Πανδοχείο

Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί: Του κορμιού τα πάθη (1)

Διάπλατα και δια παντός ανοιγμένη σε ερμηνείες, η φράση του Αποστόλου Παύλου  στην Προς Κορινθίους Β´ επιστολή του τιτλοδοτεί το πρώτο μέρος ενός αφιερώματος όπου πεζογράφοι και ποιητές αφήνονται μόνοι να πλεύσουν εντός των εκδοχών, των σημασιών και των δυνατοτήτων της· όπου σκόλοψ ερμηνεύεται ως σώμα επίμηκες εις οξύ απολήγον, ιδίως πάσσαλος, παλούκι, μεταφ. πάθησις, νόσος. Αντιλαμβάνεστε πως το λιβιδικό αυτό τεύχος διεγείρει σώμα και ψυχή.

Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης (Το ζεϊμπέκικο της Μαρίας) ιδανικά διηγηματογραφεί για άλλη μια φορά τον εντός επαρχιακού περιβάλλοντος διασπασμένο ερωτισμό. Ο απρόθυμος αφηγητής παρευρίσκεται σε μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών στη Νικήσιανη (από χρόνια «ζόρικα και ηλίθια») μόνο και μόνο για την πιθανότητα να έρθει και η Μαρία Π., που ήταν σαν κόρη χίπιδων που την έδωσαν για υιοθεσία σε μια ελληνική αγροτική οικογένεια, που στα μάτια και στα λόγια της διέκρινε μόνιμα μια αγωνία για κάτι που περίμενε, για κάτι που θα της άλλαζε τη ζωή.-  Ανταριασμένη σαν το Παγγαίο του Νοέμβρη.

Καθώς οι συζητήσεις βαλτώνουν σ’ ένα παρόν όπου ο καθένας έχει τραβήξει έναν τόσο προσωπικό και διαφορετικό δρόμο ώστε να μπερδεύονται λόγια, φράσεις και πιθανές παγίδες (νομίζω σε είχα δει μια φορά στον Βαρδάρη να βγαίνεις από ένα σινεμά), η δε βραδιά εξελίσσεται σε ελληνικό γλέντι διαρκείας όπου θα έπρεπε ή να τραγουδάς ή να χτυπάς παλαμάκια, η ποθητή, έστω και με παράταιρη εμφάνιση και εξωφρενική παρουσία, εξακολουθεί να τον προσελκύει, ιδίως στον προσωπικό της χορό και σε μεθύσι «με όσα απόσταξε μέσα της». Η απόσταξη όμως δε σταματά εκεί, παρά γίνεται αφαίμαξη, αφαίρεση…

Τρεις αξεδιάλυτα μπλεγμένες ιστορίες συμπλέουν στα Ιαματικά Λουτρά Εφταλούς του Κώστα Καβανόζη, με τον αφηγητή να αφήνεται στα πλυστήρια χέρια της Εύας ένα βράδυ που δεν θα την αναζητούσε ο σύντροφός της και στις παράλληλες διηγήσεις ηλικιών μικρότατων έως γηραιών, ισότιμα ερωτικότατων, ενώ στις πρώτες, τις ολάνθιστες κι έκθετες απέναντι σε ερωτοπαθείς παλίρροιες, αφοσιώνει τα κείμενά του ο Γιώργος Μαρκόπουλος (Παρενοχλήσεις), με την γλυκεία και την σκληρή όψη τους να αναλογούν μια προς δυο. Ο Θωμάς Κοροβίνης (Επιστολή του λευκού αρχιευνούχου προς τον Σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, τον Νομοθέτη) μας παραδίδει ωσάν πηγή σπανία και αποκαλυπτική την σπαρακτική (και αιμοβόρα) παράκληση ενός αρχιευνούχου να λάβει πίσω τον ματαιωμένο του ανδρισμό. Κυριολεκτικά…

Η ηρωίδα της Μαρίας Κουγιουμτζή, στερημένη από το περιβάλλον ταπείνωσης και υποταγής όπου έμαθε να ζει, ξεσπά σε οτιδήποτε ζωντανό και ζων σε μια ζωή που εκεί που νομίζεις πως ξέρεις πού βαδίζεις, στα γυρνά τα μέσα έξω. Γιατί δεν είσαι εσύ ο σκοπός, είναι αυτή. Η υποκρίτρια. Πιάνεται απ’ τα σκέλια του θανάτου για να κρατηθεί. Το ήξερε πως έπρεπε να μας σκοτώνει γα να συνεχίσει να ζει. Μα δεν της αρκεί αυτό, τρελαίνεται να μας βασανίζει πρώτα (Μακάρι να μην του έμοιαζες, με έμπνευση από παλαιότερο διήγημα του Τάσου Καλούτσα – βλ. εδώ).

