότητα, όλο αυτό το διάστημα, λέω ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό;
[…]
Από τότε, έζησα με την πλάτη γυρισμένη στον εαυτό μου. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, δεν ήμουν εγώ αυτός που καθόταν κοντά στη φωτιά ή αυτός που περιπλανιόταν στο χωριό σαν εγκαταλελειμμένος και μοναχικός σκύλος. Δεν ήμουν εγώ αυτός που κάθε βράδυ ξάπλωνε σ’ αυτό το κρεβάτι και παρέμενε σιωπηλός, ακούγοντας τη βροχή, μέχρι το ξημέρωμα. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, ήταν η ανάμνησή μου αυτή που περιπλανιόταν στο χωριό και καθόταν κοντά στη φωτιά: ήταν η ίδια μου η σκιά αυτή που ερχόταν κάθε βράδυ να ξαπλώσει σ αυτό το κρεβάτι και παρέμενε σιωπηλή ακούγοντας τη βροχή και την αναπνοή μου.
Στην Νατάσα Κεσμέτη
Πανδοχείο 