Όταν μια γυναίκα «μεγάλη» (σχετικά με τον ήρωα) μπορεί να είναι (για τον ήρωα, για όλους μας) ποθητότατη, ιδίως δε όταν το σώμα προδίδει μια ήρεμη δεχτικότητα, μια ζεστή προσμονή, τότε η συνύπαρξή τους σε τόπο ειδυλλιακό και στη ρέμβη του πουθενά, μπορεί να τους απομακρύνει από τη σιωπή του θλιβερού του διαμερίσματος, με έγνοιες που χτικιάζουν τον αστραφτερό ορίζοντα μπροστά τους.  Κι όταν εκείνη και εκείνος μαζί με την φίλη του χαθούν σ’ έναν ακανόνιστο κύκλο αθυροστομίας και ευωχίας, αν αποφύγουν τον κίνδυνο να μην τρομάξουν τόσο γρήγορα από τη μικρή τους αναπάντεχη ευτυχία, ο καθένας με τον δικό του τρόπο – τρόμο τότε το αιφνίδιο αεράκι και ο παραλληλισμός των κολπίσκων με την τρυφηλή σαγήνη ρωμαϊκής θέρμης μπορούν να μετουσιώσουν την ενδιάμεση γυναίκα σε Ρωμαία ερώμενη (Άρης Μαραγκόπουλος, Κι οι τρεις).

Στην πρώτη σελίδα του αφιερώματος η χειρόγραφη μετάφραση ενός ποιήματος του Βερλαίν από τον Γιάννη Βαρβέρη, αποσταλμένη στο «Εντευκτήριο» λίγες μέρες πριν την απόδρασή του, σαφώς και «ευλογεί» το όλο εγχείρημα, που θα έχει αλφαβητική συνέχεια στο επόμενο τεύχος. Έτεροι δοκιμαστές και δοκιμαζόμενοι: Δημήτρης Αθηνάκης, Γιώργος Βέλτσος, Νίκος Αδάμ Βουδούρης, Γιοβάννα, Κατερίνα Δασκαλάκη, Άκης Δήμου, Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Μαίρη Κιτροέφ, Χρίστος Κυθρεώτης, Μάνος Λουκάκης,  Κωνσταντίνος Ματσούκας, Αλεξάνδρα Μέξη, Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Γιάννα Μπούκοβα, Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης, Θανάσης Θ. Νιάρχος και Δημήτρης Νόλλας. Με ποίηση από τον Πωλ Ελυάρ και πεζογραφία από τους Χουάν Εδουάρδο Θούνιγα και Χινές Κουτίγιας. Ακόμα, τρία συμπληρώματα στον αφιερωματικό φάκελο του Πάνου Θασίτη (τεύχος 90, βλ. εδώ), θεατρικά σημειώματα, το φωτογραφικό πορτφόλιο του Άρι Γεωργίου «Homo Erectus», η γνωστή ύλη. Η ανάγνωση δε σταματά ούτε στην κρεβατοκάμαρα: εκεί μας περιμένουν πάντα τα Βιβλία στο κομοδίνο του Γιώργου Κορδομενίδη.

Και ξανασκέφτομαι, τους τόσους ανομολόγητους έρωτες και ερωτισμούς, πόσο τους πλησιάζουν οι φράσεις του αποσπάσματος από μελλοντικό μυθιστόρημα του Παναγιώτη Κουσαθανά (΄Ο,τι ξαστόχησαν οι άλλοι): Πνίγεται η έσω φωνή μας στη βοή και την αντάρα κι η άλλη σκόνη, η γκρίζα που λέει την τελευταία λέξη πέφτει ολοένα πέφτει μέσα στον μύλο πάνω στον κόσμο πρωίμεσημέριβράδυ δεν τη βλέπουμε δεν την ακούμε κατακάθεται αθόρυβη αόρατη κόκκο-τον-κόκκο. Όταν τη δούμε είναι αργά θα να χει σαβανώσει τη ζωή μας αλλά ούτε και τότε έχει σημασία αφού ο μύλος δε σταματά ν’ αλέθει το άσπρο αλεύρι μαζί και την γκρίζα σκόνη…

Το αφιέρωμα κοσμεί ζωγραφική των John Kirby, Gustav Klimt, Ξενοφώντα Μπήτσικα, Jean Antoine Watteau, Γιάννη Τσαρούχη, Δήμητρας Καμαράκη, Amedeo Modigliani, Γιάννη Μόραλη, Νίκης Καραγάτση, Μάρθας Χριστοφόγλου, Γιώργου Ρόρρη, Διαμαντή Διαμαντόπουλου, Αλέξη Βερούκα, Egon Schiele, Michael Leonard, Giorgio de Chirico, Jenny Saville, Jimmie Durham, Kevin Sinnott, Damien Hirst, Paul Burke – Gayla Chandler, Χρήστου Θ. Μποκόρου. Εμείς επιλέξαμε έργα των Γιώργου Ρόρρη, Edvard Munch και Bertrand Eberhard.

Τεύχος επικίνδυνο για τους επιρρεπείς σε πνευματικούς και σαρκικούς ερεθισμούς.